Λιγότερο δημοφιλείς από τα ηλιοβασιλέματα, οι ανατολές του ήλιου σε ορισμένα σημεία της χώρας μοιάζουν με ψυχεδελικό όνειρο ή πίνακα ζωγραφικής. Το φως της μέρας τη στιγμή που έρχεται είναι το μήνυμα της φύσης ότι συνεχώς όλα ξεκινούν από την αρχή.
Στα νεανικά ξενύχτια, στα περίφημα σερί, θυμάμαι να περιμένω λίγο ακόμη πριν κοιμηθώ (τι τέσσερις και μισή, τι πεντέμισι, τι έξι, έλεγα) για να δω την ανατολή πάνω από την πόλη. Έχω δει τον ουρανό να αλλάζει χρώματα από διάφορα σημεία: από τη Βαρβάκειο, από τον λόφο του Στρέφη, από την καρδιά της πλατείας Συντάγματος. Δεν είμαι φίλη της θέας από ψηλά. Μου αρέσουν τα πράγματα στο ύψος των ματιών μου. Άλλωστε, οι ανατολές και τα ηλιοβασιλέματα κάνουν τη δουλειά τους εκεί πάνω, βάφουν τα πάντα γύρω τους μαγικά και ίσως να μη χρειάζεται πάντοτε να βλέπουμε τον ίδιο τον ήλιο να ξυπνά ή να κοιμάται. Λίγο μυστήριο, κάπως έτσι. Από την άλλη, τις φορές που έχουμε καμαρώσει τον ήλιο κοιτώντας τον στα μάτια, είτε ξημερώματα είτε απογεύματα, δύσκολα τις ξεχνάμε. Ειδικά όταν βρισκόμαστε στη φύση -καλοκαίρι σε νησί, φθινόπωρο σε κάποιο ωραίο χωριό ή βουνό, άνοιξη, χειμώνα, όποτε τύχει.
Την ώρα της ανατολής, η φύση είναι ήσυχη από την άπνοια και τη νυχτερινή δροσιά, ο αέρας είναι πιο καθαρός από ό,τι στο μέσον και στο τέλος της μέρας, και επικρατεί μια διαύγεια και μια φρεσκάδα τριγύρω και μέσα μας. Οι ανατολές δεν έχουν υμνηθεί όσο τα ηλιοβασιλέματα, αλλά εκείνες και εκείνοι που ξεκινούν πολύ νωρίς τη μέρα τους και, αν είναι τυχεροί, ρίχνουν μια ματιά στον ήλιο, που αγουροξυπνημένος πιάνει βάρδια φωτός, γνωρίζουν καλά την ενεργειακή δυναμική της ώρας. Σαν να τους δίνει ένα δώρο η ανατολή: να έχουν μια ημέρα γεμάτη ζωτικότητα και δύναμη.
Πού θα δούμε όμως ωραίες ανατολές εντός των τειχών;
Λυκαβηττός
Ανεβαίνουμε λίγο πριν χαράξει και χαζεύουμε την Αθήνα να απλώνεται, ξεχειλισμένη από κτίρια και ανθρώπινες ιστορίες. Τα φώτα σβήνουν, καθώς η πρώτη χρυσαφένια λάμψη του ήλιου ξεκινά να μεταμορφώνει την πόλη, βάφοντάς τη τριανταφυλλένια. Μια ωραία ιδέα: αντί για μπίρα το βράδυ στον Λυκαβηττό, χυμός και καφές. Καμιά φορά, το πρωινό είναι καλύτερο!
Ακρόπολη
Τις πρωινές ώρες, με την ανατολή, η ατμόσφαιρα στον Ιερό Βράχο αποκτά κάτι σχεδόν μυστικιστικό: οι σκιές χορεύουν με το φως και τα μάρμαρα λούζονται στην πρώτη καλημέρα του ήλιου. Εκεί καταλαβαίνουμε για ποιο λόγο τόσες αρχαίες τελετές πραγματοποιούνταν πολύ νωρίς το πρωί. Όπως επίσης και γιατί οι αρχαίοι, μεθυσμένοι από το δέος και την ομορφιά του ήλιου, τον λάτρεψαν ως θεό τους. Στην πραγματικότητα, οι Έλληνες ποτέ δεν πάψαμε να αποδίδουμε θεϊκές διαστάσεις στον ήλιο και στο φως. Δεν μπορούμε να ζήσουμε εύκολα μακριά τους.
Λιμανάκια Βουλιαγμένης
Λίγο πριν από τη Βάρκιζα, στα γνωστά Λιμανάκια, παρκάρουμε στο πέταλο και περπατάμε ελάχιστα προς τη θάλασσα, χωρίς να κατέβουμε κάτω όπως θα κάναμε αν πηγαίναμε για μπάνιο. Από εκεί, θα απολαύσουμε μία από τις αγαπημένες μας ανατολές όλων των εποχών, και ίσως πειστούμε ότι ναι, είναι εντάξει να αποκαλούμε τον αθηναϊκό νότο Ριβιέρα.
Μαρίνα Ζέας
Στην άκρη της χιλιοτραγουδισμένης και αγαπημένης των Πειραιωτών Φρεαττύδας, λίγο πιο κάτω από το μπαρ «Πισίνα», υπάρχει ένα χαμηλό τειχάκι. Σε αυτό καθόμασταν παλιά, εμείς τα ένδοξα τέκνα των νοτίων προαστίων (προτού εθελοντικά “αθηνέψουμε” μερικοί μερικοί) και κάναμε όσα κάνουν οι πολύ νέοι άνθρωποι. Ανατολή τότε δεν είχαμε δει, όμως τώρα που μεγαλώσαμε λίγο και μας τραβάει το πρωί περισσότερο από τη νύχτα, μπορούμε να ξαναπάμε. Και από εκεί, να δούμε τον ήλιο να αναδύεται μαγικά πίσω από τον φάρο, να χαρεί η ψυχή μας.
Υμηττός
Ανηφορίζοντας νωρίς στο βουνό των νεράιδων και των παλιών αστικών θρύλων, θα δούμε εικόνες που θα μας κάνουν να καταλάβουμε επιτέλους σε πόσο όμορφη πόλη ζούμε. Ο ήλιος αναδύεται μέσα από τη θάλασσα, φωτίζοντας σαγηνευτικά τα μονοπάτια και τα μυριστικά βοτάνια και φυτά. Μια πολύ ωραία ιδέα για κυριακάτικη βόλτα, αντί για σαββατόβραδο γεμάτο ξενύχτι.
Και λίγο έξω από την Αθήνα, στον Ναό του Ποσειδώνα
Ίσως το πιο εμβληματικό σημείο της Αττικής για ανατολή βρίσκεται στο Σούνιο, στον ναό του αντίπαλου δέους της θεάς Αθηνάς. Ο ναός του Ποσειδώνα, με τους δωρικούς κίονές του, αστράφτει κυριολεκτικά κάτω από το πρώτο φως που έρχεται από τον ήλιο, πίσω από τους μακρινούς νησιωτικούς όγκους. Ένα εμβληματικό, κινηματογραφικό σκηνικό -ό,τι πρέπει για εμάς που αναζητούμε έμπνευση και ηρεμία.
Διαβάστε ακόμα:
Μια αναζωογονητική βόλτα στα βουνά της Αττικής: Πεζοπορία, ιστορικά μονοπάτια, όμορφη φύση
Ελληνικά τραγούδια που μοιάζουν με «χάρτες» των νησιών και των πόλεων
Ανατολή και ηλιοβασίλεμα στο Σούνιο – Δυο από τις πιο απλές αλλά απίστευτα μαγικές εμπειρίες
