Η Ελλάδα φέρει στην παλέτα της όλα τα χρώματα, όλα τα αρώματα και όλες τις αφές. Το μπλε της και το πράσινο πρωταγωνιστούν, αρχιτεκτονώντας με υλικά της φύσης ένα από τα πιο όμορφα μέρη του πλανήτη, λουσμένο κάτω από το φως του μεσογειακού ουρανού που κάνει τα πάντα να λάμπουν διαφορετικά. Στις ξερές Κυκλάδες, οι πλαγιές είναι σπαρμένες με θυμάρι, ρίγανη και φασκομηλιές που μαζεύουν οι ντόπιοι από τον Μάιο ως τον Ιούλιο. Στη Νίσυρο, το ηφαίστειο αφήνει τη γη ξερή, αλλά γεμάτη θειάφι, ενώ άγρια δέντρα φυτρώνουν στα πιο άνυδρα σημεία. Πιο νότια, στα Λεύκα Όρη της Κρήτης, τα μονοπάτια περνούν μέσα από γυμνές χαράδρες, χαμηλά πουρνάρια και θάμνους-τα λιγοστά νερά σχηματίζουν μικρές πηγές-οάσεις δροσιάς. Η ξερή Ελλάδα κουβαλά σοφία και χάρη. Οι άνθρωποι στα μέρη αυτά, έχουν εκπαιδευτεί να ζουν με το ελάχιστο που βγάζει η γη και αυτό τούς χαρίζει μια περηφάνεια εφάμιλλη με αυτή του τόπου και του τοπίου.
Οι Κυκλάδες κρατούν τα σκήπτρα της άνυδρης μαγείας
Η Αμοργός: ξερολιθιές, θυμάρι, φασκόμηλο, γυμνά βράχια, δέντρα λιγοστά. Πολύ δημοφιλές εκεί, το άνυδρο τοπίο της Μονής Χοζοβιώτισσας να «κρέμεται» στον βράχο. Κι έπειτα, το άλλο θαύμα της απόλυτης ξηρασίας, η Ανάφη, ίσως το πιο άνυδρο νησί των Κυκλάδων. Ελάχιστα δέντρα, γυμνές πλαγιές και θαυμάσια ξερικά μονοπάτια που οδηγούν στη Μονή Καλαμιώτισσας, ένα από τα επιβλητικότερα θρησκευτικά σημεία των Κυκλάδων.
Η Δονούσα, μικρή και πανέμορφη, χαρακτηρίζεται από την χαμηλή της βλάστηση, ενώ ολόστεγνα μονοπάτια αναλαμβάνουν να ενώσουν τους μικρούς της οικισμούς. Το νησί έτσι το ανακαλύπτει κανείς στο όλον του: πεζοπορώντας, με τον κατάλληλο εξοπλισμό φυσικά, παπούτσια κλειστά, καπέλο, γυαλιά και αντηλιακό.
Η Σίκινος ανταγωνίζεται σε άγρια ομορφιά την Δονούσα: μικρή και άνυδρη κι αυτή, με ξερολιθιές, λιγοστά μποστάνια και πολλά, ερημικά μονοπάτια που θολώνουν τα όρια μεταξύ πραγματικότητας και ονείρου, μιας που βγάζουν σε φανταστικής ομορφιάς τοπία. Τα γεράνια και οι μπουκαμβίλιες που ξεφυτρώνουν από τις αυλές των ντόπιων σπάνε το λευκό και το κρεμ τοπίο, γεμάτο πέτρες και θάμνους. Έτσι και η Φολέγανδρος με τους χαρακτηριστικούς γκρεμούς της, τους χαμηλούς της ξερούς θάμνους και τις φυσικές της πεζούλες για ατελείωτη ρομαντζάδα μετά το ηλιοβασίλεμα, κάτω από έναστρους ουρανούς του Αιγαίου. Η Σέριφος δεν πάει πίσω: πετρώδης, με ορυχεία, εντυπωσιακούς γεωλογικούς σχηματισμούς και λιγοστή βλάστηση μάς βάζει σε ποιητική διάθεση, όσο κι αν έχουν πληθύνει τα κτίρια στην πάλαι ποτέ ολοπάρθενη, ξερή νότια πλευρά της. Ο μοναδικός δρόμος που κάνει τον γύρο του νησιού είναι αποκαλυπτικός των άνυδρων τοπίων του νησιού: από τις αμμουδιές στο χρώμα του ξανθού σταριού και τα εγκαταλελειμμένα μεταλλεία της νοτιοδυτικής πλευράς, μέχρι βόρεια στις ξερολιθιές γύρω από τον οικισμό της Παναγιάς.
Αν δεν χορτάσατε αγριάδα ακόμα, πάμε μια βόλτα και στην πανέμορφη Κίμωλο, αυτό το ηφαιστειογενές νησί-κόσμημα που εντυπωσιάζει με τους μοναδικούς βραχώδεις σχηματισμούς και το υπέροχο λευκό χρώμα της «κιμωλίας γης». Δεν μπορούμε να φύγουμε από τις φαλακρές Κυκλάδες, χωρίς μια στάση στα εξωτικά Κουφονήσια: μικρά, επίπεδα, με μια μοναδική φρυγανώδη βλάστηση, όπως θυμάρι, αστοιβίδες, φασκόμηλο και λιγοστά αλμυρίκια μόνο στις παραλίες.
Η Νίσυρος και η Γαύδος: δυο ξεχωριστά κεφάλαια της ελληνικής άνυδρης όψης
Το πολυπρόσωπο νησί των δωδεκανήσων, με το ηφαίστειο και το δίκτυο μονοπατιών να δημιουργούν ένα sui generis φυσικό τοπίο, εμπλουτίζεται πολιτιστικά από μια σειρά φεστιβαλικών, ανά καιρούς, δράσεων οι οποίες τροφοδοτούνται με την σειρά τους από τις ξεχωριστές χάρες που αφθονούν. Αυτή είναι η Νίσυρος με τον Στέφανό της, τον κρατήρα του ηφαιστείου της. Και είναι πραγματικά θαύμα αυτή η εναλλαγή των τοπίων μέσα σε ένα νησί που δεν είναι ολόξερο στο σύνολό του. Μια από τις απολύτως αξέχαστες εμπειρίες της ζωής σας θα είναι η βόλτα μέχρι τα ερείπια του κάστρου Παντονίκης νωρίς, για να ακούσετε μέσα από την σιγαλιά της μέρας που ξεκινά σιγά σιγά, την ήρεμη πνοή του ηφαιστείου, λίγα μόλις χιλιόμετρα μακριά.
Όσο για την Γαύδο, τον τόπο που έχει συνδεθεί με την απόλυτη θερινή ανεμελιά, είναι το νοτιότερο άκρο της Ευρώπης και διαθέτει ξερή, χαμηλή βλάστηση και ανακουφιστικά αρμυρίκια στις ακτές για λίγη δροσιά, ανάμεσα στις ατέλειωτες βουτιές. Ανάμεσα στα ξεροτόπια της Γαύδου, φύονται πεύκα, θαλασσόκεδροι, αβόρανοι, αγκίσαροι και σκίνοι, ενώ αν εισπνεύσετε δυνατά, θα μυρίσετε τις μοσχοβολιές που έρχονται από τα ρείκια, το θυμάρι και τα θρούμπια.
Τα Λευκά Όρη: η επιτομή του γυμνού από βλάστηση κάλλους
Εκεί κατοικεί η έμπνευση, το μεγαλείο της απόλυτης γύμνιας της γης. Η οροσειρά Λευκά Όρη, γνωστή και ως Μαδάρες, εκτείνεται στη δυτική Κρήτη, καλύπτοντας σχεδόν ολόκληρο τον νομό Χανίων και τμήμα του Ρεθύμνου. Απλώνεται σε μήκος 60 και πλάτος 35 χιλιομέτρων, με ψηλότερη κορυφή τις Πάχνες, στα 2.453 μέτρα. Όσες φορές κι αν διασχίσεις τα Λευκά Όρη, δεν αρκούν για να χορτάσεις την ανεξάντλητη ομορφιά τους- ορειβάτες από όλον τον κόσμο παραδέχονται ότι κανείς δεν μπορεί να ισχυριστεί πως τα έχει εξερευνήσει εξ ολοκλήρου. Όλα τα έχουν: οροπέδια, φαράγγια, απότομες χαράδρες, σπήλαια που συνδέονται με θρύλους και ιστορίες από τα παλιά τα χρόνια, με ξακουστό το Δαιμονόσπηλιο, άντρο και βασίλειο των δαιμόνων, σύμφωνα με την παράδοση. Το πιο γνωστό φαράγγι είναι αυτό της Σαμαριάς, αλλά πολύ εντυπωσιακό είναι και αυτό της Τρυπητής. Αναγκαία στάση στα οροπέδια του Ομαλού και στου Ασκύφου, για δροσερό νεράκι και παγωμένη ρακή.
Διαβάστε ακόμα:
Γαύδος: Ο προορισμός της απόλυτης ελευθερίας
Ορέα Κρήτη: Εξερευνώντας την ορεινή πλευρά του Ρεθύμνου
Κέδρος: Μια παραλία στη Δονούσα, ανάμεσα στις 8 καλύτερες του κόσμου
