Παίρνοντας το καραβάκι που αναχωρεί από το Καντίκιοϊ για τα ασιατικά προάστια της Πόλης, ένα είναι το σίγουρο. Η θέα από τον Βόσπορο προς τα ευρωπαϊκά παράλια που σιγά σιγά απομακρύνονται είναι μαγευτική, σαγηνευτική και μοναδική. Δύσκολα θα συναντήσει κανείς αλλού στον κόσμο τη θέα, τα χρώματα και τον ουρανό που έχει η Πόλη.
Πατώντας το πόδι στην Ασία, στο μικρό λιμανάκι του Καντίκιοϊ -στα ελληνικά γνωστό ως Χαλκηδόνα- η θέα προς την ευρωπαϊκή πλευρά απλώς κόβει την ανάσα. Μιναρέδες, τρούλοι και κάθε λογής ταλαιπωρημένα από την υγρασία κτίρια ασφυκτικά σκορπισμένα στον ορίζοντα συνθέτουν ένα καρέ που θα ζήλευε ακόμα και ο Σουντέκ θυμίζοντας σε όλους την αύρα που κάνει την Πόλη τόσο ξεχωριστή. Εικόνα που διακόπτεται μόνο από τα καραβάκια που διασχίζουν τον Βόσπορο και τον κόσμο που πάει και έρχεται βιαστικά, για να προλάβει τα βαπόρια προς Εμίνονου, Μπέσικτας και Καράκιοι στην ευρωπαϊκή πλευρά.
Από εδώ και πέρα ξεκινά η αχανής ασιατική πλευρά της Πόλης που δύσκολα καταλαβαίνει κανείς πού ακριβώς τελειώνει. Το Καντίκιοϊ με πληθυσμό 400 χιλιάδες κατοίκους είναι το κέντρο της ασιατικής πλευράς της Πόλης και δικαιολογημένα μια από τις πιο πυκνοκατοικημένες περιοχές στην Τουρκία. Αν και στην Κωνσταντινούπολη το να ορίσεις το κέντρο είναι ακατόρθωτο και στην καλύτερη των περιπτώσεων άσκοπο, γιατί κέντρα υπάρχουν πολλά, το Καντίκιοϊ έχει το πλεονέκτημα να συνδέεται με σχεδόν κάθε περιοχή στην ευρωπαϊκή και ασιατική πλευρά καθιστώντας τη μετακίνηση από και προς αυτό εύκολη και γρήγορη, αλλά αφόρητα κουραστική ειδικά σε ώρες αιχμής.
Αυτονομημένο από τον ιστορικό μητροπολιτικό δήμο της Κωνσταντινούπολης στην ευρωπαϊκή πλευρά, το Καντίκιοϊ φημίζεται για τον φιλελεύθερο, προοδευτικό χαρακτήρα του, τα σχεδόν παραταγμένα αμέτρητα καφέ του σε κάθε πεζόδρομο και στενό, αλλά και τα προχώ τατουατζίδικα που μόνο λίγοι ψαγμένοι ξέρουν να διακρίνουν. Ούτε λόγος για τα Anatolian eateries που προσφέρουν στα μενού τους κάθε γευστικό συνδυασμό από την ενδοχώρα της Ανατολίας, ενώ εδώ οι αγορές μπαχαρικών και τσαγιού είναι εμφανώς πιο ποιοτικές και προσιτές. Καμία σχέση με την ευρωπαϊκή πλευρά, όπου η ποιότητα είναι κατώτερη και οι τιμές οριακά απλησίαστες.
Στο Καντίκιοϊ, η κλασική πολίτικη αισθητική του Πέρα με τα ψηλά μέγαρα της Μπελ Επόκ ή τα μικρά χαμόσπιτα στις γειτονιές των ξεχασμένων στον Κεράτιο κόλπο δίνει τη θέση της σε πολυκατοικίες και βιομηχανικά κτίρια του 1960-1970 γράφοντας τη νέα φάση στην νεότερη ιστορία της Πόλης. Κάποια μικρομέγαρα ξεπετάγονται εδώ κι εκεί, αλλά δεν αγγίζουν σε κανέναν βαθμό την μεγαλοπρέπεια των αντίστοιχων κτιρίων της ευρωπαϊκής πλευράς, ενώ αναπλασμένα παραλιακά μέτωπα γεμάτα παιδικές χαρές και ποδηλατοδρόμους γεμίζουν τις παράκτιες περιοχές του Moda, μια ανάσα από το κέντρο του Καντίκιοϊ.
Στην καρδιά του Καντίκιοϊ, murals και μπόλικη street art από επώνυμους και μη καλλιτέχνες δίνουν μια πνοή μοντερνισμού και αντισυμβατικότητας στον σημαντικότερο δήμο της ασιατικής πλευράς της Κωνσταντινούπολης, αποτελώντας μια νησίδα ελευθερίας της έκφρασης σε μια μεγαπόλη των 20 εκατομμυρίων ανθρώπων που πατά σε δύο κόσμους, μεταξύ Ανατολής και Δύσης. Σχεδιασμένα σε κενούς τοίχους πολυκατοικιών, τα graffiti του Καντίκιοϊ -σωστό κοινωνικό φαινόμενο- φανερώνουν την αντίδραση, τους προβληματισμούς, την αισθητική και το πολιτικό στίγμα μιας γενιάς που διεκδικεί τη θέση της στον σύγχρονο κόσμο. Διαχρονικά, το Καντίκιοϊ αποτέλεσε το κέντρο μιας κοσμικής τάξης ανοιχτής στις μειονότητες, γεγονός που εξηγεί γιατί πολλοί Ρωμιοί και Αρμένιοι της Πόλης τις δεκαετίες του 1960 και 1970 εγκατέλειπαν συνοικίες στην ευρωπαϊκή πλευρά για το πιο ήρεμο και ανεκτικό Καντίκιοϊ.
Από τις ανατολικές εσχατιές του Καντίκιοϊ, διέρχεται και η αγαπητή στους περισσότερους Πολίτες Bagdat Caddesi, η μεγαλύτερη λεωφόρος του Καντίκιοϊ που ενώνει τα έσχατα ανατολικά προάστια της Πόλης με την ευρωπαϊκή πλευρά μέσω των επιβλητικών γεφυρών του Βοσπόρου. Η λεωφόρος με το εξωτικό όνομα -στα ελληνικά λεωφόρος Βαγδάτης- και την κίνηση προς τα δυτικά, πήρε το όνομα της το 1688 μετά την νικηφόρα κατάκτηση της Βαγδάτης από τον Οθωμανό σουλτάνο Μουράτ Δ’ υποδηλώνοντας ποιον δρόμο έπρεπε να πάρει οποίος ήθελε να πάει προς την Μεσοποταμία.
Γεμάτη καταπράσινα δέντρα και ασφυκτική κίνηση ιδίως τα απογεύματα, η Bagdat Caddesi δεν έχει καμία σχέση με την παλιά οθωμανική λεωφόρο με τις ισλαμικές κρήνες και τα εύφορα μποστάνια (εξού και το όνομα της διπλανής συνοικίας Bostanci), καθώς σήμερα φημίζεται για τα ακριβά εστιατόρια, τις μπουτίκ πολυτελείας και τα διαμερίσματα της ανώτερης μέσης κοινωνικής τάξης της Πόλης.
Στο Καντίκιοϊ, υπάρχει μία διαφορετική Κωνσταντινούπολη. Προοδευτική και νεανική, urban και chill με έναν διαφορετικό αέρα Ανατολής χωρίς κιτς χρώματα, χανούμισες και παζάρια. Εδώ, υπάρχει μια πόλη μέσα στην Πόλη που ώρες ώρες φαίνεται σαν να ψάχνει την ταυτότητά της πότε στην Δύση πότε στην Ανατολή. Μοναδική σύνδεση με το παρελθόν; Το νοσταλγικό -nostaljik όπως λέγεται στα τούρκικα- κόκκινο τραμ που διατρέχει τους πεζόδρομους της νέας Χαλκηδόνας θυμίζοντας στους παλιούς κάτι από την περασμένη λεβαντίνικη αύρα της Πόλης.
Διαβάστε ακόμα:
Κωνσταντινούπολη: Πάσχα στην Πόλη των πόλεων
6 ζαχαροπλαστεία στην Κωνσταντινούπολη που αξίζει να επισκεφθείτε
Πριγκηπόννησα: Οδοιπορικό στα παραθεριστικά νησιά των Ελλήνων της Κωνσταντινούπολης
