Λες και είναι βγαλμένο από ταινία επιστημονικής φαντασίας, το στρογγυλό, προκατασκευασμένο Futuro ή Futuro Pod του Φινλανδού αρχιτέκτονα Matti Suuronen, αρχικά προορισμένο για τη φιλοξενία σκιέρ στα χιονοδρομικά κέντρα, σήμερα αποτελεί συλλεκτικό χώρο για τους λάτρεις του είδους, τόσο για το σχήμα του, όσο και για την «χολιγουντιανή» του εξώπορτα.
Στα τέλη της δεκαετίας του ’60 και στις αρχές της δεκαετίας του ’70, κατασκευάστηκαν περίπου 100 Futuro, κυρίως λόγω του γεγονότος ότι, στη μεταπολεμική Φινλανδία, η πίστη στην τεχνολογία, η κατάκτηση του διαστήματος, η άνευ προηγουμένου οικονομική ανάπτυξη και η αύξηση του ελεύθερου χρόνου, δημιούργησαν την ανάγκη μετουσίωσης της νέας εποχής. Η νέα καμπίνα σκι, η οποία θερμαινόταν γρήγορα και ήταν εύκολη στην τοποθέτηση επί ανώμαλου εδάφους, μπορούσε να παραχθεί μαζικά και να ενσωματωθεί σχεδόν σε οποιοδήποτε περιβάλλον.
Το υλικό που επιλέχθηκε για το έργο-πλαστικό από πολυεστέρα ενισχυμένο με υαλοβάμβακα-ήταν γνωστό στο Suuronen, αφού προηγουμένως είχε χρησιμοποιηθεί στο σχεδιασμό ενός μεγάλου πλαστικού θόλου για την οροφή ενός σιλό σιτηρών στο Seinäjoki. Για τη διευκόλυνση της μεταφοράς, το σπίτι αποτελείτο από 16 στοιχεία που βιδώνονταν μεταξύ τους για να σχηματίσουν το δάπεδο και την οροφή. Το έργο μπορούσε να κατασκευαστεί επί τόπου, ή να αποσυναρμολογηθεί και να συναρμολογηθεί μέσα σε δύο ημέρες, ή ακόμα και να μεταφερθεί στον εκάστοτε χώρο με ελικόπτερο.
Σε απόσπασμα αρχιτεκτονικού περιοδικού της εποχής, αναφέρεται ότι το Futuro ήταν το πρώτο μοντέλο μίας σειράς εξοχικών κατοικιών για τα πολύ κρύα βουνά ή και για τη θάλασσα, επιφάνειας 50 τ.μ. που αδειοδοτήθηκαν σε 50 χώρες και παράγονταν ήδη μαζικά στις Ηνωμένες Πολιτείες, στην Αυστραλία και στο Βέλγιο. Ωστόσο, στα μέσα της δεκαετίας του 1970, το Futuro εξορίστηκε από την αγορά. Η πρωτοποριακή του εμφάνιση και το άγνωστο υλικό του, είχαν ως αποτέλεσμα να αντιμετωπιστεί σχεδόν «εχθρικά» από το κοινό, το οποίο δεν άντεχε κάτι τόσο αφύσικο, στην ομορφιά του φυσικού περιβάλλοντος.
Το πρώτο σπίτι Futuro που ανεγέρθηκε κοντά στη λίμνη Puulavesi στη Φινλανδία προκάλεσε δημόσια διαμαρτυρία, ενώ στις Ηνωμένες Πολιτείες, τα Futuro απαγορεύτηκαν με νομοθετικό διάταγμα. Επιπλέον, οι τράπεζες ήταν απρόθυμες να τα χρηματοδοτήσουν και στη συνέχεια, αρκετοί πελάτες που είχαν δώσει προκαταβολή ύψους 1.000 δολαρίων για να τα αγοράσουν, υπαναχώρησαν, χάνοντας τα χρήματά τους.
Η πετρελαϊκή κρίση του 1973, οδήγησε σε απότομη διακοπή των πλαστικών, αφού η παραγωγή τους έγινε πολύ ακριβή. Επιπλέον, το κοινό άρχισε να αλλάζει άποψη για αυτό το υλικό, αναπτύσσοντας όλο και εντονότερες οικολογικές ανησυχίες. Όλα αυτά, συνέβαλαν στην οριστική διακοπή κατασκευής του Futuro.
Σήμερα, σώζονται περίπου 60 από τα αρχικά σπίτια Futuro, τα οποία ανήκουν κυρίως σε ιδιώτες, εκτός από δύο. Πρόκειται για το πρωτότυπο, με αριθμό 000, το οποίο βρίσκεται στη συλλογή του Museum Boijmans Van Beuningen στο Ρότερνταμ της Ολλανδίας και το δεύτερο Futuro, 001, το οποίο ανήκει στο εκθεσιακό κέντρο WeeGee στο Espoo της Φινλανδίας.
Τα υπόλοιπα διαστημικά σπίτια, είναι διάσπαρτα σε όλο τον κόσμο, ενώ ένα από αυτά τα σπάνια αποκτήματα, βρέθηκε στη συλλογή του επιχειρηματία και συλλέκτη κ. Δάκη Ιωάννου στον κήπο εξοχικής κατοικίας στην Κέρκυρα.
Άλλα Futuro, είτε είναι σε λειτουργία, είτε έχουν εγκαταλειφθεί, κατάφεραν πάντως να επιβιώσουν, απαντώνται στην Αυστραλία, τη Δανία, την Εσθονία, τη Φινλανδία, τη Γαλλία, τη Γερμανία, την Ιαπωνία, τη Νέα Ζηλανδία, τη Νορβηγία, τη Ρωσία, τη Σουηδία, τη Νότια Αφρική, την Ταϊβάν, το Ηνωμένο Βασίλειο και τις Ηνωμένες Πολιτείες της Αμερικής.
Μάλιστα, ένα από τα Futuro λειτουργεί ως Airbnb, στο Joshua Tree στην Καλιφόρνια των ΗΠΑ, ενώ το μοναδικό Futuro της Αγγλίας είχε συμπεριληφθεί σε έκθεση της Matt’s Gallery στο Λονδίνο, μέχρι τον Δεκέμβριο του 2014.
Μέσω της Google, οι λάτρεις του Futuro, διατηρούν λεπτομερείς χάρτες για να εντοπίζουν τις μεταβολές στις τοποθεσίες των εναπομεινάντων σπιτιών, καθώς και ιστοσελίδες για να παρακολουθούν οποιαδήποτε εξέλιξη τα αφορά. Εξάλλου, η αλήθεια είναι εκεί έξω.
