Υπάρχουν τόποι που, πριν τους γνωρίσεις, τους κουβαλάς ήδη μέσα σου. Η Κρήτη είναι, για μένα, ένας τέτοιος τόπος. Την νιώθεις και την ανασαίνεις με τον αέρα. Έχει μια ανεξήγητη ενέργεια, εκπέμπει σεβασμό, δύναμη και μεγαλοπρέπεια. Μια γη παλαιά, που αναγεννιέται συνεχώς, γεμάτη σοφία.
Οι κοφτερές κορυφές φλέγονται από τον ήλιο, όταν σκιά καλύπτει τα μυθικά της φαράγγια. Γεμάτο σημάδια αιώνων, σημεία μυστικά, γαλήνιες διαδρομές και τοπία που τρέφουν το βλέμμα του εξερευνητή, αυτό το νησί ταξιδεύει κάθε αίσθηση. Ένας από αυτούς τους μικρούς παραδείσους, που κρύβει μέσα της η νεραϊδένια Κρήτη, είναι γεμάτος φοινικόδεντρα και οδηγεί σε μία από τις πιο μαγευτικές παραλίες, χαρίζοντας εικόνες βγαλμένες από άλλους κόσμους. Στόχος μας: η περίφημη Πρέβελη και το εξωτικό Φοινικόδασος. Ένας τόπος γεμάτος από χρώματα και ήχους της φύσης.
Η αρχή της διαδρομής
Η πρωινή ατμόσφαιρα, καθαρή, με ένα φως που μοιάζει να αναβλύζει μόνο στην Κρήτη. Ξεκινήσαμε με τα σακίδια στους ώμους, τις μπότες σφιχτά δεμένες και την καρδιά ανοιχτή για ό,τι θα ζούσαμε. Από το σακίδιό μου βγάζω το AQUA Carpatica: η πρώτη ανάσα δροσιάς. Ο αέρας γύρω μας μύριζε θυμάρι και φασκομηλιά, όσο η γη ήταν ακόμη νωπή από την υγρασία της νύχτας. Ο ήχος του ανέμου μάς συνόδευε, καθώς προσεγγίζαμε την παραλία της Πρέβελης και μερικά βήματα αργότερα, τα πέλματά μας συνάντησαν τη ζεστή άμμο. Όμως, εμείς αφήσαμε την ακτογραμμή πίσω μας και ακολουθήσαμε μία άλλη διαδρομή προς το εσωτερικό της εντυπωσιακής αυτής φύσης. Οι μεγαλοπρεπείς φοίνικες μάς έδειχναν τον δρόμο πλάι στο ποτάμι που κυλούσε.
Ανάμεσα σε νερό και φοίνικες
Βράχια, πέτρες, φυσικά σκαλοπάτια σμιλεμένα απ’ το νερό και τον χρόνο: σκιές και φως εναλλάσσονται. Το νερό μάς δροσίζει με την παρουσία του, καθώς κυλά δυναμικά. Στο αδιάβροχο σακίδιό μου έχω μονάχα τα απαραίτητα: μία αλλαξιά, πετσέτα, ξηρά τροφή και αρκετό νερό.
Η βλάστηση γύρω μας πυκνώνει όλο και περισσότερο, το τοπίο είναι εξωτικό και εμείς διακόπτουμε συχνά την υδάτινη πορεία μας για να σταθούμε κοντά στους φοίνικες και να τους παρατηρήσουμε, να κρυφτούμε για λίγο κάτω από τις ακτινωτές σκιές των φύλλων τους, να σκεφτούμε αν, άραγε, είναι αυτή η εικόνα μέρος της Κρήτης ή αν ξεγλίστρησε από κάπου αλλού και ύστερα να συνεχίσουμε. Τα γαλαζοπράσινα νερά δρόσιζαν το σώμα μας, παγωμένα, με κρυστάλλινη διαύγεια: μάς προσκαλούσαν να μουσκέψουμε τα πρόσωπά μας, να σταματήσουμε για να θαυμάσουμε το γύρω μας, να φωτογραφίσουμε και, κυρίως, να αφουγκραστούμε τη στιγμή. Κι όσο όμορφα κι αν είναι όλα, τίποτα δεν συγκρίνεται με αυτή την παιδική χαρά της εξερεύνησης.
Η εμπειρία στο Κουρταλιώτικο Φαράγγι
Αξίζει να γνωρίζει κανείς ότι η διαδρομή δεν τελειώνει στο φοινικόδασος. Πιο βαθιά βρίσκεται το εντυπωσιακό Κουρταλιώτικο φαράγγι: ένα από τα πιο σημαντικά φυσικά τοπία της Κρήτης, με κάθετους βράχους, σπηλιές και μοναδικούς ήχους, που παράγονται από τον άνεμο όταν περνά ανάμεσα στα βράχια: εξού και η ονομασία του, από τη λέξη «κούρταλα», που σημαίνει χειροκροτήματα.
Το φαράγγι εκτείνεται ανάμεσα στα όρη Κουρούπα και Ξηρό και σχηματίζεται από τον ποταμό Κουρταλιώτη, ο οποίος κυλά προς τα νότια για να καταλήξει στα νερά του Νότιου Κρητικού Πελάγους. Είναι ένα μέρος που εκπέμπει ηρεμία αλλά και δύναμη, ιδανικό για όσους αναζητούν επαφή με τη γνήσια, άγρια ομορφιά της κρητικής φύσης. Η διάσχιση του φαραγγιού προτείνεται να πραγματοποιείται με τη συνοδεία έμπειρων οδηγών, καθώς το έδαφος είναι απαιτητικό και κρύβει σημεία που χρειάζονται ιδιαίτερη προσοχή.
Tip: Απαιτείται να εκδώσετε εισιτήριο για την είσοδό σας στο Κουρταλιώτικο φαράγγι.
Στην Πρέβελη
Επιστρέφοντας, συναντήσαμε τις λευκές χήνες που έπλεαν ήσυχα στον ποταμό, σαν να ανήκαν σε αυτό το παραμύθι και φτάσαμε στην παραλία της Πρέβελης, που πριν είχαμε παρακάμψει για να εξερευνήσουμε το τοπίο που την περιβάλλει. Αφήσαμε τα παπούτσια στην άκρη της αμμουδιάς, περπατήσαμε στη ζεστή άμμο, ώσπου το σώμα μας άγγιξε το θαλασσινό νερό. Ο ήλιος, πλέον, μάς αγκάλιαζε ολόκληρους και εμείς αγναντεύαμε πότε το σαγηνευτικό μπλε της θάλασσας και πότε την ψιλή, χρυσή άμμο. Βγήκα να πάρω τη μάσκα μου από το σακίδιο, ήπια μια γουλιά από το AQUA Carpatica, που με συντρόφευε σε όλη τη διαδρομή, και έτρεξα ξανά στο αλμυρό νερό για κολύμπι και εξερεύνηση. Κάτω από τους φοίνικες βρήκαμε καταφύγιο για το μεσημέρι. Πήραμε κάτι μικρό από την καντίνα της παραλίας και εκεί στήσαμε μια μικρή γιορτή, γελώντας και κοιτώντας τη θάλασσα. Δεν μας έλειπε τίποτα. Είχαμε αυτή τη στιγμή και ήταν αρκετή.
Μια μικρή όαση
Ο ήχος των κυμάτων μπλεκόταν με το θρόισμα των φύλλων. Κοίταζα γύρω μου μια εικόνα που είχε επιζήσει στο πέρασμα του χρόνου: μία φύση αλλόκοτα όμορφη, κρυμμένη ανάμεσα σε πέτρες και νερά. Ένα μυστικό που αποκαλύφθηκε για να μπορούμε όλοι εμείς να βιώσουμε μία εμπειρία ολιστική.
Το σώμα θα μπορούσε να είναι κουρασμένο. Μα όχι. Η καρδιά ήταν γεμάτη και αυτό τα αναιρεί όλα. Τα χρώματα άρχισαν να ζεσταίνουν, όσο ο ήλιος έγερνε σιγά, και το φως χρυσάφιζε. Μείναμε μέχρι αργά, περάσαμε όλη την ημέρα σε εκείνη την αμμουδιά.
Όταν η Φύση γίνεται ανάμνηση
Η Κρήτη σου αφήνει πάντα κάτι. Μια γεύση, μια εικόνα, έναν ήχο στο μυαλό και την καρδιά. Εμένα μου άφησε τη δροσιά του ποταμού, τη ζεστασιά της άμμου και το φως που έλουζε το φοινικόδασος. Έτσι, ένα μικρό μου μέρος ακόμη περιπλανιέται εκεί, ανάμεσα σε πέτρες και νερά, κάτω από τους ίσκιους των φοινίκων, στην Πρέβελη.
Διαβάστε ακόμα:
Κράσι: το ελληνικό χωριό με τον γηραιότερο πλάτανο του κόσμου
Άγιος Νικόλαος, ο απρόβλεπτος – Η Έφη Χρυσού μας ταξιδεύει στην Κρήτη της ανεμελιάς
Βουλισμένο Αλώνι: Ένας μυστηριώδης αναρριχητικός προορισμός στην Κρήτη
