Μια χρονιά γεμάτη προκλήσεις και με την ενηλικίωση να με κυνηγά σαν σκιά, κράτησα μέσα μου μια μικρή υπόσχεση: πως το καλοκαίρι θα χαθώ για λίγο στο Καστελλόριζο, το πιο μακρινό μικρό νησί του ελληνικού χάρτη, με μόλις με 584 κατοίκους. Ένα ταξίδι μοναχικό, που το φανταζόμουν σαν διάλειμμα από τη βοή του κόσμου, σαν αναζήτηση για γείωση και εσωτερική ησυχία, μιας ησυχίας που έψαχνα όλη τη χρονιά και που ήθελα πρώτα να βρω μέσα μου.
Φτάνοντας στο νησί, η ενέργειά του με τύλιξε αμέσως. Το λιμανάκι πολύχρωμο, με σπίτια κολλητά το ένα δίπλα στο άλλο, βαμμένα σε γαλάζιο, ώχρα, ροζ, πράσινο, σαν παλέτα ζωγράφου χυμένη στη θάλασσα. Στενά όπου με δυσκολία χωράτε να περάσετε, βουκαμβίλιες που ξεχειλίζουν σαν να θέλουν να αγκαλιάσουν τον ουρανό, και στο βάθος το κάστρο και το βουνό να στέκουν αγέρωχα σαν προστάτες. Εκείνη τη στιγμή κατάλαβα: εδώ ο χρόνος σταματά.
Παραλία Νίφτη
Πρώτη στάση, η παραλία Νίφτη. Νερά καταγάλανα, με θέα το νησί του Αϊ-Γιώργη, ιστιοπλοϊκά και σκαφάκια να πηγαινοέρχονται, κι εγώ να ακούω μονάχα τα τζιτζίκια να μου κρατούν συντροφιά. Ευχόμουν μέσα μου να κρατούσε για πάντα αυτή η ησυχία.
Μετά το κολύμπι, γύρισα στο λιμάνι και κάθισα στην ταβέρνα της Αλεξάνδρας. Ένα απλό τραπέζι δίπλα στο κύμα, φρέσκο ψάρι, ψιθυρίσματα από τους γείτονες στα γύρω τραπέζια και -το πιο μαγικό- οι θαλάσσιες χελώνες που έκαναν την εμφάνισή τους δίπλα μου, σαν μυστικοί θαμώνες που ξέρουν πάντα πότε να έρθουν. Οι άνθρωποι εκεί, χαμογελαστοί και φιλόξενοι, μου έδωσαν την αίσθηση πως δεν ήμουν ξένη αλλά κάπως «δική τους».
Νησάκι του Αγίου Γεωργίου
Μια βάρκα με πέρασε απέναντι, στο μικρό νησάκι του Αγίου Γεωργίου. Εκεί υπάρχει μόνο ένα ξωκλήσι και μια ταβέρνα, τίποτα άλλο. Καθώς βουτούσα στα κρυστάλλινα νερά, έβλεπα απέναντι το Κας της Τουρκίας, τόσο κοντά που νόμιζες πως μπορείς να το περπατήσεις. Γύρω, η απεραντοσύνη της θάλασσας και μια φρεγάτα να ταξιδεύει μεσοπέλαγα, σαν σκηνή κινηματογραφική. Ήταν από τα πιο διάφανα νερά που έχω κολυμπήσει ποτέ, νερά που σε κάνουν να θέλεις να μείνεις εκεί για ώρες.
Πεζοπορία και Ηλιοβασίλεμα
Το απόγευμα, λίγο μετά τις 18:00, πήρα βαθιά ανάσα και ξεκίνησα για πεζοπορία. Τετρακόσια σκαλιά με οδήγησαν στο ξωκλήσι του Αγίου Γεωργίου του Βουνιού, σκαρφαλωμένο σε βράχο. Από εκεί συνέχισα προς το φρούριο του Παλαιόκαστρου. Κάθε βήμα έμοιαζε με ταξίδι στον χρόνο: τα ερείπια, οι πέτρες, η αίσθηση ότι βρίσκεσαι σε τόπο ιερό. Και όταν έφτασα, ο ήλιος άρχισε να χάνεται πίσω από τη θάλασσα, βάφοντας τον ουρανό πορτοκαλί και μωβ. Ήταν ίσως το πιο συγκινητικό ηλιοβασίλεμα που έχω ζήσει.
Η Γαλάζια Σπηλιά
Η εμπειρία κορύφωσης ήταν η περίφημη Γαλάζια Σπηλιά. Ένα βαρκάκι με πήγε για περίπου 20 λεπτά ως την άκρη του νησιού. Η είσοδος μικρή, χαμηλή, έπρεπε σχεδόν να ξαπλώσω για να μπω. Και ξαφνικά, το σκοτάδι άνοιξε σε έναν κόσμο μπλε, ηλεκτρισμένο. Το νερό έμοιαζε φωτισμένο από μέσα, με το φως του ήλιου να αντανακλά στους βράχους και να δημιουργεί σχήματα μαγικά.
Μπήκα με το σκαφάκι και βγήκα κολυμπώντας, νιώθοντας πιο ζωντανή από ποτέ. Το μυαλό γαλήνεψε, αλλά ταυτόχρονα μια δόση φόβου με διαπέρασε. Το φως και το σκοτάδι, η γαλήνη και η αδρεναλίνη, όλα σε μια λεπτή ισορροπία. Μια εμπειρία που δύσκολα περιγράφεται και που μένει χαραγμένη για πάντα.
Τα Πλατάνια
Ένα βράδυ, περπατώντας στο χωριό, βρήκα την ταβέρνα “Πλατάνια”. Δεν έμοιαζε με νησιώτικη, θύμιζε χωριό ηπειρωτικό, με τον ίσκιο από τα μεγάλα δέντρα και την αίσθηση μιας άλλης εποχής. Παρήγγειλα γεμιστά -ίσως τα πιο νόστιμα που έχω φάει ποτέ- κι ένιωσα σαν να τρώω σε αυλή γιαγιάς. Από τα ηχεία ακουγόταν Νταλάρας, κι εκεί, ανάμεσα σε μυρωδιές ντομάτας, βασιλικού και δροσιάς από τα φύλλα, ηρέμησα πραγματικά.
Fan Facts & Στιγμές Έκπληξης
Στο ταξίδι αυτό γνώρισα υπέροχους Κύπριους ταξιδιώτες που είχαν έρθει για έναν γάμο. Χωρίς να το καταλάβω, βρέθηκα κι εγώ καλεσμένη στη γιορτή τους και στα «Αλλάματα», να συμμετέχω στα έθιμά τους, να χορεύω και να γελάω σαν να ανήκα εκεί. Ήταν μια στιγμή άλλης εποχής, που μου θύμισε πόσο όμορφο είναι να μοιράζεσαι τη χαρά ακόμα και με ανθρώπους που μόλις γνώρισες.
Η μαγεία του να ταξιδεύεις μόνος
Αγαπώ τα μοναχικά ταξίδια. Οι εκπλήξεις που σου φέρνουν είναι διαφορετικές, πιο μαγικές. Είναι πιο μοναχικά, ναι, αλλά και πιο αληθινά. Γιατί σε κάποιες φάσεις της ζωής, τα δώρα της μοναχικότητας είναι αυτά: οι στιγμές που τόλμησες να ζήσεις μόνος. Στιγμές που σε γεμίζουν δύναμη και σε κάνουν να πιστεύεις ότι όλα τα όμορφα είναι μπροστά. Και ότι κάθε δυσκολία κρύβει μέσα της μια παρηγοριά, σαν εικόνες-θησαυρούς που θα σε συντροφεύουν τους χειμώνες σου.
*Η Μαρία Κουτσουρλή είναι τραγουδίστρια. Τον Οκτώβριο θα την δούμε στον Σταυρό του Νότου.
Διαβάστε ακόμα:
«Όλη μου η ζωή ανάμεσα σε Εξάρχεια, Κολωνάκι και Σόλωνος»: Η Αθήνα του συγγραφέα, Αλέξη Σταμάτη
«Ένας μαγικός τόπος, δυνατής ενέργειας»: Η Επίδαυρος της ηθοποιού, Νίκης Σερέτη
Το νησί που έγινε το «χωριό» μου: Η Σκύρος της ηθοποιού, Σοφίας Πανάγου
