Η Πωλίνα Παρασκευοπούλου είναι η δημοσιογράφος που σε κερδίζει με τη γραφή της, μα κυρίως σε ταξιδεύει με αυτή. Ακόμη κι αν δεν έχετε επισκεφθεί το Παρίσι, μετά από τις παρακάτω περιγραφές για τις παριζιάνικες γειτονιές θα θελήσετε σίγουρα να το γνωρίσετε από κοντά. Τρία πράγματα ξεχώριζα πάντα στην Πωλίνα, την οποία είχα την τύχη να γνωρίσω μέσα στη δουλειά. Το πρώτο είναι η καλαίσθητη οπτική της, το δεύτερο η ατμόσφαιρα που μοναδικά δημιουργεί «στήνοντας» το θέμα της και το τρίτο είναι η αέρινη, μα και τόσο παραστατική και συγκεκριμένη γραφή της. Σε αυτά προσθέτω τώρα και την επιμονή της όταν θέτει έναν στόχο. Επόμενος σταθμός… Παρίσι!
Σπούδασε Επικοινωνία, Μέσα και Πολιτισμό στο Πάντειο Πανεπιστήμιο, με μεταπτυχιακές σπουδές στην Πολιτιστική Διαχείριση και αργότερα στο Université Paris 8, όπου εμβάθυνε στον κινηματογράφο. Ξεκίνησε τη δημοσιογραφική πορεία της σε περιοδικά στην Ελλάδα, μέχρι που μετακόμισε στο Παρίσι, όπου έζησε για τρία χρόνια. Εκεί βρέθηκε μέσα στον φαντασμαγορικό κόσμο των Fashion Week, που τη μύησε σε μια νέα αισθητική και σ’ έναν διαφορετικό τρόπο αφήγησης, οδηγώντας την ουσιαστικά στη δημοσιογραφία μόδας. Λίγα χρόνια μετά την επιστροφή της στην Αθήνα, ένιωσε την ανάγκη να ακολουθήσει αυτό που την συγκινούσε περισσότερο: τα ταξίδια και την αφήγησή τους. «Το γράψιμο -και η ονειροπόληση που το συνοδεύει- ήταν για εμένα από νωρίς πάθος, ανάγκη και διέξοδος». Έκτοτε, έχει συνεργαστεί με περιοδικά και ψηφιακές πλατφόρμες στην Ελλάδα, τη Γαλλία και την Αυστραλία. Από το 2018 γράφει σε κορυφαία ελληνικά και διεθνή μέσα, ενώ από το 2020 είναι Senior Editor σε έγκριτο lifestyle μέσο με έδρα το Σίδνεϊ, που προβάλλει την Ελλάδα μέσα από ένα σύγχρονο, διεθνές βλέμμα.
Tαξίδια από τον κόσμο
«Ήταν το 2012 και μόλις είχα βρει ένα μικρό διαμέρισμα να μείνω με την Ιταλίδα συγκάτοικό μου στο Παρίσι, μετά από μήνες αναζήτησης και πολλών απορρίψεων από τους ιδιοκτήτες, και παράλληλα έψαχνα πρακτική, στέλνοντας καθημερινά δεκάδες βιογραφικά. Μου άρεσε να περνάω ώρες στα βιβλιοπωλεία, χαζεύοντας γαλλικά βιβλία και οδηγούς για το Παρίσι, για να ξεχνάω λίγο το άγχος μου.
Μια μέρα έπεσα σ’ ένα βιβλίο, ονόματι «My Little Paris», που πρότεινε πολύ ιδιαίτερα μέρη και μαγαζιά για να επισκεφτεί κάποιος στο Παρίσι. Τότε μου ήρθε η ιδέα να δημιουργήσω το My Parisienne Walkways, ένα ελληνικό blog αφιερωμένο στο Παρίσι, με πρακτικές πληροφορίες και όλα τα μέρη που πρέπει κάποιος να δει καθώς και τις εμπειρίες που αξίζει να ζήσει στην πόλη του φωτός, αφού πρώτα τα δοκίμαζα η ίδια. Αυτό με έκανε να βρω τη χαμένη μου αισιοδοξία, να κοιτάω το καθετί στην πόλη με πραγματική περιέργεια και να προσπαθώ να κάνω την καθημερινότητά μου όσο πιο ενδιαφέρουσα μπορούσα (είχα και τον κατάλληλο καμβά, βέβαια!). Αργότερα, αυτό επεκτάθηκε στο να δημιουργώ κατά παραγγελία custom itineraries για το Παρίσι, προσαρμοσμένα στα προσωπικά γούστα και τα ενδιαφέροντα του κάθε ταξιδιώτη, για παράδειγμα ένα ρομαντικό ταξίδι, ένα bachelorette, μια γαστρονομική εξερεύνηση ή μια πολιτιστική περιπλάνηση μακριά από τα τουριστικά μονοπάτια. Στη συνέχεια, ήρθε το La Vie En Blog για να φιλοξενήσει τα ταξίδια μου σε όλον τον κόσμο».
Το ταξίδι που άλλαξε τον τρόπο που έβλεπε τον κόσμο
«Πλέον δεν κοιτάω τόσο τα αξιοθέατα, όσο την καθημερινή ζωή, την ατμόσφαιρα, τις μυρωδιές, τις μικρές στιγμές, τους ντόπιους. Τα ταξίδια έγιναν εμπειρίες, όχι απλώς προορισμοί. Ωστόσο, το ταξίδι μου στην Κούβα ήταν για μένα ένα από τα πιο συγκλονιστικά ταξίδια. Εκεί συνειδητοποίησα πόσα πράγματα θεωρούμε αυτονόητα στην καθημερινότητά μας, από το ζεστό νερό, το ρεύμα και την ελεύθερη πρόσβαση στο διαδίκτυο, μέχρι την επιλογή των προϊόντων στο σούπερ μάρκετ, που για κάποιους ανθρώπους δεν είναι καθόλου δεδομένα. Παρ’ όλα αυτά, οι Κουβανοί έχουν μια απέραντη ζεστασιά, δύναμη και αισιοδοξία, έναν τρόπο να χαμογελούν και να βρίσκουν χαρά στις πιο μικρές στιγμές. Αυτό με ταρακούνησε. Με έκανε να δω διαφορετικά τη δική μας έννοια της «άνεσης» και να εκτιμήσω περισσότερο την ουσία των πραγμάτων, τη συντροφικότητα, τη μουσική, την κοινότητα, την ικανότητα να είσαι παρών και ευγνώμων. Από τότε, κάθε ταξίδι το βλέπω λιγότερο σαν προορισμό και περισσότερο σαν μάθημα ζωής».
Παρίσι, ένας «ώριμος, αργός έρωτας»
«Η πρώτη φορά που βρέθηκα στο Παρίσι δεν ήταν για τουρισμό αλλά για να μείνω, ξεκινούσε για μένα η περιπέτεια του Erasmus. Μέχρι τότε, γνώριζα το Παρίσι μόνο μέσα από ταινίες, φωτογραφίες και αφηγήσεις φίλων, σε μια εποχή που τα social δεν είχαν κάνει ακόμη κάθε γωνιά του κόσμου να μοιάζει τόσο γνώριμη. Νομίζω ότι περισσότερο ήθελα να ζήσω την εμπειρία της ζωής στο εξωτερικό, παρά πως ήταν ο top προορισμός που ονειρευόμουν. Για την ακρίβεια, είχα δηλώσει Γαλλία και Ισπανία ως επιλογές για το Erasmus και ήμουν ανοιχτή στο πού θα με οδηγήσει η ζωή (αργότερα έμεινα κι ένα μικρό διάστημα στη Γρανάδα, που λάτρεψα επίσης). Ούτε θα έλεγα ότι ήταν έρωτας με την πρώτη ματιά.
Ήμουν τόσο overwhelmed από όλη την εμπειρία, το ότι έμενα για πρώτη φορά μόνη μου, μακριά από την οικογένειά μου και τους φίλους μου, σε μια ξένη χώρα, με μια δύσκολη γλώσσα, με όλα εκείνα τα συναισθήματα που έρχονται σαν ανεμοστρόβιλος όταν βιώνεις τόσες πρωτόγνωρες εμπειρίες, ώστε κάπως το Παρίσι έμεινε στο background, παρότι φυσικά και με εντυπωσίαζε κάθε μέρα. Όλα τα υπόλοιπα είχαν πάρει τα ηνία. Με τον καιρό όμως, όλα αυτά βρήκαν τη θέση τους. Η σχέση μου με το Παρίσι χτίστηκε αργά, μέσα από στιγμές, εμπειρίες και δυσκολίες που με διαμόρφωσαν βαθιά στη δεκαετία των ’20 μου. Το Παρίσι το αγάπησα αφού το έζησα, αφού γνώρισα όλες του τις πλευρές, τις φωτεινές και τις σκοτεινές. Ήταν ένας ώριμος, αργός έρωτας, από αυτούς που δε σε συνεπαίρνουν αμέσως, αλλά ριζώνουν μέσα σου και μένουν για πάντα. Όσο περισσότερο το ζούσα, τόσο περισσότερο καταλάβαινα ότι αυτή η πόλη ήταν ένας καθρέφτης του εαυτού μου- με τις αντιφάσεις της, τη μελαγχολία της, τη ζωντάνια της, την κομψότητά της. Σήμερα, δεν είναι μόνο μια πόλη για μένα. Είναι ένα συναίσθημα, μια αίσθηση οικειότητας, ένα κομμάτι του εσωτερικού μου τοπίου. Ένα μέρος όπου νιώθω πάντα λίγο περισσότερο ο εαυτός μου.
Η επιθυμία να αποκτήσω ένα σπίτι στο Παρίσι ήταν σαν ένας ψίθυρος που μεγάλωνε με τα χρόνια, κάθε φορά που περπατούσα στους δρόμους του.
Έφυγα από το Παρίσι νωρίτερα απ’ όσο ήθελα πραγματικά, παρότι έγινε μετά από ώριμη συζήτηση με τον εαυτό μου, κι έτσι κάπως πάντα ένιωθα ότι αυτός ο κύκλος δεν έχει κλείσει. Η επιθυμία να αποκτήσω ένα σπίτι στο Παρίσι δεν γεννήθηκε απότομα: ήταν σαν ένας ψίθυρος που μεγάλωνε με τα χρόνια, κάθε φορά που περπατούσα στους δρόμους του, που έπινα καφέ σ’ ένα μικρό bistrot ή που έβλεπα το φως να αλλάζει πάνω στα κτήρια του Σηκουάνα. Ήθελα να έχω ένα δικό μου κομμάτι σε αυτή την πόλη, να μπορώ να επιστρέφω όχι ως επισκέπτρια, αλλά ως κάποια που ανήκει εκεί έστω και για λίγο.
Η ζωή στο Παρίσι ως local έχει τη γοητεία της καθημερινότητας. Ναι, υπάρχουν ρομαντικές και καλαίσθητες στιγμές, τα καφέ, οι μικρές γειτονιές, η αρχιτεκτονική. Αλλά υπάρχουν και δυσκολίες: οι ουρές, η γραφειοκρατία, το στρίμωγμα στα μέσα μεταφοράς, τα σκουπίδια στους δρόμους, η υπερβολική πολυπολιτισμικότητα, το υψηλό κόστος ζωής. Όμως όλο αυτό το πακέτο, η αντιπαράθεση ανάμεσα στο όμορφο και στο δύσκολο, είναι που κάνει την εμπειρία πραγματικά μοναδική. Παρά τις δυσκολίες και την πάντα παρούσα παριζιάνικη γκρίνια, υπάρχει κάτι μαγικό στις στιγμές που περπατάς στους δρόμους μετά τη βροχή, που πίνεις τον καφέ σου σ’ ένα café γεμάτο ιστορίες, που βλέπεις το φως να αλλάζει στα παλιά κτήρια. Αυτές οι μικρές στιγμές ισορροπούν τα πάντα. Το Παρίσι έχει αυτό το je ne sais quoi, μια ακαθόριστη γοητεία που σε μαγνητίζει».
«Ξέρεις πως το όνειρό μου είναι να αποκτήσω ένα σπίτι στο Παρίσι», του είπε. «Πάμε να το βρούμε», της απάντησε.
«Αρχικά, ήθελα απλώς να βρω έναν τρόπο να πηγαινοέρχομαι στο Παρίσι, για παράδειγμα μια δουλειά, παράλληλα με τις επαγγελματικές μου δραστηριότητες στην Αθήνα. Κάτι σε μορφή projects, να πηγαίνω για μικρά διαστήματα και να επιστρέφω πίσω στην Ελλάδα, όπως έκανα τα πρώτα χρόνια μετά την αποχώρησή μου από το Παρίσι, καλύπτοντας την Εβδομάδα Μόδας ή άλλες σύντομες συνεργασίες. Με ενοχλούσε λίγο να επιστρέφω στη δεύτερη πόλη μου σαν τουρίστρια. Ήθελα να πηγαίνω με σκοπό, να νιώθω παρούσα και δημιουργική. Όμως δεν ερχόταν με τη μορφή και τις συνθήκες που το φανταζόμουν.
Ώσπου, λίγο πριν το καλοκαίρι του 2024, ένας οικογενειακός φίλος, Γάλλος, μού ανέφερε τυχαία ότι είχε αρχίσει να ασχολείται με το real estate. Μεταξύ σοβαρού και αστείου, του είπα: «Ξέρεις πως το όνειρό μου είναι να αποκτήσω ένα σπίτι στο Παρίσι», περισσότερο σαν μια μακρινή σκέψη, τύπου «να με έχεις στο νου σου σε καμιά δεκαετία». Όταν όμως εκείνος μου απάντησε «Πάμε να το βρούμε» και αρχίσαμε να το συζητάμε στα σοβαρά, άρχισε να λειτουργεί πολύ διαφορετικά μέσα στο κεφάλι μου.
Φυσικά, στη συνέχεια έκανα πίσω πολλές φορές, κυρίως από φόβο ότι δεν θα τα καταφέρω.
Αλλά τελικά συνέχισα, βλέποντας μπροστά μου έναν και μοναδικό στόχο. Μετά από περίπου τρεις μήνες αναζήτησης, όπου κάθε μέρα κατέφθαναν στο email μου δεκάδες προτάσεις για σπίτια, βρήκα εκείνο που ένιωσα ότι είχε ψυχή, χαρακτήρα και δυνατότητες. Θυμάμαι ότι ήμουν σε ένα press trip στις Σέρρες, όταν με πήρε ο μεσίτης να μου πει ότι ο ιδιοκτήτης δέχτηκε την αντιπρότασή μας. Εκείνη τη στιγμή συνειδητοποίησα ότι το όνειρο άρχισε να παίρνει σάρκα και οστά. Και, ειλικρινά, μέχρι και λίγες ώρες πριν τις τελικές υπογραφές, τέσσερις μήνες μετά και με ανυπολόγιστο άγχος, δεν μπορούσα να πιστέψω πως θα γίνει στ’ αλήθεια.
Στη Γαλλία, η διαδικασία αγοράς ακινήτου περνάει αναγκαστικά μέσα από τον Notaire, που δεν είναι απλώς ένας συμβολαιογράφος όπως στην Ελλάδα. Eίναι δημόσιος λειτουργός που εξασφαλίζει ότι η αγορά γίνεται νόμιμα, ότι όλα τα δικαιώματα και οι υποχρεώσεις καταγράφονται σωστά και ότι η μεταβίβαση του ακινήτου είναι ασφαλής. Κανονίζει τα πάντα μεταξύ ιδιοκτήτη και αγοραστή και μεταφέρει τα χρήματα- που δεσμεύονται στο λογαριασμό των Notaires de Paris- όταν ολοκληρωθεί η διαδικασία. Στην ουσία, η μόνη δική μου ασχολία ήταν να συγκεντρώσω το απαιτούμενο ποσό. Στη συνέχεια, βέβαια υπάρχει το εξής παράδοξο στη Γαλλία, πως για να ενεργοποιήσεις συμβόλαιο ρεύματος πρέπει να έχεις γαλλικό λογαριασμό τραπέζης και για να έχεις λογαριασμό πρέπει να έχεις μόνιμη κατοικία και να προσκομίσεις ένα λογαριασμό, το οποίο αποτελεί σπαζοκεφαλιά ακόμη και για Γάλλους».
Ο ρόλος της καλαισθησίας στο travel & taste και τη δημοσιογραφία
«Για μένα η καλαισθησία δεν είναι πολυτέλεια, είναι τρόπος να βλέπεις τον κόσμο. Πιστεύω πως, ειδικά στο κομμάτι του travel & taste, η ομορφιά βρίσκεται στις λεπτομέρειες: στο φως που πέφτει σ’ ένα παριζιάνικο café, στην υφή μιας πέτρας σε ένα κυκλαδίτικο σοκάκι, στη συμμετρία ενός πιάτου που έχει φτιαχτεί με αγάπη. Όταν ταξιδεύεις και γράφεις, η αισθητική είναι ο φακός μέσα από τον οποίο αφηγείσαι, κι αυτός ο φακός μπορεί να κάνει τη διαφορά ανάμεσα σε μια απλή περιγραφή και μια ιστορία που αγγίζει τον αναγνώστη. Στη δημοσιογραφία γενικότερα, θεωρώ πως η καλαισθησία λειτουργεί σαν πυξίδα: σε βοηθά να ξεχωρίζεις το ουσιώδες από το περιττό, να αποδίδεις αρμονία σε κάθε είδους περιεχόμενο, να δημιουργείς ένα αποτέλεσμα που εμπνέει. Είναι αυτό που κάνει τον αναγνώστη να «αισθανθεί» πριν ακόμη διαβάσει. Για μένα, το ζητούμενο δεν είναι απλώς να ταξιδεύεις ή να γράφεις όμορφα, αλλά να μεταδίδεις ένα συναίσθημα μέσα από κάθε εικόνα, κάθε λέξη, κάθε στιγμή.
Η βάση μου παραμένει η Αθήνα, αφού τρέχω παράλληλα και την οικογενειακή μου επιχείρηση με πλακάκια και είδη υγιεινής, που μετράει ήδη 5 δεκαετίες. Κάθε δύο μήνες, όμως, βρίσκομαι στο σπίτι μου στο Παρίσι. Και τελικά συνειδητοποιώ πως αυτό ήταν το ουσιαστικό όνειρό μου. Να μπορώ να μοιράζω τη ζωή μου ανάμεσα στις δύο πόλεις μου. Τη μία που με ανέθρεψε και την άλλη που με διαμόρφωσε.
Θυμάμαι έντονα τη δεύτερη στιγμή που κράτησα τα κλειδιά του σπιτιού μου στο Παρίσι. Είχα μόλις φτάσει από την Αθήνα, νωρίς το πρωί, μόνη μου, μονάχα με μια χειραποσκευή. Ήταν Απρίλιος, κι εκείνη τη μέρα το Παρίσι ήταν πολύ ηλιόλουστο. Το διαμέρισμα εντελώς άδειο, και εγώ επέστρεφα εκεί για να το επιπλώσω και να μείνω για πρώτη φορά. Μόλις άνοιξα την πόρτα, θυμάμαι να με λούζει το φως του ήλιου που έμπαινε πλούσιο από τα τρία παράθυρα του σπιτιού. Η στιγμή ήταν ένα μείγμα χαράς, συγκίνησης, αυτοεκπλήρωσης και ευγνωμοσύνης, η αίσθηση ότι επιστρέφεις σπίτι, ακόμη κι αν το σπίτι ήταν τότε μόνο ένας άδειος χώρος. Εκεί άρχισα να συνειδητοποιώ ότι ξεκινούσα να ζω ένα όνειρο που φάνταζε άπιαστο. Και, ταυτόχρονα, ένιωσα πως είχα γράψει τη δική μου μικρή ιστορία στην πόλη που με μεγάλωσε εσωτερικά.
Το Παρίσι μού δίνει την αίσθηση της δημιουργίας, της έμπνευσης και της προσωπικής ελευθερίας, ενώ η Αθήνα είναι η βάση μου, η ρίζα μου και η οικογένειά μου. Δεν πρόκειται για μια εναλλακτική μεταξύ δύο τόπων, αλλά για έναν τρόπο ζωής που συνδυάζει όσα αγαπώ και με γεμίζουν, κάθε πόλη με διδάσκει, με εμπλουτίζει και με κάνει να εξελίσσομαι, τόσο προσωπικά όσο και επαγγελματικά. Νιώθω πως αυτή τη στιγμή οι δύο πόλεις αλληλοσυμπληρώνουν τα κομμάτια μου».
Το αυθεντικό Παρίσι, μακριά από τη βιτρίνα της πόλης
«Η πρωινή επίσκεψη στο boulangerie της γειτονιάς για φρεσκοψημένα croissants και ficelles με ελιές είναι αξεπέραστη, όπως και μια βόλτα με το Vélib μέσα από τις δεντρόφυτες λεωφόρους της πόλης. Αγαπώ να περπατώ χωρίς συγκεκριμένο προορισμό, αφήνοντας το Παρίσι να με οδηγήσει, να χαζεύω τα μικρά passages όταν η μέρα είναι βροχερή, να ανακαλύπτω λιλιπούτεια μαγαζάκια, cafés ή γκαλερί που εμφανίζονται τυχαία στην πορεία. Μου αρέσει να κάθομαι σ’ ένα café και να παρατηρώ τους περαστικούς, μια σχεδόν φιλοσοφική συνήθεια των Παριζιάνων που με ηρεμεί πάντα.
Το απόγευμα, συνήθως χάνω τον εαυτό μου στις όχθες του Σηκουάνα, την ώρα του ηλιοβασιλέματος, όταν η πόλη φοράει το πιο μαγικό της πέπλο. Η Μονμάρτρη παραμένει η αγαπημένη μου γειτονιά: ξεκινάω από την Abbesses και ανηφορίζω μέσα από στενάκια άγνωστα στους τουρίστες, απολαμβάνοντας κάθε γωνιά της. Μου αρέσει να χαζεύω τη ζωή γύρω από το Canal Saint-Martin με ένα ποτήρι κρασί, να χάνω την ώρα μου στα δρομάκια του Marais και του Île Saint-Louis, να περπατώ στη φοιτητική γειτονιά του Panthéon και να ανακαλύπτω τη «χωριάτικη» ατμόσφαιρα του Quartier de la Butte-aux-Cailles στο 13ο διαμέρισμα, όπου το Παρίσι είναι ακόμη αυθεντικό, μακριά από τη βιτρίνα της πόλης».
Η θέα που συνδυάζει την ιστορία με την καθημερινότητα και την παριζιάνικη ατμόσφαιρα με το local πρόσημο
«Το παράθυρό μου βλέπει σε μια terrasse του café ακριβώς κάτω από το σπίτι μου, δίπλα σε ένα ήσυχο μικρό πάρκο, με γύρω κτίρια στο κλασικό Haussmann στιλ και με λίγες μοντέρνες εξαιρέσεις, δημιουργώντας έναν μοναδικό συνδυασμό ιστορίας, καθημερινής ζωής και αυθεντικής παριζιάνικης ατμόσφαιρας, με local πρόσημο. Το σπίτι μου είναι φωτεινό, ρομαντικό, παριζιάνικο! Μέσα από τη διαδικασία της αγοράς σπιτιού στο Παρίσι, έμαθα για τον εαυτό μου πως, όταν θέλω κάτι πραγματικά πολύ, θα γυρίσω τον κόσμο ανάποδα για να το πετύχω, ακόμη κι αν ο περίγυρός μου το θεωρεί τρέλα. Έμαθα την επιμονή (μέχρι τελικής πτώσης), τη σημασία του σχεδιασμού και την αξία να επενδύεις σε όσα αγαπάς και στην εκδοχή ζωής που θέλεις να φτιάξεις για σένα. Το Παρίσι σε διδάσκει να βλέπεις την ομορφιά στις μικρές λεπτομέρειες και να εκτιμάς την καθημερινότητα. Έμαθα επίσης την αξία της υπομονής, του ρίσκου και της πίστης στον εαυτό σου. Και ότι το Παρίσι, όσο δύσκολο κι αν είναι, πάντα σε ανταμείβει. Αν το Παρίσι ήταν συναίσθημα, θα ήταν νοσταλγία με μία δόση μαγείας. Σαν ένα παλιό τραγούδι που σου φέρνει ανάμεικτα συναισθήματα χαράς και συγκίνησης».
Όσο για τα «δύσκολα» όνειρα; Η ταξιδιωτική δημοσιογράφος Πωλίνα Παρασκευοπούλου, που έχει κάνει ένα από τα τρελά όνειρά της πραγματικότητα με την αγορά σπιτιού στο Παρίσι, πιστεύει ότι δεν πρέπει να τα αφήνουμε στην τύχη τους αφού σε μεγάλο βαθμό εμείς οι ίδιοι φτιάχνουμε την τύχη μας.
«Τα μεγάλα όνειρα χρειάζονται υπομονή, σχέδιο, αφοσίωση και μπόλικη τρέλα για να γίνουν πραγματικότητα. Να θυμόμαστε πάντα πως αν μπορούμε να το ονειρευτούμε, μπορούμε και να το κάνουμε! Και κυρίως, να μην ξεχνάμε να απολαμβάνουμε τη διαδρομή».
Διαβάστε ακόμα:
Καταρρίπτοντας τον μύθο: 8 εμπειρίες στο Παρίσι που δεν είναι όπως μπορεί να τις φαντάζεστε
6 low profile μπιστρό του Παρισιού για αυθεντική γαλλική κουζίνα
