Ξημέρωσε Κυριακή πρωί και αυτό μπορεί να σημαίνει μόνο ένα πράγμα: μια βόλτα με φίλους για να γεμίσουμε με νέες εμπειρίες και εικόνες, να έρθουμε πιο κοντά μεταξύ μας και να απολαύσουμε τη φύση με τα υπέροχα χρώματα που παίρνει κάθε εποχή.
Ξεκινήσαμε από την Αθήνα όχι πολύ νωρίς, καθώς η λίμνη Δόξα απέχει περίπου δύο ώρες και το ταξίδι μέχρι εκεί έχει τη δική του ομορφιά. Η διαδρομή περνά μέσα από χωριά, δάση και εικόνες που κάνουν την εκδρομή να μοιάζει μεγαλύτερη. Αν αξίζει κάτι σε αυτό το κομμάτι, είναι να μη βιαστείτε. Οδηγήστε με χαμηλές ταχύτητες, κάντε στάσεις όπου σας τραβά το μάτι και αφήστε τις εικόνες να γίνουν αναμνήσεις. Κάπως έτσι δένεται μια παρέα.
Υστερα από μερικά τραγούδια στο αμάξι, παιχνίδια και αρκετά «πεινάω», φτάσαμε στη λίμνη Δόξα και, όπως ήταν φυσικό, η πρώτη μας σκέψη ήταν να απαντήσουμε σε όλα αυτά τα «πεινάω» που ακούστηκαν την τελευταία ώρα. Ξέραμε ήδη τι μας αρέσει ως παρέα, γι’ αυτό και επιλέξαμε για το μικρό μας σνακ τα μικρά μπεργκεράκια με ΔΩΔΩΝΗ Plant’d Κίτρινο, μπιφτεκάκια σόγιας, μαρούλι, ντομάτα και μια ελαφριά σος από γιαούρτι και μουστάρδα. Γευστικά για όλους και κατάλληλα για τους vegan φίλους της παρέας.
Μόλις ανακτήσαμε δυνάμεις, αποφασίσαμε να εξερευνήσουμε το πανέμορφο τοπίο που απλωνόταν μπροστά μας. Πορτοκαλί και κίτρινες αποχρώσεις μπλέκονταν αρμονικά με την παλέτα του πράσινου των δέντρων. Τα πεσμένα φύλλα καθρεφτίζονταν στα νερά της λίμνης και η μυρωδιά της γης γέμιζε όλες τις αισθήσεις μας. Ξεκινήσαμε με μια βόλτα γύρω από τη λίμνη. Στο μονοπάτι που την αγκαλιάζει, συναντήσαμε ένα πυκνό δάσος από κεφαλληνιακή ελάτη και μαυρόπευκα, ένα πραγματικό καταφύγιο για την πλούσια πανίδα της περιοχής. Υδρόβια πουλιά, βατράχια, χελώνες, ακόμη και ζαρκάδια και αγριογούρουνα συνθέτουν το μωσαϊκό της άγριας ζωής. Εκεί γνωρίσαμε και ντόπιους παραγωγούς που είχαν σταθεί με τη σοδειά τους. Μιλήσαμε μαζί τους, δοκιμάσαμε όσα μας πρότειναν και αγοράσαμε τοπικά προϊόντα. Στα σακίδιά μας βρέθηκαν τα περίφημα φασόλια Φενεού και το μέλι της περιοχής.
Η επόμενη στάση στη μονοήμερη εκδρομή μας ήταν το εκκλησάκι του Αγίου Φανουρίου, που ενώνεται με τη λίμνη μέσω μιας στενής λωρίδας γης και στέκει ανάμεσα σε κιτρινοπράσινα φύλλα, πεσμένα και μη. Μόλις φτάσαμε μπροστά στο εκκλησάκι, απλώθηκε μπροστά μας η πανοραμική εικόνα της λίμνης και του δάσους που την αγκαλιάζει, μια θέα που μας αποζημίωσε και για μια στιγμή μας έκανε να ξεχάσουμε την κούραση από το περπάτημα μέσα στο δάσος.
Οταν επιστρέψαμε από το εκκλησάκι, αποφασίσαμε ότι είχε έρθει η ώρα για το μεσημεριανό μας γεύμα. Μετά από μια τόσο όμορφη περιήγηση, η γευστική ανταμοιβή ήταν το φυσικό επόμενο βήμα. Το μενού της ημέρας στηρίχθηκε σε ελαφριές επιλογές, ώστε να μη μας βαραίνουν και να συνεχίσουμε την εκδρομή χωρίς κανένα εμπόδιο ή περιττό βάρος.
Καθίσαμε λοιπόν να απολαύσουμε τις σαλάτες μας. Είχαν μέσα ψητά λαχανικά εποχής, μελιτζάνες, κολοκυθάκια και πιπεριές, και φυσικά το ΔΩΔΩΝΗ Plant’d Λευκό, για να νοστιμέψει όλη η εμπειρία. Για κυρίως πιάτο είχαμε το σουφλέ που είχαμε ετοιμάσει από το προηγούμενο βράδυ, με ΔΩΔΩΝΗ Plant’d Κίτρινο, το οποίο έλιωσε τέλεια και απογείωσε τη γεύση. Τη συνταγή τη βρήκαμε στο site της ΔΩΔΩΝΗ και μας βοήθησε να οργανώσουμε την εκδρομή χωρίς άγχος, με επιλογές που συμπεριλαμβάνουν όλους, vegan και μη, χωρίς να στερείται τίποτα σε νοστιμιά.
Οσο και αν έχεις φάει, πάντα υπάρχει χώρος για γλυκό. Το δικό μας ήταν υγιεινό, ταιριαστό με όλα τα προηγούμενα σνακ και γεύματα. Ο καθένας μας είχε μόνο ένα μικρό σακίδιο, οπότε δεν υπήρχε χώρος για περιττό βάρος. Κανένα πρόβλημα, γιατί τα φυτικά επιδόρπια της ΔΩΔΩΝΗ χωρούν άνετα ακόμη και στην τσέπη μιας τσάντας. Οι γεύσεις πολλές και δελεαστικές: περγαμόντο με πορτοκάλι, φράουλα με κακάο, μήλο με κανέλα και βανίλια. Ισως να τρέξαμε λίγο για να προλάβουμε την αγαπημένη μας, αλλά αυτό δεν θα το μάθετε ποτέ.
Το πικνίκ μας κάπου εκεί ολοκληρώθηκε και είχε έρθει η ώρα για την τελευταία βόλτα πριν πάρουμε τον δρόμο της επιστροφής. Περπατήσαμε άλλη μία φορά γύρω από τη λίμνη, όσο ο ήλιος έριχνε τις ακτίνες της δύσης πάνω στο τοπίο και όλα βάφονταν χρυσά. Αφήναμε τον ήχο των πεσμένων φύλλων που έσπαγαν κάτω από τα βήματά μας να μας κρατά συντροφιά σε αυτή την ολιγόωρη απόδραση, ενώ τα γέλια μας σκέπαζαν κάθε σκέψη που μπορεί να είχαμε εκείνη τη στιγμή. Οσο χειμωνιάζει, το τοπίο της λίμνης θυμίζει όλο και περισσότερο αλπικό σκηνικό, κάτι που εξηγεί γιατί πολλοί την αποκαλούν «Κορινθιακή Ελβετία».
