Η εξόρμησή μας ξεκινά στην κεντρική Εύβοια, στο ημιορεινό χωριό με την προικισμένη φύση και τους ήχους των γάργαρων νερών που ακολουθούν τον βηματισμό μας. Λίγο παραπάνω από μιάμιση ώρα χρειάζεται κανείς για να φτάσει στη Στενή Ευβοίας, με τις ολάνθιστες πλαγιές και τούτη τη φύση που αποσυντονίζει και επανακαθορίζει.
Προφυλαγμένο από τη βουή της πόλης, το χωριό ξεχειλίζει από μυρωδιές του δάσους, χαρίζοντας ανάσες που ξελαφρώνουν και γεύσεις που μυούν τον επισκέπτη στη γαστρονομία του βουνού. Διανύοντας τις πρώτες ημέρες του Ιουνίου, ο γραφικός οικισμός -τοποθετημένος περίτεχνα στις πλαγιές της Δίρφυς- προσκαλεί εκδρομείς σε μια ανέμελη απόδραση, γεμάτη με όλα όσα συγκροτούν τη μοναδική ταυτότητά του.
Πεζοπορώντας στο Ξεροβούνι
Αφήνοντας πίσω τις σκιερές μουριές της πλατείας του χωριού και τα κεράσματα από τους τοπικούς παραγωγούς, πλάι στην πλατανοσκέπαστη ρεματιά, περνάω στην πλαϊνή θήκη του σακιδίου μου νερό AQUA Carpatica και οδηγώ μέσα από το ιδιαίτερο ημιορεινό τοπίο. Κατευθύνομαι σε ένα από τα δύο υψηλότερα σημεία της Εύβοιας, αυτή τη φορά όχι στη μεγαλοπρεπή Δίρφυ. Την αφήνω πίσω να στέκει σαν αρχόντισσα στο βάθος και στρέφομαι προς το άγριο Ξεροβούνι. Στη θέση Ράχη Συκά, θα αφήσουμε το όχημά μας, για να ακολουθήσουμε τον χωματόδρομο που λίγο αργότερα θα μας οδηγήσει στην αρχή του μονοπατιού. Κατηφορίζοντας αριστερά, το δάσος μας υποδέχεται με τις ζεστές του αποχρώσεις και εμείς αφήνουμε τις μικρές κόκκινες ταμπέλες να μας υποδείξουν τη διαδρομή που θα ακολουθήσουμε.
Το όνομα του βουνού -Ξεροβούνι- ξεγελά, καθώς κάθε άλλο παρά ξηρό είναι. Φτέρες, πλατύφυλλα, έλατα, χλωρίδα πυκνή και ζωντανή τυλίγει τον βηματισμό μου. Όσο ανεβαίνουμε, η βλάστηση υποχωρεί, το φως σταματά να φιλτράρεται και να δημιουργεί σχεδιασμούς στο νωπό χώμα, ενώ μπροστά μας το ξέφωτο φανερώνει τη σχεδόν αφιλόξενη «σιλουέτα» του Ξεροβουνίου. Στεκόμαστε στο ανθισμένο οροπέδιο, με το βλέμμα μας να πλανάται και τις αισθήσεις μας να προσπαθούν να ισορροπήσουν. Πίσω μου, με κλεφτές ματιές, κοιτάζω τον κωνικό όγκο της Δίρφυς, δίνοντάς της νοητά την υπόσχεση ότι θα την επισκεφτώ σύντομα.
Κινούμαστε προς τους πρόποδες, στη δυτική, απότομη πλαγιά του βουνού. Η πορεία στρέφεται ανατολικά. Τώρα πια, ακολουθούμε σημάδια σε βράχια: κόκκινη μπογιά πάνω στο γκρίζο της πέτρας φανερώνει τη διαδρομή. Η ανάβαση γίνεται δύσκολη, τα βήματα βαραίνουν, απαιτούν ψυχραιμία, ενώ το κακοτράχαλο έδαφος με τις κοφτερές πέτρες και τις σάρες καθιστούν το πεδίο απαιτητικό για τον εξερευνητή. Κάθε βήμα αλλάζει ξανά και ξανά αυτό που νομίζαμε ότι ξέραμε για το βουνό, αναθεωρώντας κάθε λεπτό τον βαθμό δυσκολίας του.
Το ηλιοβασίλεμα στα 1.400 μέτρα
Λίγα περάσματα αργότερα, η σιγή αρχίζει να απλώνεται και ο ουρανός να θαμπώνει, καθώς οι σκιές μας χαράζουν για λίγο ακόμη τα γκρίζα βράχια. Το φως υποχωρεί, και το ηλιοβασίλεμα ξεδιπλώνεται γύρω μας σαν κινηματογραφικό καρέ. Στεκόμαστε εκεί, σχεδόν ακίνητοι, παραδομένοι σε μια θέα που χαράζεται μέσα μας.
Έτσι ήταν η πρώτη μου συνάντηση με το Ξεροβούνι: ασυναγώνιστα γοητευτική και απόκοσμη, με ένα από τα πιο απαιτητικά λούκια που έχω ποτέ αντικρίσει. Εκείνη τη μέρα, δεν κατάφερα να φτάσω στους επιβλητικούς πύργους του βουνού ούτε να αγγίξω την υψηλότερη κορφή: οι υπολογισμοί μου με πρόδωσαν και το σκοτάδι με πρόλαβε. Κι όμως, η διαδρομή από μόνη της ήταν μια απόλαυση. Καταιγιστική, γεμάτη ζωή. Στο τέλος, το βλέμμα μου καθηλώθηκε από τις σπάνιες αποχρώσεις του ουρανού, όσο οι κορυφές των βουνών άγγιζαν τα ρόδινα χρώματα της δύσης. Τελικά, δεν είναι πάντα απαραίτητο να φτάσεις στην κορυφή για να βιώσεις την πληρότητα, αρκεί να είσαι εκεί, παρών, σε όσα ξεδιπλώνονται γύρω σου.
Tip: Φροντίστε να κάνετε συχνά διαλείμματα και να έχετε μαζί σας νερό, απαραίτητο για ενυδάτωση. Εμείς επιλέξαμε το AQUA Carpatica, φυσικώς αλκαλικό νερό με σχεδόν μηδενικά νιτρικά άλατα.
Στην ηρεμία της Χιλιαδού
Και κάπως έτσι, αφήνοντας πίσω μου τις σκιές του Ξεροβουνίου και της επιβλητικής Δίρφυς, οδηγούμαι σε μια από τις πιο δημοφιλείς παραλίες της κεντρικής Εύβοιας, στη Χιλιαδού. Εδώ το βουνό συναντά τη θάλασσα με τρόπο μυσταγωγικό. Η διαδρομή από ψηλά ξετυλίγει έναν ορίζοντα αχανή, με εκείνο το φιλόξενο γαλάζιο και μια ατμόσφαιρα που αγκαλιάζει και ταξιδεύει τον νου. Είναι αρχές καλοκαιριού, όμως τα βότσαλα λαμπυρίζουν στο ζεστό φως και τα ήρεμα νερά σε προσκαλούν να τα γνωρίσεις. Μετά την ένταση της ανάβασης, εδώ κάθε στοιχείο του τοπίου μοιάζει να συνωμοτεί για να σε κρατήσει. Δεξιά της παραλίας θα περάσω κάτω από τον βράχο, αφήνοντας το νερό να φτάσει ως τα γόνατα, για να οδηγηθώ σε δύο μικρά, κρυφά κολπάκια. Εκεί, καθισμένη στη άμμο, θα παρατηρήσω τις σχεδόν τελετουργικές κινήσεις των κυμάτων και θα σκέφτομαι ότι αυτό το ταξίδι μού είχε ήδη δώσει όσα είχα ανάγκη.
Διαβάστε ακόμα:
Δίρφυς: Η εμπειρία της ανάβασης στο ψηλότερο βουνό της Εύβοιας
Στενή Δίρφυος: Ένα γραφικό κεφαλοχώρι στην καταπράσινη καρδιά της Εύβοιας
Τελέθριο: 5 πεζοπορικές διαδρομές στο μαγευτικό βουνό της Bόρειας Εύβοιας
