Για χρόνια, η πολυτέλεια ταυτιζόταν με υλικά αποκτήματα: ακριβά ρολόγια, πολυτελή ξενοδοχεία, ιδιωτικά τζετ. Σήμερα, όμως, αναδύεται ένας νέος τύπος πολυτέλειας: πιο ουσιαστικός, πιο βιωματικός, πιο προσωπικός: η εμπειρία του τόπου.
Η πανδημία του Covid-19 υπήρξε καταλύτης αλλαγών. Από τότε, παρατηρείται εντονότερα η ανάγκη για επιστροφή στο αυθεντικό. Ταξιδιώτες αλλά και επενδυτές αναζητούν πλέον το γνήσιο. Αυτό που συναντάς στους δρόμους της πόλης, στις μυρωδιές του φούρνου της γειτονιάς, σε μια σύντομη κουβέντα με τον ψαρά στο λιμάνι ή σε ένα μικρό οινοποιείο σε μια ξεχωριστή τοποθεσία. Η στροφή αυτή δεν υπαγορεύεται από μόδες, αλλά πηγάζει από τις ίδιες τις συνθήκες: τον κορεσμό της κατανάλωσης, την απομάκρυνση από τη Φύση, τη διάχυτη ψηφιοποίηση και την ανάγκη για ουσιαστική επαφή με το περιβάλλον και τον άνθρωπο.
Μέσα σε αυτό το νέο τοπίο, η πολυτέλεια επαναπροσδιορίζεται ως εμπειρία σύνδεσης με τον τόπο, τους ανθρώπους, τις συνήθειες, τον πολιτισμό. Μεγάλα ξενοδοχειακά συγκροτήματα, όπως το Cap St George’s στην Πάφο της Κύπρου, ενσωματώνουν αυτή τη νέα φιλοσοφία στις υπηρεσίες τους. Σε ειδικά διαμορφωμένους χώρους παρασκευάζεται χαλούμι και οι επισκέπτες έχουν τη δυνατότητα όχι μόνο να παρακολουθήσουν τη διαδικασία, αλλά και να γευτούν το παραδοσιακό τυρί. Αντίστοιχα, το Περιβόλι, ένας χώρος ανοιχτός στη φύση και τη γαστρονομία, προσφέρει εμπειρίες που συνδυάζουν το τοπικό στοιχείο με τη φιλοξενία.
Το «Περιβόλι», ο αγρός ή το λιβάδι, όπως μεταφράζεται από τα ελληνικά, αποτελεί ένα από τα πιο χαρακτηριστικά και συμβολικά σημεία του Cap St Georges Hotel & Resort της Korantina Homes. Πρόκειται για εκτεταμένη γεωργική έκταση, πλήρως ενταγμένη στη φιλοσοφία βιώσιμης ανάπτυξης του θερέτρου, η οποία παράγει καθημερινά φρέσκα φρούτα, λαχανικά και βότανα, καλύπτοντας τις ανάγκες του ξενοδοχείου και των εστιατορίων του συγκροτήματος. Τα προϊόντα του «Περιβολιού» τροφοδοτούν ένα μενού που ξεχωρίζει για τις καθαρές, φρέσκες και τοπικές γεύσεις. Είναι μια εμπειρία farm-to-table, η οποία αποτυπώνει την ταυτότητα του τόπου και την προσήλωση του resort στην ποιότητα.
Στο ίδιο πνεύμα εντάσσονται και οι παραδοσιακοί χοροί της Κύπρου και της Ελλάδας, συρτάκι, ζεϊμπέκικο, χασάπικο, που παρουσιάζονται ως ζωντανή αφήγηση της πολιτιστικής μνήμης. Οι χορευτές δεν υποδύονται ρόλους, αλλά μεταφέρουν ιστορία. Το κοινό συμμετέχει ενεργά, χειροκροτεί, σηκώνεται να χορέψει, γίνεται μέρος της εμπειρίας.
Αυτή η αίσθηση αυθεντικής επαφής με τον τόπο είναι και η νέα μορφή πολυτέλειας, μια εμπειρία που δεν μπορεί να αντιγραφεί εύκολα. Το να μαγειρεύεις σπιτικό φαγητό με μια γιαγιά σε ένα κυκλαδίτικο χωριό, ακούγοντας ιστορίες από το παρελθόν της. Το να περιηγείσαι σε ένα τοπικό παζάρι, να γνωρίζεις τους παραγωγούς με το μικρό τους όνομα, να δοκιμάζεις το ίδιο τυρί σε διαφορετικές παραλλαγές, ανάλογα με τη γεωγραφία και την εποχικότητα. Η μετατόπιση αυτή έχει σημαντικές επιπτώσεις τόσο στον τουρισμό όσο και στην οικιστική ανάπτυξη. Ο σημερινός ταξιδιώτης δεν αναζητά μόνο ένα άνετο κατάλυμα, αλλά ένα αφήγημα να βιώσει. Προτιμά καταλύματα με χαρακτήρα, γειτονιές με αυθεντικότητα, εμπειρίες που προκύπτουν από την τοπική ζωή και την πολιτιστική παράδοση. Δεν είναι τυχαίο ότι εταιρείες υψηλών προδιαγραφών επιλέγουν να επενδύουν σε έργα που εστιάζουν στην ταυτότητα του τόπου, σέβονται την ιστορία και προτείνουν έναν τρόπο ζωής με ουσιαστικό περιεχόμενο.
Ταυτόχρονα, η τοπική εμπειρία καλύπτει μια διαχρονική και πανανθρώπινη ανάγκη: την αίσθηση του ανήκειν. Ένας επισκέπτης που περπατά σε ένα χωριό και χαιρετιέται με το μικρό του όνομα από τους κατοίκους, νιώθει πολίτης του κόσμου. Μέρος μιας κοινότητας. Αντίστοιχα, ένας νέος κάτοικος που συνδέεται με τις παραδόσεις και τις γεύσεις ενός τόπου, αποκτά μια μορφή πολιτισμικής οικειότητας που δύσκολα περιγράφεται. Αυτού του είδους η πολυτέλεια δεν είναι απαραίτητα ακριβή, όμως είναι δυσεύρετη. Γιατί απαιτεί χρόνο, προσοχή, αυθεντικότητα. Δεν προκύπτει από σχεδιασμό πίσω από γραφεία, αλλά από καθημερινές πράξεις ανθρώπων που ζουν στον τόπο. Δεν χρειάζεται ακριβά υλικά, αλλά ανθρώπινη επαφή και πραγματική σύνδεση. Στο σημερινό παγκόσμιο τοπίο, η ουσία της πολυτέλειας έχει αλλάξει. Δεν ταυτίζεται με την απόσταση από τον κόσμο, αλλά με τη βαθιά επαφή με αυτόν. Και αυτή η επαφή ενσαρκώνεται στην τοπική εμπειρία: στην εικόνα, τη γεύση, τη φωνή ενός τόπου που γίνεται οικείος.
Η τοπική εμπειρία αναδεικνύεται σε σύγχρονο πρότυπο πολυτέλειας γιατί μας θυμίζει ποιοι είμαστε, πού θέλουμε να ανήκουμε. Καθώς ο κόσμος αρχίζει να επαναπροσδιορίζει την αξία των πραγμάτων, γίνεται σαφές ότι τα υλικά μπορεί να έχουν τιμή. Τα άυλα, όμως, είναι αυτά που αποκτούν πραγματικό νόημα.
Photos: Beautiful people PR
Διαβάστε ακόμα:
Οι 7 καλύτερες παραλίες της Κύπρου – Διάφανα νερά και παροχές υψηλού επιπέδου
Κάβο Γκρέκο: Το παραθαλάσσιο δασικό στολίδι της Αγίας Νάπας
Λεμεσός: Στη νοτιότερη πόλη της Ευρώπης, με τους ουρανοξύστες και την απογειωμένη γαστρονομία
