Υπάρχει κάτι σαν εσωτερικό καμπανάκι που χτυπά όταν πλησιάζεις μια ηλικία ορόσημο. Το ένιωσα όταν πάτησα τα 30. Θυμάμαι να κοιτάζω πίσω με χαρά, ευγνώμων για συναντήσεις, αποδράσεις και μικρά επιτεύγματα της νιότης. Να, ας πούμε, είχα πάει στη Νέα Υόρκη. Είχα δώσει ένα φιλί πάνω από τον Δούναβη, είχα αγναντέψει τον Βόσπορο, είχα μεθύσει στη Μύκονο με κολλητούς και είχα γράψει μερικούς στίχους στο πακέτο των τσιγάρων μου σε μια δουβλινέζικη παμπ.
Τα 40 δεν είναι γήρας, τα αντιλαμβάνομαι όμως σαν την Πλατεία της Ζωής. Βρίσκονται ακριβώς στο μέσον της διαδρομής, αν όλα πάνε καλά. Δε θέλω να κοιτάξω πίσω και να διαπιστώσω ότι δεν πέτυχα αυτά που τόσα χρόνια ονειρευόμουν και κατεργαζόμουν. Σε σχέση με ταξιδιωτικά πλάνα, νιώθω, λίγα χρόνια πριν τα σαράντα, μια επείγουσα επιθυμία να δω, να ζήσω, να κατακτήσω εμπειρίες πριν «με προλάβει η ζωή», πριν η καθημερινότητα με τυλίξει πιο σφιχτά στις υποχρεώσεις της. Κάποια μέρη είναι θραύσματα μύθων που κουβαλάμε μέσα μας, εικόνες που κληρονομήσαμε από βιβλία, ποιήματα, ταινίες, ιστορίες άλλων ταξιδιωτών. Μοιάζουν να έχουν καρφωθεί όχι μόνο στη δική μου φαντασία, αλλά και στη συλλογική μνήμη, σαν να με περίμεναν από πάντα.
Δεν ξέρω αν θα καταφέρω να τα δω όλα. Μπορώ όμως να κάνω ό,τι περνά από το χέρι μου για να βρεθώ εκεί: με φίλες, μόνη, ερωτευμένη, με παιδί, χωρίς-θα δούμε.
1. Αίγυπτος, Αλεξάνδρεια
Μέρος δικαιωματικά καβαφικό μέσα στο προσωπικό μου θυμικό, μέρος θρυλικό και μοσχομυρωδάτο, τόπος καταγωγής του αγαπημένου μου θεατρανθρώπου Πέρη Μιχαηλίδη -και, φαντάζομαι, αρκετών άλλων μελλοντικά ή δυνητικά αγαπημένων μου. Ως βαθιά πιστή ερωμένη της ινσταμπουλιώτικης λαϊκής χάρης και μαγείας, που αντλεί δύναμη από το παρελθόν, ονειρεύομαι να χαθώ σε στενάκια και δρομάκια που ενώνουν Δύση και Ανατολή, χθες και σήμερα. Να αφεθώ, να κοινωνήσω γεύσεις και αρώματα άγνωστά μου αλλά, με έναν υπέροχο και ακαθόριστο τρόπο, οικεία.
2. Μάτσου Πίτσου
Το 2007, το ιερό των Ίνκας, το Μάτσου Πίτσου στο Περού, ανακηρύχθηκε ένα από τα Νέα Επτά Θαύματα του Κόσμου, ύστερα από μια παγκόσμια ψηφοφορία στην οποία συγκέντρωσε περισσότερες από 100 εκατομμύρια ψήφους. Σήμερα, όμως, το ίδρυμα New7Wonders, που είχε διοργανώσει την ψηφοφορία, προειδοποιεί ότι το Μάτσου Πίτσου κινδυνεύει να χάσει την «αξιοπιστία» του ως θαύμα. Αιτία: ο υπερτουρισμός, οι ανεπαρκείς πολιτικές διατήρησης αλλά και οι κοινωνικές συγκρούσεις που το περιβάλλουν. Πριν γίνει ακόμα ένα κουρελιασμένο τουριστικό προϊόν (ή μήπως δεν θα συμβεί ποτέ κάτι τέτοιο;) θέλω να το προλάβω. Να χαρώ το Μάτσου Πίτσου με όλες μου τις αισθήσεις ακονισμένες, αφιερωμένες σε αυτό.
Θέλω να επισκεφθώ οπωσδήποτε τα μνημεία αυτής της αρχαίας, υπερυψωμένης πόλης: τον Ναό του Ήλιου («Τορεόν»), την Ιερή Πλατεία με τους ναούς, την Ιντιουατάνα, τον τεράστιο γρανιτένιο λίθο που χρησίμευε για αστρονομικές παρατηρήσεις.
Δεν ξέρω αν θα έχω τη δύναμη ή τη θέληση να περπατήσω στις όχθες του ποταμού Ουρουμπάμπα, από το Κούσκο μέχρι το Μάτσου Πίτσου, ακολουθώντας το Inca Trail, την ίδια διαδρομή που έκαναν και οι Ίνκας μέσα στην Ιερή Κοιλάδα. Θα μπορώ πάντοτε να πάρω το τρένο και να ταΐσω το βλέμμα μου με μαγικά τοπία που δύσκολα θα ξεχάσω όσο ζω.
3. Μεξικό
Πώς δεν έχω πάει ακόμα στην πατρίδα της αγαπημένης μου Frida Kahlo; Να δω το σπίτι της, το Casa Azul, να ξανασκεφτώ πάνω στα έργα της, στην προσωπικότητά της. Βέβαια, στο Μεξικό μεγαλούργησε και ο άντρας της ζωής της, ο σπουδαίος ζωγράφος Diego Rivera. Χίλιοι λόγοι για να ταξιδέψω στο Μεξικό: το φαγητό είναι ένας από αυτούς. Θέλω να φάω αυθεντικά τάκος με λιπαρές γεμίσεις, φτιαγμένα από μαέστρους του street food, να πιω μεσκάλ και τεκίλες, να το ζήσω ολοκληρωμένα. Να τραγουδήσω την Llorona σε ένα καλντερίμι, σαν να παίζω κι εγώ σε κάποια ταινία ή, ακόμα καλύτερα, σε κλιπ της αγαπημένης μου Μεξικανής τραγουδίστριας, της Lila Downs.
Κι αν τύχει να βρεθώ εκεί την Ημέρα των Νεκρών -στις 2 Νοεμβρίου, αν δεν κάνω λάθος- ακόμα καλύτερα. Οι εικόνες του Tim Burton, αλλά και της Disney (ω, μην με κρίνετε παρακαλώ!) με έχουν κάνει να ανυπομονώ.
4. Μπουένος Άιρες
Α, η πόλη-έμβλημα του τραγουδιστή περασμένων εποχών και μεγαλείων, του Carlos Gardel, που μεγάλωσε στη γειτονιά Abasto του Μπουένος Άιρες, γνωστός εκεί και ως «El Mago» – μάγος δηλαδή. Μια πόλη μαγική μέσα στη φαντασία μου το Μπουένος Άιρες, κινηματογραφημένη και λεπτοκεντημένη με θραύσματα ρομαντικότητας και ερωτισμού α λα παλαιά, που τόσο με γοητεύουν. Ας αφήσουμε στην άκρη τον Gardel και το Por una cabeza. Πάμε στον Μπόρχες και στον Πιατσόλα, πάμε στα πολύχρωμα τσίγκινα σπίτια και τις νεοκλασικές επαύλεις, στα ζουμερά T-bone steaks, στο παζάρι των παζαριών, το κυριακάτικο San Telmo, στη φτωχογειτονιά La Boca με τις ιταλιάνικες ρίζες.
5. Μόσχα και Αγία Πετρούπολη
Γκόγκολ, Τσέχωφ, Τολστόι, Ντοστογιέφσκι. Μπαλέτα, η φωνή του Κωστάλα, αγαπημένες φίλες μετανάστριες στην Αθήνα και το σκληροτράχηλο κέντρο της: Βικτώρια, Πατήσια, Μεταξουργείο. Πιροσκί. Οι μπάμπουσκες! Τα μεγάλα, χνουδωτά καπέλα. Ο λευκός ορίζοντας, η παγωνιά που γιατρεύεται με μια γουλιά βότκα. Αυτά ονειρεύομαι για εκεί. Έναν τόπο που γέννησε ουτοπία και κάμποσο αίμα. Δέος απόλυτο μέσα μου. Και περιέργεια για περαιτέρω εμβάθυνση. Δυο πρόσωπα της ίδιας χώρας: η σκληρή Μόσχα με την επιβλητικότητα και την αδιάλλακτη στιβαρότητά της και η Αγία Πετρούπολη, παραθύρι προς Δυσμάς. Κάτω από τα στιβαρά ρωσικά πρόσωπα, κρύβεται τόση ιστορία, τόσος πόνος, τόση ποίηση. Για όλα αυτά (και για να συναντήσω τις καζαντζακικές περιγραφές από το ταξίδι του εκεί) λαχταρώ στη Ρωσία να βρεθώ.
Τι πάθος ατελείωτο! Ονειρεύομαι…
Διαβάστε ακόμα:
Grand Egyptian Museum: Μέσα στο μεγαλύτερο μουσείο στον κόσμο
Ταξίδι στο Μπαλί: Ένας οδηγός εμπειριών για τον πολυσυλλεκτικό προορισμό
