Το φως του απογευματινού ήλιου σκορπιζόταν στα νερά του Σαρωνικού όταν φτάσαμε στα Ίσθμια. Ήταν μια μέρα σημαντική, όχι μόνο για την εμπειρία που μας περίμενε, αλλά και για τον λόγο που μας είχε φέρει εκεί. Το Λουτράκι είχε μόλις πιστοποιηθεί ως η πρώτη πόλη στην Ελλάδα που αποκτά τον τιμητικό τίτλο Culinary Capital από τον διεθνώς αναγνωρισμένο οργανισμό World Food Travel Association.
Αυτή η σημαντική διάκριση κατατάσσει το Λουτράκι ανάμεσα στους κορυφαίους γαστρονομικούς προορισμούς παγκοσμίως, επιβεβαιώνοντας τη διαρκή δέσμευση της πόλης για τη διατήρηση, ανάδειξη και προώθηση της αυθεντικής τοπικής γαστρονομικής της ταυτότητας. Στο πλαίσιο του Taste of Loutraki 2025, διοργανώθηκε μια σειρά εκδηλώσεων που γιόρτασαν αυτή την επιτυχία, με κορωνίδα έναν διάπλου του Ισθμού της Κορίνθου.
Η τελετή στα Ίσθμια
Η σύντομη τελετή απονομής της βράβευσης στο Λουτράκι έγινε δίπλα στη θάλασσα, με φόντο τη μυθική διώρυγα που μας περίμενε. Οι λόγοι των επισήμων αντηχούσαν στον αέρα, φορτισμένοι με την περηφάνια μιας πόλης που είδε τις γαστρονομικές της παραδόσεις να αναγνωρίζονται διεθνώς. Ωστόσο, η πραγματική μαγεία άρχισε όταν ανεβήκαμε στο πλοίο Άννα 2. Στο κατάστρωμα επικρατούσε μια ατμόσφαιρα γιορτινή και χαλαρή. Οι διοργανωτές το είχαν μεταμορφώσει σε έναν αυθεντικό χώρο εορτασμού. Μουσική που αγκάλιαζε τον τόπο και τη θάλασσα γέμιζε τον αέρα, ενώ τα αρώματα από τις εκδηλώσεις live cooking θύμιζαν στους παρευρισκόμενους γιατί το Λουτράκι άξιζε αυτή τη διάκριση. Το κλίμα ήταν απόλυτα ευχάριστο, με τους επιβάτες να μοιράζονται την αναμονή για το ταξίδι που θα ακολουθούσε.
Βρήκα μια θέση στο κατάστρωμα, εκεί όπου η θέα ήταν ιδανική. Περιμέναμε όλοι με μια αδιόρατη ανυπομονησία. Το πλοίο ξεκίνησε ήρεμα, και σε λίγα λεπτά μπαίναμε στη στενή γραμμή της Διώρυγας. Όταν τα τοιχώματα άρχισαν να κλείνουν γύρω μας, κανείς δεν ένιωθε την ανάγκη να μιλήσει. Υπήρχε κάτι ιερό σε αυτή την εμπειρία: σαν να περνούσαμε μέσα από τις σελίδες της Ιστορίας.
Εκατοντάδες φορές έχω περάσει από τις γέφυρες από ψηλά, ή την έχω δει από το αεροπλάνο, βλέποντας τη διώρυγα σαν μια στενή χαρακιά στη γη. Τώρα, για πρώτη φορά, παρατηρούσα τις γέφυρες από κάτω, μέσα από αυτό το τεχνητό πέρασμα που σκάλισε ο άνθρωπος στον βράχο. Τα τοιχώματα υψώνονταν απότομα προς τον ουρανό, φτάνοντας μέχρι τα 90 μέτρα, μα δεν προκαλούσαν αίσθημα κλειστοφοβίας. Το άνοιγμα των 21 μέτρων σε πλάτος έμοιαζε να έχει τις ιδανικές διαστάσεις για αυτή την εμπειρία.
Ό,τι εντυπωσίασε περισσότερο ήταν πώς η φύση είχε βρει τον τρόπο να αποικίσει ακόμη και αυτό το τεχνητό περιβάλλον. Κολλημένα στα τοιχώματα της διώρυγας, άγρια φυτά και μικρά δέντρα είχαν βρει την ευκαιρία να φυτρώσουν, σαν μια υπενθύμιση ότι η φύση δεν παραδίδεται ποτέ εντελώς στην ανθρώπινη επέμβαση.
Στα νερά του Κορινθιακού
Η έξοδος στον Κορινθιακό Κόλπο προσέφερε μια στιγμή ανάπαυλας και αναστοχασμού. Το πλοίο έκανε την προγραμματισμένη αναστροφή του και εκεί συνειδητοποίησα πραγματικά το μέγεθος αυτού του έργου. Μπροστά μας εκτεινόταν ο Κορινθιακός, με τα βουνά να σκιαγραφούνται στον ορίζοντα. Πίσω μας, το στενό πέρασμα της διώρυγας μοιάζει να είχε χαθεί στο τοπίο. Εδώ, μπορούσαμε να εκτιμήσουμε την πραγματική σημασία αυτού του έργου. Για αιώνες, τα πλοία αναγκάζονταν να κάνουν τον περίπλου της Πελοποννήσου, αντιμετωπίζοντας τους κινδύνους των επικίνδυνων ακρωτηρίων. Τώρα, αυτά τα 6.346 μέτρα προσφέρουν μια ασφαλή δίοδο που εξοικονομεί μέρες ταξιδιού.
Μία θεατρική παρουσία
Η επιστροφή στη διώρυγα κατά το δειλινό προσέφερε μια εντελώς διαφορετική εμπειρία. Ο ήλιος είχε αρχίσει την κάθοδό του προς τη δύση και το χρυσαφί του φως έπεφτε λοξά στα τοιχώματα, δημιουργώντας ένα παιχνίδι σκιών και χρωμάτων που άλλαζε συνεχώς. Οι γέφυρες, που λίγες ώρες νωρίτερα έμοιαζαν με απλές κατασκευές, απέκτησαν μια μυστηριώδη, σχεδόν θεατρική παρουσία στο δειλινό φως. Το ανθρώπινο μάτι δυσκολεύεται να συλλάβει την πολυπλοκότητα αυτού του τοπίου. Εδώ, συναντώνται η αρχαία φιλοδοξία και η σύγχρονη τεχνολογία, η φύση και η ανθρώπινη επινοητικότητα, το παρελθόν και το παρόν. Κάθε μέτρο αυτής της διώρυγας κουβαλάει ιστορίες -από τον Περίανδρο που το οραματίστηκε το 602 π.Χ., μέχρι τον Νέρωνα που έδωσε το πρώτο χτύπημα με χρυσή αξίνα, και από τον Ιωάννη Καποδίστρια που το επανέφερε στο προσκήνιο, μέχρι τον Ανδρέα Συγγρό που τελικά το ολοκλήρωσε το 1893.
Ένα έργο που ζει
Σήμερα, περισσότερα από 15.000 πλοία από 50 διαφορετικές χώρες διασχίζουν κάθε χρόνο αυτή τη στενή δίοδο. Η διώρυγα είναι ένας ζωντανός οργανισμός που συνεχίζει να εξυπηρετεί το διεθνές εμπόριο, ακριβώς όπως οραματίστηκαν οι προγενέστεροί μας. Καθώς το πλοίο προσέγγιζε το τέλος του ταξιδιού, η σκέψη επέστρεφε στον λόγο που μας είχε φέρει εκεί. Το Λουτράκι, με την πιστοποίησή του ως Culinary Capital, προστίθεται στη μακραίωνη παράδοση αυτού του τόπου να πρωτοπορεί και να καινοτομεί. Όπως η διώρυγα άνοιξε νέους δρόμους στη ναυσιπλοΐα, έτσι και αυτή η νέα διάκριση ανοίγει νέους ορίζοντες στη γαστρονομική αναγνώριση του τόπου.
Ο διάπλους του Ισθμού της Κορίνθου είναι μια συνάντηση με την ανθρώπινη φιλοδοξία, ένας διάλογος με την ιστορία, και μια υπενθύμιση ότι τα μεγάλα έργα γεννιούνται από όνειρα που κρατούν αιώνες για να πραγματοποιηθούν. Στα νερά αυτής της διώρυγας, το παρελθόν και το παρόν συναντώνται και δημιουργούν ένα μοναδικό ταξίδι που κανείς δεν θα πρέπει να χάσει.
Διαβάστε ακόμα:
Από Κόρινθο-Ξυλόκαστρο: Spring break στην Κορινθιακή Ριβιέρα
Mια μέρα στον Ακρόκορινθο, το επιβλητικό κάστρο της Πελοποννήσου
Λουτράκι, λιμνοθάλασσα Βουλιαγμένης, Γεράνεια: Προορισμοί στην Κορινθία για όλες τις εποχές
