Η Βιέννη του ερμηνευτή, Αλέξανδρου Τζοβάνι

Πρώτη στάση η παλιά μου γειτονιά κοντά στο κανάλι του Δούναβη, που διασχίζει το κέντρο της πόλης. Schwedenplatz. Στα παράπλευρα δρομάκια κάποτε άκμαζε η ελληνική επιχειρηματικότητα, η ελληνική παράδοση και κουλτούρα. Στην οδό Griechengasse, που σημαίνει «Οδός των Ελλήνων», θα βρει κανείς δύο ελληνικές ορθόδοξες εκκλησίες και ταμπέλες εστιατορίων και μαγαζιών με ελληνικά ονόματα. Εδώ πάντα ερχόμουν όσο έμενα στην πόλη, για να συνδεθώ με την πατρίδα τόσο όσο ήταν εφικτό. Έναν καφέ από τον ελληνικό φούρνο, μια Μεγάλη Παρασκευή στην εκκλησία. Λίγο πιο κάτω, κοντά στη στάση του μετρό, η καθιερωμένη επίσκεψη στην τουρκική καντίνα για το καταπληκτικό ντονέρ που φτιάχνουν. Εκεί θα βρει κανείς πάντα κάποια καντίνα ανοιχτή για ντονέρ, noodles ή κάποιο παγωτατζίδικο. Άλλωστε το παγωτό στη Βιέννη δεν αποτελεί αποκλειστικά μια καλοκαιρινή απόλαυση, αλλά προτιμάται από τους Αυστριακούς οποιαδήποτε εποχή του χρόνου.

Η Βιέννη έχει ένα ιστορικό κέντρο βγαλμένο από παραμύθι ή κάποια ταινία εποχής. Πανέμορφα κτίρια που με τρομακτική λεπτομέρεια χτίστηκαν κάποτε και ακόμα συντηρούνται σε άριστη κατάσταση. Περπατώντας στα πλακόστρωτα στενάκια της για να πάω στη φοιτητική μου δουλειά τότε, ήταν ένα συχνό φαινόμενο να περνάει από δίπλα μου ένα κάρο με άλογα και να συναντάω στο δρόμο κυρίες και κυρίους ντυμένους σαν λογοτέχνες και αριστοκράτες του περασμένου αιώνα. Στην αρχή μου φαινόταν τόσο επιφανειακό και δήθεν. Όμως με τα χρόνια κατάλαβα ότι αυτή είναι μια πηγαία κατάσταση πολλών ανθρώπων και ένα φυσικό επακόλουθο της κουλτούρας τους.

Ένα ιδιαίτερο κεφάλαιο στην ιστορία και την ιδιοσυγκρασία της πόλης είναι οι ναοί της. Κτήρια επιβλητικά εξωτερικά, μα το πραγματικό δέος το νιώθει κανείς όταν μπει σε αυτούς τους χώρους. Οι εκκλησίες στη Βιέννη εκτός από τόποι λατρείας είναι και κοιτίδες τέχνης και πολιτισμού. Περίτεχνα αγάλματα και σκηνικά που θα είχαν πολύ άνετα θέση σε ένα μουσείο τέχνης. Ένα καθημερινό φαινόμενο είναι οι συναυλίες μέσα στις εκκλησίες. Μπορεί να ακούσει κανείς ορχήστρες, χορωδίες και σόλο κονσέρτα, κατά βάση κλασικής μουσικής, αλλά όχι μόνο. Άλλωστε η κυριακάτικη λειτουργία μπορεί να παρομοιαστεί με μια μουσική παράσταση.

Ο επιβλητικός ήχος του εκκλησιαστικού οργάνου σε συνδυασμό με τις φωνές είναι ένας ήχος μαγικός που πολλαπλασιάζεται με την ηχώ του χώρου. Έχω υπάρξει μέλος ενός οκταμελούς φωνητικού συνόλου που τραγουδούσαμε κάθε Κυριακή στις καθολικές λειτουργίες. Εμπειρία μοναδική και ανεξίτηλη μέσα μου. Για να τραγουδήσω σε μια συναυλία, βρέθηκα και εγώ στην υπέροχη αυτή πόλη τώρα και μάλιστα στην ελληνοορθόδοξη μητρόπολη με έργα του Μίκη Θεοδωράκη.

Η Βιέννη όμως έχει και την πιο underground ζωή της. Ψαγμένα μπαράκια με jazz μουσική, εναλλακτικές επιλογές για μια πιο hipster νυχτερινή έξοδο, καλλιτεχνικά καφέ, με αγαπημένο μου στέκι το καφέ Kafka. Οι άνθρωποι συνήθως ανοιχτοί στο να σου χαμογελάσουν. Μια διασταύρωση των βλεμμάτων είναι αρκετή για να σου πιάσει κάποιος κουβέντα, να ρωτήσει για σένα, να πει ένα αστείο. Μια καθημερινότητα για τους ανθρώπους εκεί. Άλλωστε η ιδιοσυγκρασία των Αυστριακών έχει πάρει κάτι από Βαλκάνια και κάτι από Ιταλία και κανείς δεν θα έλεγε ότι είναι άνθρωποι κρύοι και απόμακροι. Κάθε άλλο. Πάντως εάν τσουγκρίσετε τα ποτήρια σας με κάποιον σε ένα μπαρ, μην ξεχάσετε να τον κοιτάξετε στα μάτια την ώρα που λέτε «στην υγειά σου». Είναι μια παράδοση που κρατάει καλά μέσα στα χρόνια και δεν συγχωρείται εύκολα η παράλειψή της.

Κλείνοντας, θέλω να επισημάνω δύο πράγματα που μου έκαναν τρομερή εντύπωση ζώντας στη Βιέννη. Το πρώτο είναι ότι κανένας πολίτης δεν μένει αβοήθητος από τους φορείς. Άστεγοι, άνεργοι, ηλικιωμένοι, για όλους υπάρχει μέριμνα και, εφόσον το θέλουν, η πολιτεία θα έχει κάτι να τους προσφέρει. Κανείς δεν θα ζήσει με λιγότερα από 800€, είτε από το ταμείο ανεργίας είτε από το επίδομα κοινωνικής πρόνοιας. Είναι νομικά κατοχυρωμένο ότι κάθε άνθρωπος θα πρέπει να έχει ένα μίνιμουμ διαβίωσης ως δικαίωμα ανθρώπινης αξιοπρέπειας. Το δεύτερο είναι το εκπληκτικό και ουσιαστικό σύστημα στα μέσα μεταφοράς. Μια πόλη με τον μισό πληθυσμό της Αθήνας έχει πέντε γραμμές μετρό και κατασκευάζεται η έκτη, ένα πολύ εξυπηρετικό τραμ και φυσικά λεωφορεία. Εάν βάλουμε στην εξίσωση και το φιλικό περιβάλλον για τους ποδηλάτες, καταλαβαίνουμε ότι σχεδόν κανείς δεν χρειάζεται αυτοκίνητο στην πόλη αυτή.

Επιβλητικότητα, αριστοκρατία, παράδοση και ταυτόχρονα τέχνη, απλότητα και σύγχρονες υποδομές.

Η Βιέννη είναι η δεύτερη πατρίδα μου. Σκέφτομαι καμιά φορά γιατί γύρισα. Όμως, σαν τον ελληνικό ήλιο δεν έχει.

*Ο τραγουδοποιός και ερμηνευτής, Αλέξανδρος Τζοβάνι θα εμφανιστεί την Τρίτη 25 Νοεμβρίου στη μουσική σκηνή Ράδιο. Μετά την επιτυχημένη εμφάνισή του στον καθεδρικό ναό της Βιέννης, όπου παρουσίασε το Άξιον Εστί μαζί με την ορχήστρα και τη χορωδία του Ωδείου Άνω Πόλης Θεσσαλονίκης, επιστρέφει στην Αθήνα με ένα live γεμάτο ένταση και συναίσθημα. Παρουσιάζει το νέο του άλμπουμ με τίτλο 8 παράθυρα στον κόσμο και καλεί το κοινό να μπει στο δικό του μουσικό σύμπαν μέσα από εκτελέσεις τραγουδιών που έχουν σημαδέψει την ελληνική μουσική σκηνή.

Διαβάστε ακόμα:

All time classic Βιέννη – Από την άνοιξη έως τον χειμώνα

Μια περιπλάνηση στην ελληνική γειτονιά της Βιέννης

Οικονομικό city break στη Βιέννη, την πόλη με την «καλύτερη ποιότητα ζωής στον κόσμο»