Ο δρόμος προς τον Αίνο ξεκινά σαν μια συνηθισμένη διαδρομή. Το αυτοκίνητο τρέχει στον ασφαλτόδρομο που σιγά-σιγά στρίβει προς τα ύψη, αφήνοντας πίσω τις παραλίες και τα σπίτια της Κεφαλονιάς. Αλλά καθώς κερδίζουμε μέτρα ύψους, κάτι αλλάζει. Ο αέρας δροσίζει. Το φως διαθλάται διαφορετικά. Και τότε τα βλέπεις.
Αρχικά, είναι απλώς σκιές στον ορίζοντα. Μετά, καθώς ανεβαίνουμε, γίνονται σκούρες σιλουέτες που στέκονται όρθιες σαν φρουροί. Και ξαφνικά, σαν να περάσαμε από μαγική πύλη, βρισκόμαστε ανάμεσα εκεί που οι Ενετοί ονόμασαν “Monte Nero” -το Μαύρο Βουνό και εμείς το γνωρίζουμε καλά ως Αίνος. Τα κεφαλληνιακά έλατα στέκονται γύρω μας σαν γίγαντες από παραμύθι. Τα κορμιά τους, σκούρα σχεδόν μαύρα, ανυψώνονται σε ύψη που κόβουν την ανάσα. Είναι δέντρα που έχουν δει αιώνες να περνούν, που έχουν αντέξει σε καταιγίδες και ξηρασίες, που κάποτε έδωσαν τα κορμιά τους για τα καράβια των αρχαίων Ελλήνων.
Το αυτοκίνητο κινείται αργά τώρα, σχεδόν σεβάσμια, ανάμεσα σε αυτό το σπάνιο οικοσύστημα. Από το παράθυρο μπορείς να ακούσεις τη σιωπή που μόνο τα παλιά δάση ξέρουν να κρατούν -μια σιωπή γεμάτη ψίθυρους, τριξίματα κλαδιών και μακρινές κραυγές πουλιών.
Η στάση που κόβει την ανάσα
Σταματάμε σε ένα σημείο που φαίνεται απλώς σαν άλλη μια στροφή του δρόμου. Μερικά βήματα μέσα στο δάσος, όμως, και η γη σταματά ξαφνικά. Μπροστά μας απλώνεται το απέραντο μπλε του Ιονίου. Η θέα είναι κάτι περισσότερο από εντυπωσιακή -είναι αποκαλυπτική. Από τα 1.600 μέτρα ύψους, η θάλασσα μοιάζει σαν απέραντος καμβάς που απλώνεται μέχρι τον ορίζοντα. Τα μικρά νησιά γύρω από την Κεφαλονιά φαίνονται σαν σμαραγδένια διαμάντια σκορπισμένα στο μπλε. Οι παραλίες κάτω μοιάζουν με λευκές κορδέλες, και τα σπίτια σαν παιχνίδια. Καθόμαστε στα ξύλινα τραπεζάκια που έχουν στηθεί εδώ -ένας μικρός παράδεισος ξεκούρασης ανάμεσα στα έλατα. Ο αέρας μυρίζει ρετσίνι και δάσος, ενώ ο ήλιος που φιλτράρεται από τα κλαδιά, δημιουργεί ένα παιχνίδι φωτός και σκιάς.
Άγγιγμα με τον ουρανό
Η τελευταία ανάβαση προς την κορυφή είναι σαν προσκύνημα. Ο δρόμος γίνεται πιο στενός, τα έλατα πιο αραιά, και ο αέρας πιο λεπτός. Και τότε, σαν να βγαίνεις από όνειρο, φτάνεις στην κορυφή του Αίνου -στον Μεγάλο Σωρό, στα 1.628 μέτρα, το ψηλότερο σημείο όχι μόνο της Κεφαλονιάς αλλά ολόκληρου του συμπλέγματος των Επτανήσων. Εδώ, ο κόσμος αλλάζει προοπτική. Δεν είσαι πια στη γη -είσαι σε έναν τόπο ανάμεσα στη γη και τον ουρανό. Τα σύννεφα περνούν κάτω από τα πόδια σου. Ο αέρας είναι καθαρός σαν κρύσταλλο, και η σιωπή τόσο βαθιά που ακούς τον παλμό της καρδιάς σου.
Από εδώ ψηλά, η Κεφαλονιά φαίνεται σαν χάρτης που έχει ξεδιπλωθεί στα πόδια σου. Βλέπεις τις πόλεις -Αργοστόλι, Ληξούρι, Σάμη- σαν μικρά σημεία στην ακτογραμμή. Βλέπεις τα βουνά σαν κύματα πέτρινα που απλώνονται μέχρι τη θάλασσα. Και αν είσαι τυχερός, μπορεί να δεις και τους μυστήριους κάτοικους του Αίνου – τα άγρια άλογα που ζουν εδώ ψηλά σε ημιάγρια κατάσταση, απόγονοι αλόγων που άφησαν πίσω τους οι κάτοικοι μετά τον πόλεμο.
Η επιστροφή στον πολιτισμό
Η κάθοδος από τον Αίνο είναι σαν αργή επάνοδος σε έναν άλλο κόσμο. Τα έλατα σε συντροφεύουν στην κάθοδο σαν παλιοί φίλοι που σε αποχαιρετούν. Τα κιόσκια στη στάση σε υποδέχονται πάλι με τη θέα προς τη θάλασσα -θέα που τώρα, μετά την εμπειρία της κορυφής, νιώθεις διαφορετικά. Καθώς το αυτοκίνητο σε φέρνει πίσω στον πολιτισμό, κουβαλάς μαζί σου κάτι περισσότερο από αναμνήσεις. Κουβαλάς την αίσθηση ότι άγγιξες κάτι αρχέγονο, κάτι που υπάρχει πάνω από τα νησιά του Ιονίου εδώ και χιλιάδες χρόνια -ένα δάσος που είδε Ενετούς και αρχαίους Έλληνες, που έδωσε ξύλα για καράβια και καταφύγιο σε άγρια ζώα.
Ο Αίνος είναι ένας τόπος μετάβασης, μια πύλη που σε συνδέει με κάτι μεγαλύτερο από τον εαυτό σου. Και η ανάβασή του είναι ένα ταξίδι που δεν τελειώνει όταν κατεβαίνεις -συνεχίζεται κάθε φορά που κοιτάς προς τα βουνά και θυμάσαι πώς είναι να στέκεσαι πάνω από τα σύννεφα.
Διαβάστε ακόμα:
Yachting στην Κεφαλονιά: Όταν το Ιόνιο υποδέχεται τα πανιά και τα όνειρα
Κεφαλονιά: Εξερευνώντας το Φισκάρδο, έναν «ζωντανό πίνακα» στο Ιόνιο
8 διευθύνσεις για φαγητό στην Κεφαλονιά
