Το πρωινό φως χαϊδεύει τις κατακόκκινες σκεπές, ενώ η θάλασσα καθρεφτίζει τα έντονα χρώματα των σπιτιών σαν παλέτα ζωγράφου αφημένη στον ήλιο. Βρίσκομαι στο Φισκάρδο και νιώθω πως έχω μπει μέσα σε έναν πίνακα της ιταλικής Αναγέννησης, μόνο που αυτός ο πίνακας αναπνέει, μυρίζει αλμύρα και συνοδεύεται από το γλυκό κελάηδισμα των πουλιών ανάμεσα στα κυπαρίσσια.
Το χωριό που αψήφησε την καταστροφή
Η ιστορία του Φισκάρδο είναι ιστορία αντίστασης. Όταν το 1953 οι καταστροφικοί σεισμοί ισοπέδωσαν σχεδόν ολόκληρη την Κεφαλονιά, αυτό το μικρό χωριό με τους 189 κατοίκους στάθηκε όρθιο, σαν να το προστάτευε μια αόρατη δύναμη. Ίσως η ψυχή του Νορμανδού κατακτητή Ροβέρτου Γυισκάρδου, που το 1085 χάρισε το όνομά του σε αυτόν τον τόπο, να συνεχίζει ακόμη να φυλάει τα βενετσιάνικα κτίρια του 18ου αιώνα.
Περπατώντας στα στενά δρομάκια, όπου τα αυτοκίνητα δεν χωρούν, νιώθω τη βαρύτητα αυτής της ιστορικής συνέχειας. Κάθε πέτρα, κάθε μπαλκόνι με σιδερένια κάγκελα, κάθε παραθυράκι που ατενίζει κρυφά τη θάλασσα κουβαλά τη μνήμη αιώνων που κύλησαν ήρεμα, χωρίς βία.
Ένα λιμάνι γεμάτο ονόματα
Στο μικρό λιμανάκι, τα γιοτ και τα ιστιοφόρα κινούνται σαν λευκά πουλιά που ξεκουράζονται πριν συνεχίσουν το ταξίδι τους σε άγνωστους ορίζοντες. Δεν είναι σπάνιο να συναντήσει κανείς εδώ διάσημα πρόσωπα: η Madonna, ο Tom Hanks και ο Nicholas Cage έχουν καθίσει στα ίδια τραπεζάκια που καθόμαστε κι εμείς, πίνοντας καφέ και νιώθοντας την ανάσα της Ιθάκης.
Το Φισκάρδο δεν χρειάζεται διασημότητες για να λάμψει. Η δική του φυσική αριστοκρατία αρκεί. Στα μικρά εστιατόρια με θέα στο λιμάνι σερβίρεται φρέσκο ψάρι, ενώ το άρωμα της ρίγανης μπλέκεται με την αλμύρα του αέρα.
Οι παραλίες
Λίγα λεπτά έξω από το χωριό, η φύση αποκαλύπτει τα καλά κρυμμένα μυστικά της. Η παραλία της Έμπλυσης θυμίζει κρυφό διαμάντι: λευκά βότσαλα που αστράφτουν στον ήλιο και νερά διάφανα σαν υγρός κρύσταλλος. Το βαθύ πράσινο των δέντρων καθρεφτίζεται στην επιφάνεια της θάλασσας, σχηματίζοντας έναν σμαραγδένιο παράδεισο που κόβει την ανάσα.
Λίγα χιλιόμετρα από το λαμπερό Φισκάρδο, κρύβεται η Φώκι, ένας βοτσαλωτός κόλπος όπου η θάλασσα δεν διαλαλεί την ομορφιά της. Τα κρυστάλλινα νερά γλιστρούν απαλά στα λευκά βότσαλα, ενώ κυπαρίσσια και ελιές στέκουν σαν αρχαίοι φύλακες, προστατεύοντας αυτή τη γωνιά από τους ανέμους και τις έγνοιες του κόσμου. Εδώ, όπου ακόμη εμφανίζονται οι φώκιες στα γαλήνια νερά, οικογένειες με μικρά παιδιά βρίσκουν έναν φυσικό παράδεισο, ήρεμο, με ρηχά νερά και τη γλυκιά υπόσχεση των κοντινών ταβερνών που σερβίρουν φρέσκο ψάρι καθώς ο ήλιος χάνεται στη θάλασσα. Στη Φώκι, η ομορφιά δεν εντυπωσιάζει, μαγεύει με την απλότητα και την αλήθεια της.
Μονοπάτια προς το φως
Από τον παλιό βενετσιάνικο φάρο, που στέκει αγέρωχος από το 1892, το βλέμμα φτάνει ως την Ιθάκη. Στο μονοπάτι που αγκαλιάζει κυκλικά τη χερσόνησο, συναντώ τα ερείπια μιας παλαιοχριστιανικής βασιλικής, σιωπηλούς μάρτυρες μιας εποχής όπου η πίστη χτιζόταν με πέτρες και όνειρα.
Το «Μονοπάτι των Κυπαρισσιών» με οδηγεί μέσα από ένα τοπίο που μοιάζει να βγήκε από τους στίχους του Καββαδία, του ποιητή της θάλασσας που γεννήθηκε εδώ. Κάθε βήμα είναι μια σελίδα από ένα ποίημα που δεν έχει ακόμη γραφτεί.
Η μαγεία που δεν σβήνει
Καθώς το ηλιοβασίλεμα βάφει τον ουρανό σε αποχρώσεις ροζ και πορτοκαλί, καταλαβαίνω γιατί το Φισκάρδο συγκρίνεται με το Πορτοφίνο της Ιταλίας. Αλλά αυτή η σύγκριση δεν του αποδίδει δικαιοσύνη. Το Φισκάρδο είναι κάτι πιο βαθύ, πιο αυθεντικό, είναι ένα κομμάτι Ελλάδας που κράτησε την ψυχή του ανέπαφη, παρά τις προσπάθειες του χρόνου να την αλλάξει.
Εδώ, στο βορειότερο άκρο της Κεφαλονιάς, όπου η γη συναντά τη θάλασσα και η ιστορία συναντά το όνειρο, το Φισκάρδο συνεχίζει να είναι αυτό που πάντα ήταν: μια ζωγραφιά που ο χρόνος ξέχασε να σβήσει. Και ίσως, σε αυτή την παράλειψη του χρόνου, κρύβεται η μεγαλύτερη του επιτυχία.
Διαβάστε ακόμα:
8 διευθύνσεις για φαγητό στην Κεφαλονιά
