Θυμάμαι το ταξίδι Αθήνα-Βυτίνα σε δύο εκδοχές. Η πρώτη ήταν άσκηση υπομονής. Μιλώ για τη διαδρομή Κορίνθου-Tρίπολης πριν το άνοιγμα της σήραγγας του Αρτεμισίου το 1989. Φαντάσου μια λωρίδα για όλα τα οχήματα (αυτοκίνητα, λεωφορεία, φορτηγά, τρακτέρ) και πολλές στροφές στο ύψος του Αργολικού Αχλαδόκαμπου. Για να φτάσεις στο χωριό, τα 200 χιλιόμετρα γίνονταν σε τέσσερις ή πέντε ώρες. Η ιστορία της Βυτίνας, της Αρκαδίας συνολικά, άλλαξε, αναδιαμορφώθηκε στο φινάλε του 20ού αιώνα. Η παράδοση σε χρήση του συγκεκριμένου οδικού έργου άλλαξε τη μοίρα της.
Η δεύτερη (εκδοχή) μετάβασης στη Βυτίνα είναι αυτή που απολαμβάνεις τώρα. Μπαίνεις στο αυτοκίνητο (από την Αθήνα), γνωρίζοντας ότι σε 2,5 ώρες θα είσαι στο χωριό. Και αν θελήσεις να χαρείς το Μαίναλο διασχίζοντάς το οδικώς –κάνεις περισσότερα χιλιόμετρα αλλά η ομορφιά της διαδρομής σε αποζημιώνει- μπορείς να πας ως την Τρίπολη και να φτάσεις στη Βυτίνα μέσω Αλωνίσταινας. Το τοπίο που διασχίζεις διαλέγοντας αυτόν τον μοναχικό δρόμο -που περνά μέσα από ελατοδάσος- μαγεύει.
Τα χωριά της Γορτυνίας άνθισαν οικονομικά όταν το παραπάνω τούνελ, μεγέθους μόλις 1,5 χιλιομέτρου, τέθηκε σε κυκλοφορία. Η ευκολία μεταφοράς άλλαξε τα πάντα. Οι νέοι είχαν λόγο να μείνουν στον τόπο καταγωγής τους. Οι χώροι εστίασης και φιλοξενίας πολλαπλασιάστηκαν. Το ντόπιο τυρί (ΠΟΠ φέτα Βυτίνας) και το μέλι Βανίλιας (λευκό ελατίσιο μέλι -επίσης ΠΟΠ), δύο προϊόντα που οι Βυτιναίοι είναι περήφανοι για την παραγωγή τους, βρήκαν νέο κοινό. Ανάπτυξη παντού! Κάποια στιγμή, στις αρχές της δεκαετίας του 2000, άνοιξε και το καφέ 1033. Σέρβιρε τον πρώτο εσπρέσο στο χωριό. Το δίχως άλλο, ο 21ος αιώνας μπήκε με φόρα για τα χωριά του Μαινάλου.
Στη Βυτίνα δεν θα πας για ξεσάλωμα. Θα πας γιατί θέλεις ν’ ακούσεις τον ήχο των δέντρων. Θα πας για να φορτώσεις οξυγόνο τους πνεύμονές σου. Θα πας γιατί θέλεις να περπατήσεις. Θα πας γιατί πιστεύεις στην παρέα σου και είστε σίγουροι ότι δεν χρειάζεστε την εξτραδούρα της δυνατής μουσικής, της έντασης, των σώνει και καλά νέων γνωριμιών για να περάσετε καλά.
Η πρώτη κλασική βόλτα εντός του χωριού είναι το λεγόμενο «Δασάκι της Βυτίνας». Ένα πρότζεκτ της Τριανταφυλλίδειου Γεωργικής Σχολής που ιδρύθηκε το 1895. Έχει έκταση 40 στρεμμάτων. Εντός του υπάρχει μια ποικιλία κωνοφόρων δέντρων, υπάρχει παιδική χαρά, υπάρχουν διαμορφωμένοι χώροι που μπορείς να στήσεις το δικό σου πικνίκ.
Ίσως ο πιο πολυγραμμένος δρόμος του χωριού είναι εκείνος που, πια, έχει το έντεχνο όνομα: Ο Δρόμος της Αγάπης. Κάποτε οι ντόπιοι τον έλεγαν: Ο Δρόμος της Βίλας. Γιατί; Ήταν η διαδρομή που ξεκινούσε από το Ξενοδοχείο Αίγλη και έφτανε μέχρι το -κάποτε μεγαλοπρεπές- ξενοδοχείο Villa Valos (το μέρος που διάλεγαν οι σελέμπριτις για τη διαμονή τους και κάποτε είχε φιλοξενηθεί η ομάδα του Παναθηναϊκού -εποχή Δομάζου και Φυλακούρη- στο πλαίσιο προετοιμασίας της). Ο Δρόμος της Αγάπης δεν είναι μονοπάτι όπως έχει γραφτεί. Είναι δρόμος. Βασικά, εκεί, κάποτε, μακριά από τα φώτα του χωριού, νεαρά ζευγάρια αντάλλαξαν τα πρώτα τους φιλιά. Αυτή η μικρή διαδρομή είναι γεμάτη προσωπικές ιστορίες, μάταιους έρωτες ή έρωτες που ρίζωσαν και άνθισαν. Κατά τα άλλα -στο σήμερα- και επειδή το φλερτ απενοχοποιήθηκε, περπατώντας τον Δρόμο της Αγάπης -συνιστώ να το κάνεις το σούρουπο, όταν ο ήλιος δύει- απολαμβάνεις τον πλούτο των χρωμάτων που αφήνουν τα φύλλα και οι κορμοί των σφενδάμων και των πλατανιών.
Menalon Trail
Αν ο στοχευμένος τουρισμός είναι εθνική υπόθεση, το Menalon Trail είναι μια γερή ατραξιόν προσέλκυσης επισκεπτών που λατρεύουν την πεζοπορία. Τα χαρτογραφημένα μονοπάτια συνολικής απόστασης 75 χιλιομέτρων περνούν μέσα από τα χωριά της Στεμνίτσας, Δημητσάνας, Ζιγοβιστί, Ελάτης, Βυτίνας, Νυμφασίας, Μαγούλιανων, Βαλτεσινίκου και τα Λαγκάδια, ενεργοποιώντας το σύνολο της τουριστικής υποδομής και των υπηρεσιών του νομού Γορτυνίας. Το Menalon Trail είναι το πρώτο πιστοποιημένο μονοπάτι στην Ελλάδα από την ERA. Είναι πραγματικότητα και έτοιμο να εξυπηρετήσει ακόμα και τον πιο απαιτητικό λάτρη της φύσης από όλο τον κόσμο.
Μια ίδια διαδρομή που ξεκινά από τη Βυτίνα είναι εκείνη που την συνδέει με τη Νυμφασία, συνολικής απόστασης 4,2 χιλιομέτρων. Βαδίζοντας 850 μ. σε άσφαλτο, φτάνεις στην Παλιά Βυτίνα, από όπου αρχίζει το μονοπάτι που θα σε φέρει στα Μαύρα Λιθάρια, συμπαγή ασβεστολιθικό όγκο στο ρου του Μυλάοντα, που το ποτάμι τον έσχισε σχηματίζοντας ένα σύντομο αλλά εντυπωσιακό φαράγγι. Από εδώ θα κατέβεις στο γεφύρι της Τζαβάραινας, στιβαρό πετρόχτιστο γεφύρι που εξασφάλιζε τη σύνδεση της Βυτίνας με τα δυτικά γορτυνιακά χωριά. Το μονοπάτι ξανακερδίζει ύψος μέσα σε φλύσχες ντυμένους με ψηλό θαμνώνα, για να φτάσει στα 880 μ. και να κινηθεί οριζόντια μέχρι τη Νυμφασία, μικρό αλλά ζωντανό χωριό, δορυφόρος της Βυτίνας.
Βυτίνα-Δοκιμασμένα tips
Φαγητό
«Κληματαριά»: Η κυρία Κατερίνα λατρεύει την κουζίνα της και ζει για το εστιατόριό της. Αν η λεπτομέρεια κάνει τη διαφορά, θα σου έλεγα, πριν παραγγείλεις, να ζυγίσεις με την παλάμη σου το βάρος του μαχαιροπίρουνου που θα σου φέρουν. Είναι βαρύτερο από το συνηθισμένο. Στην Κληματαριά τα πάντα είναι μελετημένα. Και το κύρος που έχει κερδίσει αυτή η ταβέρνα έρχεται μέσα από τη λεπτομέρεια κάθε αντικειμένου ή εδέσματος που φτάνει στο τραπέζι σου. Ο κατάλογος είναι σοφιστικέ χωρίς να χάνει την αυθεντικότητά του. Σου συνιστώ το κατσίκι λαδορίγανη, σούπα γίδας βραστής.
«Το Αρχοντικό της Αθηνάς»: Ο κύριος Αποστολής γνωρίζει τα πάντα γύρω από το σωστό τάιμινγκ του ψησίματος. Μη χάσεις τα παϊδάκια του. Εδώ θα δοκιμάσεις -επίσης- και το κλασικό παστό της περιοχής.
«Κατάλπεις» (Αλωνίσταινα): Ο κύριος Μπάμπης είναι αληθινά φιλόξενος και από την κουζίνα του βγαίνουν θαύματα. Τις καλές μέρες, αν προλάβεις ένα από τα λίγα τραπέζια που υπάρχουν στη βεράντα, θα ευχαριστηθείς τη θέα του χωριού, την ατμόσφαιρά του. Η χειροποίητη σκορδαλιά με καρύδι που σερβίρει η ταβέρνα δεν παίζεται, είναι το must του μαγαζιού.
«Παναγόπουλος» (Νυμφασία): Λίγα χιλιόμετρα έξω από τη Βυτίνα, στην κεντρική πλατεία του χωριού. Μη χάσεις τα παϊδάκια αυτής της ταβέρνας. Στα συνιστώ χωρίς δεύτερες σκέψεις.
«Η Παλιά Βυτίνα»: Εδώ η λογική της λόκαλ ταβέρνας απομακρύνεται. Πάμε σε κάτι περισσότερο σοφιστικέ. Η διακόσμηση του χώρου θυμίζει τζαζ μπαρ. Ξύλο, πέτρα, vintage αντικείμενα παντού.
Ποτό
«Καπνοπωλείο»: Πάνω στον δρόμο, δίπλα από την πλατεία του χωριού. Βάλε με το μυαλό σου: μπαίνοντας μέσα, θα νομίσεις πως είσαι σε μινιατούρα κοκτεϊλάδικου του Βερολίνου ή της Βαρκελώνης ή του Μιλάνου. Αυτό το, δύο επιπέδων ουσιαστικά, δωμάτιο είναι must αν βγεις για ποτό στη Βυτίνα. Και όταν κάνει καλό καιρό, ο κόσμος που μαζεύεται στον δρόμο έξω από το μπαρ θυμίζει καλοκαίρι σε νησί.
Καφέ
1033: Το μαγαζί που έφερε τον εσπρέσο στο χωριό. Οι τοίχοι του -εξωτερικά και εσωτερικά- είναι επενδυμένοι με πέτρα. Το μαγαζί είναι μεγάλο. Και ο χώρος που υπάρχει το τζάκι -λίγοι τον προτιμούν- είναι πραγματικά χωριάτικος, άγνωστο γιατί οι πελάτες του μαγαζιού δεν τον προτιμούν.
Διαμονή
Art Mainalon: Οι άνθρωποι που έστησαν τον χώρο, μια ανάσα από την πλατεία του χωριού, έχουν τάξει τις ζωές τους στην τέχνη και τη φιλοξενία. Στα σοβαρά, αυτό το ξενοδοχείο μπορεί να πάρει «διαστάσεις» γκαλερί. Πέρα από τα στάνταρ φασίλιτις, στον χώρο δεσπόζουν έργα τέχνης που δίνουν μια νέα διάσταση στην αντίληψη της φιλοξενίας.
Manna: Πεντάστερο, ψαγμένο, ένα κτήριο με ιδιαίτερη ιστορία. Το Manna είναι ένα new entry στο χάρτη της «φιλοξενίας» στη Βυτίνα (ή έστω κοντά της). Μέσα από ένα εμβληματικό κτίριο του 1929, γνωστό ως το «Σανατόριο της Μάνας»- κυριολεκτικά τοποθετημένο στο δάσος- το ξενοδοχείο υψηλής αισθητικής και υπηρεσιών. Την αναβίωση του διατηρητέου κτιρίου ανέλαβαν οι διακοσμητές και οι αρχιτέκτονες του K-Studio και Monogon Office of Architecture. Σε συνεργασία με αρχαιολόγους και με σεβασμό στην αρχική του αρχιτεκτονική και στο ιστορικό παρελθόν του, το Manna, λόγω αισθητικής, λόγω τιμής, βάζει τον πήχη της φιλοξενίας στη Γορτυνία ψηλά.
Διαβάστε ακόμα:
Βυτίνα: Οι εμπειρίες που αξίζει να ζήσετε στο πανέμορφο κεφαλοχώρι της ορεινής Αρκαδίας
Περδικονέρι: Το χωριό στο κατάφυτο Μαίναλο με τη θαυμάσια θέα στη λίμνη του Λάδωνα
