Oδηγός 5 ημερών για τα πιο δημοφιλή αξιοθέατα των Δολομιτών

Έτσι οι Δολομίτες, δεν είναι απλώς μια ακόμη οροσειρά αλλά ένα φυσικό μνημείο που φυλά μέσα στο πέτρωμά του ιστορία εκατομμυρίων χρόνων. Κι δεν είναι τυχαίο ότι αναγνωρίστηκαν από την UNESCO ως Μνημείο Παγκόσμιας Κληρονομιάς: εδώ η γεωλογία, η ιστορία και ο μύθος συνυπάρχουν σε ένα τοπίο που δεν έχει όμοιο στον κόσμο.

Η αρχή του ταξιδιού

Ήταν Αύγουστος και το δικό μας ταξίδι ξεκίνησε από τη Βενετία. Αφήνοντας πίσω την αύρα της λιμνοθάλασσας, νοικιάσαμε αυτοκίνητο και κατευθυνθήκαμε προς τον κόσμο των βουνών. Γιατί αν υπάρχει ένας τρόπος να γνωρίσεις πραγματικά τους Δολομίτες, αυτός είναι με το αυτοκίνητο: η ελευθερία να κινηθείς ανάμεσα σε κοιλάδες και κορυφές, να σταματήσεις σε χωριά και λίμνες, να ανακαλύψεις κάθε γωνιά αυτού του πέτρινου θαύματος με τον δικό σου ρυθμό. Έτσι ξεκίνησε το δικό μας πενθήμερο ταξίδι στα πιο εμβληματικά τοπία των Δολομιτών – ένα οδοιπορικό γεμάτο εικόνες που δεν σβήνουν.

1η μέρα Lago di Carezza & Alpe di Siusi

Βρισκόμαστε στο Νότιο Τιρόλο, κι όσο η ώρα περνά το τοπίο αλλάζει: η βλάστηση πυκνώνει, οι κορυφές γίνονται πιο δραματικές και η αίσθηση ότι εισερχόμαστε σε έναν άλλο κόσμο εντείνεται. Πρώτη μας στάση η Lago di Carezza, γνωστή και ως «Λίμνη του Ουράνιου Τόξου». Σαν κόσμημα φυλαγμένο σε πράσινη θήκη, η λίμνη υπνωτίζει με τη σαγήνη της. Τα νερά της ουράνια και λαμπερά, με την ιριδίζουσα απόχρωσή τους να την καθιστούν από τις πιο ξεχωριστές των Δολομιτών, που παρότι μικρή, το βάθος της φτάνει τα 17 μέτρα. Κάθε βήμα στον περίγυρό της μοιάζει να κινείται ανάμεσα σε πραγματικότητα και φαντασία, όσο οι οδοντωτές κορυφές του Latemar εντυπωσιάζουν με τη διάταξή τους. Δεν είναι τυχαίο ότι οι τοπικοί θρύλοι μιλούν για μάγους και νεράιδες που κατοικούν εδώ, ντύνοντας τη φυσική ομορφιά της με ένα πέπλο μυστηρίου που αντηχεί σε κάθε της κυματισμό.

Φτάνοντας στο κέντρο επισκεπτών, σταθμεύσαμε το αυτοκίνητο και περάσαμε από το υπόγειο τούνελ που οδηγεί στην είσοδο της λίμνης. Ο γύρος της διαρκεί λιγότερο από μισή ώρα και γίνεται αποκλειστικά από το ειδικά διαμορφωμένο μονοπάτι. Η πρόσβαση στο νερό απαγορεύεται, όπως και η κολύμβηση – και αυτό ακριβώς βοηθά να διατηρείται η λίμνη αγνή και ανέγγιχτη.

Tip: Προμηθευτείτε από κάποιο τοπικό παντοπωλείο παραδοσιακά αλλαντικά, τυρί, φρέσκο ψωμί και στήστε μια μικρή γιορτή γεύσεων σε ένα από τα πολλά ξύλινα παγκάκια γύρω από τη λίμνη. Ένας απλός αλλά μοναδικός τρόπος να χαρείτε τη θέα.

Αφήνοντας πίσω μας τη Lago di Carezza το βλέμμα και η διαδρομή στρέφονται προς τη γαλήνια απεραντοσύνη του Alpe di Siusi – το μεγαλύτερο αλπικό λιβάδι της Ευρώπης. Το τοπίο ανοίγεται σαν ζωγραφιά, απαλές καμπύλες πράσινων πλαγιών γεμάτες αγριολούλουδα, μικρά ξύλινα σαλέ και οι κάθετες κορφές του Sassolungo και του Sciliar που κυριαρχούν στον ορίζοντα. Φτάσαμε την ώρα του δειλινού και περπατήσαμε στα μονοπάτια αυτά αφήνοντας τον εαυτό μας να βυθιστεί στην ηρεμία που μονάχα διακόπτονταν από το κουδούνισμα των κοπαδιών. Κάπως έτσι ήταν η εισαγωγή αυτού του ταξιδιού, γεμάτη υπόσχεση πως κάθε επόμενη στιγμή θα είναι και μια νέα ανακάλυψη.

Τip: H κυκλοφορία οχημάτων στο Alpe di Siusi απαγορεύεται από τις 9:00 μέχρι τις 17:00. Αν βρεθείτε εκεί κατά τη διάρκεια της ημέρας, η πρόσβαση γίνεται αποκλειστικά με τα πόδια, με ποδήλατο ή με τα τελεφερίκ που ανεβοκατεβαίνουν στις πλαγιές.

2η μέρα Seceda & Val di Funes

Ξυπνήσαμε νωρίς – όπως οφείλει κάθε ταξιδιώτης ερχόμενος σε αυτόν τον προορισμό – και ξεκινήσαμε με ενθουσιασμό. Ο στόχος μας για σήμερα ήταν η Seceda, εκείνο το ορεινό τοπίο που είχα δει αμέτρητες φορές σε φωτογραφίες και πάντα αναρωτιόμουν πώς θα μοιάζει από κοντά. Οι κορυφές της ξεπροβάλλουν σαν φλόγες που σκίζουν τον ουρανό, μια εικόνα τόσο έντονη που δύσκολα μπορεί να σε αφήσει αδιάφορο.

Η Seceda ανήκει στο Puez–Odle Nature Park, ένα προστατευμένο τμήμα των Δολομιτών, και είναι διάσημη ως χιονοδρομικό κέντρο τον χειμώνα. Το καλοκαίρι όμως, η περιοχή αλλάζει χαρακτήρα και γίνεται πόλος έλξης για πεζοπόρους και ταξιδιώτες που θέλουν να ζήσουν από κοντά την εμπειρία των κορυφών σε υψόμετρο 2.500 μέτρων.

Από το Ορτιζέι πήραμε το τελεφερίκ – ο πιο γρήγορος και πρακτικός τρόπος για να φτάσει κανείς κοντά στους επιβλητικούς πύργους. Η διαδρομή κράτησε περίπου ένα τέταρτο, αλλά κάθε λεπτό της ήταν διαφορετικό από το προηγούμενο. Καθώς ανεβαίναμε, τα χωριά μίκραιναν πίσω μας και το βλέμμα μας άνοιγε σιγά-σιγά προς τις ατελείωτες πλαγιές, με μια αίσθηση ότι αφήνουμε για λίγο έναν κόσμο γνώριμο και ανεβαίνουμε σε έναν άλλο.

Tip: Το τελεφερίκ λειτουργεί από 8:00-18:00 τους καλοκαιρινούς μήνες, και το κόστος για το εισιτήριο μετ’ επιστροφής είναι περίπου 50€.

Ακολουθήσαμε το μονοπάτι προς το σημείο θέασης και σταματήσαμε πολλές φορές για να κοιτάξουμε γύρω μας, να καθίσουμε στο μικρό λιβάδι γεμάτο μωβ λούπινα, να σιωπήσουμε παρατηρώντας μια μαρμότα πριν κρυφτεί ξανά στη φωλιά της. Κι ύστερα να συνεχίσουμε με πυξίδα τις κορφές που μεγάλωναν όσο τις πλησιάζαμε κάνοντας μάς να νιώθουμε πόσο μικροί μοιάζουμε μπροστά τους. Ξαποστάσαμε στη χορταριστή πλαγιά με θέα τις σκορπισμένες ξύλινες καλύβες – εξοχικά που οι ντόπιοι χρησιμοποιούν δεκαετίες. Διαλογίζομαι το πώς να μοιάζει η ζωή εδώ ξυπνώντας κάθε πρωί αγκαλιασμένος από αυτή τη θέα.

Kι όταν πια μεσημέριασε και ο ήλιος ζέσταινε γλυκά το δέρμα βάλαμε πορεία προς το Troier Hütte. Λίγο πριν φτάσουμε η μικρή φάρμα με τα δύο αλπάκα μας έκανε να χαμογελάσουμε όσο το φόντο είχε αναλάβει την άρτια συνοχή της καρτποσταλικής εικόνας. Στο καταφύγιο σταματήσαμε για φαγητό. Δοκιμάσαμε ζυμαρικά με φρέσκα μανιτάρια από τα γύρω δάση και φυσικά apple strudel με λίγη σαντιγί. Ίσως περισσότερο από τη γεύση θα θυμάμαι τη στιγμή: ριγμένοι στις ξαπλώστρες, με θέα γρκίζες κορφές και πράσινα λιβάδια – ίσως αυτό να είναι το ομορφότερο γεύμα.

Το απόγευμα ήταν βροχερό και μας βρήκε να περιπλανιόμαστε προς τη Val di Funes, μία από τις πιο γραφικές περιοχές των Δολομιτών. Ο δρόμος κινούνταν μέσα από δάση και μικρά χωριά ενώ η περιοχή φιλοξενεί και δύο από τις πιο φωτογραφημένες εκκλησίες. Η St John, μικρή με τη χαρακτηριστική ροζ πρόσοψη, στέκεται μοναχική στο πράσινο λιβάδι όσο η μπαρόκ αρχιτεκτονική της St Magdalena συμπληρώνει το τοπίο με φόντο την οροσειρά Odle. Aπό εκεί απολαύσαμε τη δύση να βυθίζει σε χρυσοκόκκινο φως την κοιλάδα ολοκληρώνοντας μια μέρα γεμάτη απόλυτη πληρότητα.

3η μέρα Lago di Braies & Cadini di Misurina

Lago di Braies

Αν υπάρχει μια τοποθεσία που πραγματικά ξεχώρισα σε αυτό το ταξίδι, αυτή είναι η Lago di Braies. Είναι από τα ελάχιστα μέρη στον κόσμο που όσα κι αν έχουν γραφτεί, όσες φωτογραφίες κι αν έχεις δει, η πραγματικότητα καταφέρνει όχι μόνο να επιβεβαιώσει αλλά και να ξεπεράσει κάθε προσδοκία που έχει πλάσει ο νους.

Φτάσαμε στην όχθη της από το προηγούμενο βράδυ, το φεγγάρι είχε κρυφτεί και ο γαλαξίας απλωμένος πάνω από τα νερά μάς χάρισε μια εμπειρία ονειρική, καθώς η λίμνη κοιμόταν ήσυχη κι εμείς βρεθήκαμε μόνοι μας μέσα σε αυτό το σκηνικό. Την επόμενη μέρα ξεκινήσαμε λίγο μετά την ανατολή για να κάνουμε τον γύρο της μακριά από τα πλήθη που καθημερινά την επισκέπτονται. Η Lago di Braies, «Το σμαράγδι των Άλπεων» όπως δικαίως την αποκαλούν, είναι ένα τοπίο λεπτοδουλεμένο από τη φύση, όπου κάθε στοιχείο μοιάζει να έχει τοποθετηθεί με τον δικό του σκοπό. Η επιβλητική κορυφή Seekofel δεσπόζει στο φόντο όσο οι ξύλινες βάρκες μοιάζουν να αιωρούνται πάνω στην επιφάνεια των κρυστάλλινων νερών, το βάθος των οποίων φτάνουν τα 36 μέτρα.

Η κυκλική διαδρομή διαρκεί περίπου μιάμιση με δύο ώρες, αλλά ο χρόνος ορίζεται διαφορετικά όταν κάθε βήμα σου συνοδεύεται από τέτοια γοητεία. Ολοκληρώνοντας το μονοπάτι και έχοντας παρατηρήσει το χορταστικό τοπίο από κάθε γωνιά αποφασίσαμε να τη ζήσουμε από μία ακόμα. Η βαρκάδα στα νερά της όσο κλισέ κι αν μοιάζει είναι αδιαμφησβήτητα μια εμπειρία γεμάτη ρομαντισμό που σε μεταφέρει σε εκείνες τις εποχές που τα ραντεβού έμοιαζαν κάπως έτσι και όλα ίσως να ήταν λίγο πιο αληθινά. Καθισμένοι στη χειροποίητη βάρκα σχίζαμε με απαλές κινήσεις τα σμαραγδένια νερά, ανασηκώνοντας ελαφρώς τα ξύλινα κουπιά δημιουργώντας κι έναν ακόμη κύκλο. Μια βουτιά στα παγωμένα νερά, γεμάτη εκείνη την αίσθηση ελευθερίας που μόνο τα βουνά μπορούν να σου δώσουν, αποτέλεσε τον αναζωογονητικό επίλογο της επίσκεψής μας στη Lago di Braies.

Τip: Το Lago di Braies boathouse, La Palafitta, ανοίγει από τις 10:00 και μπορείς να νοικιάσεις μια ξύλινη χειροποίητη βάρκα για 45 λεπτά. Το κόστος για μια ιδιωτική βόλτα είναι 55€, περιλαμβάνει 2 μαγνητάκια και postcards από την τοποθεσία ενώ δεν υπάρχει δυνατότητα προκράτησης.

Kαλοκαιρινοί κανονισμοί και parking: Aπό αρχές Ιουλίου μέχρι και αρχές Σεπτέμβρη ο δρόμος προς τη λίμνη είναι κλειστός για τα οχήματα 9:30 – 16:00. Η είσοδος επιτρέπεται μόνο με κράτηση θέσης σε κάποιο από τα parking εδώ.

Cadini di Misurina

O επόμενος προορισμός μας, 1 ώρα περίπου μακριά, είναι το Tre Cime di Lavaredo, μία από τις πιο εμβληματική εικόνες των Δολομιτών. Στη διαδρομή μας θα συναντήσουμε την αλπική λίμνη Antorno, με τις συγκλονιστικές κορφές να αγκαλιάζουν το πλαίσιό της, όσο τη γλυκιά της αύρα έρχεται να συμπληρώσει η εικόνα των αγριόπαπιων να κολυμπούν ανάμεσα στα υδρόβια φυτά της.

Φτάνοντας στο καταφύγιο Auronzo περιτριγυρισμένοι από τη μυσταγωγική ατμόσφαιρα εκείνου του απογεύματος, ξεκινήσαμε με ψιλόβροχο το οποίο εξελίχθηκε σε δυνατή καταιγίδα. Στόχος μας: το σημείο θέασης προς τις οδοντωτές κορφές του Cadini di Misurina. Μια διαδρομή σαν ωκεανός κορυφών και αλπικού τοπίου με την τελική εικόνα να προκαλεί ένα συνονθύλευμα συναισθημάτων, αφήνοντας το δέος να κυριεύσει και να σιγήσει κάθε μας σκέψη. Πρόκειται ίσως για την πιο αντιπροσωπευτική εικόνα των Δολομιτών: με κορυφές σαν να προσπαθούν να σκίσουν τον ουρανό, ένα τοπίο που συχνά παραλληλίζεται με τα βουνά της Mordor. Η καταιγίδα είχε απομακρύνει όλους τους υπόλοιπους επισκέπτες αφήνοντάς μάς μόνους στο δημοφιλές σημείο θέασης, να περπατάμε μπροστά στο επικό αυτό θέαμα, με την αίσθηση πως βρισκόμασταν στην άκρη του κόσμου να μας κατακλύζει.

Μετά την πεζοπορία επιστρέψαμε για διανυκτέρευση στο οικογενειακό ξενοδοχείο Miralago, χτισμένο σε ήσυχη τοποθεσία με θέα τη Lago di Misurina – τη μεγαλύτερη φυσική λίμνη των Δολομιτών, γνωστή ως «Μαργαριτάρι των Δολομιτών». Aπολαμβάνοντας τη ζεστασιά του εστιατορίου του και δοκιμάζοντας τα πιο νόστιμα νιόκι με σπανάκι, κλείσαμε άλλη μια μέρα στην καρδιά των Άλπεων.

Τip: Για να φτάσετε στο σημείο θέασης του Cadini di Misurina, ακολουθήσετε το μονοπάτι 117. Σε γενικές γραμμές η διαδρομή είναι βατή, με το τελευταίο κομμάτι να απαιτεί ιδιαίτερη προσοχή ενώ δεν συστήνεται σε όσους έχουν ακροφοβία. Ο χρόνος της διαδρομής υπολογίζεται περίπου μιάμιση ώρα.

Parking: Για να επισκεφτείτε το Τre Cime di Lavaredo πρέπει να έχετε κάνει κράτηση θέσης στάθμευσης εδώ με τον αριθμό της πινακίδας σας. Η χρέωση είναι 40€ και η κράτηση είναι έγκυρη για 12 ώρες. Συνιστούμε να κάνετε την κράτηση εκ των προτέρων καθώς οι θέσεις είναι περιορισμένες και ο σταθμός των διοδίων βρίσκεται χιλιόμετρα μακριά από την έναρξη των μονοπατιών.

4η μέρα Tre Cime di Lavaredo

Η πεζοπορία και όσα σου αποκαλύπτει

Λίγο μετά το πρώτο φως του ήλιου, βρεθήκαμε στο ξύλινο μπαλκόνι του δωματίου μας με το βλέμμα να κεντρίζει την καρτοποσταλική εικόνα της Lago di Misurina. Η πρωινή ομίχλη αιωρούνταν στην επιφάνειά της, όσο η εμβληματική πρόσοψη του Ινστιτούτου Pίo φαίνονταν στο βάθος με φόντο τις ωχρές κορφές να συμπληρώνουν το σκηνικό. Με αυτή την εικόνα στο μυαλό, οδηγήσαμε ξανά 20 περίπου λεπτά προς το καταφύγιο Auronzo, αυτή τη φορά με ανυπομονησία να αντικρίσουμε τις θρυλικές καμινάδες του Tre Cime di Lavaredo.

Οι τρεις κορφές του Tre Cime di Lavaredo υψώνονται επιβλητικά πάνω από ένα αλπικό οροπέδιο και αποτελούν ίσως το πιο αναγνωρίσιμο σύμβολο των Δολομιτών. Παλιότερα βρίσκονταν πάνω στη γραμμή των συνόρων ανάμεσα στην Ιταλία και την Αυστροουγγαρία, γι’ αυτό και στην περιοχή σώζονται μέχρι σήμερα σημάδια του παρελθόντος: παλιά φυλάκια, σήραγγες και οχυρώσεις που μαρτυρούν την έντονη ιστορία της. Αυτή η ιστορική διάσταση δίνει στο τοπίο ένα επιπλέον βάρος, λειτουργώντας και ως τόπος μνήμης.

Από το καταφύγιο Auronzo ξεκινάει το μονοπάτι που οδηγεί γύρω από τις κορφές. Στα πρώτα του βήματα είναι φιλικό και βατό όμως όσο προχωρά κανείς, η διαδρομή αλλάζει, οι εικόνες γίνονται πιο δραματικές, βυθίζοντάς σε σιγά σιγά στην καρδιά ενός απόκοσμου τοπίου. Αντιθέσεις παντού, πέτρινοι όγκοι που συντρίβουν το βλέμμα με την αιχμηρότητά τους, αλπικά λιβάδια βαμμένα στο πράσινο με αμέτρητες αγελάδες να βοσκούν όσο ο ήχος από τα κουδούνια ηχεί ακόμη στα αυτιά μου συντροφεύοντάς με σε κάθε βήμα.

Πρώτα θα συναντήσουμε το μοναχικό παρεκκλήσι Santa Μaria Αusiliatrice και λίγο αργότερα το καταφύγιο Lavaredo ακριβώς κάτω από τη σκιά της νότιας πλευράς των καμινάδων, εκεί όπου θα επιστρέψουμε το βράδυ για διανυκτέρευση. Συνεχίζουμε ευθεία προς το πλατύ μονοπάτι μέχρι που στα δεξιά μας δύο αλπικές λίμνες, με μικρούς τρίτωνες να κατοικούν στα νερά τους, θα διακόψουν για λίγο την πορεία μας. Μπαίνοντας ξανά στον δρόμο προς το διάσελο, με τους μωβ λουπίνους να δίνουν μια πινελιά χρώματος στο άγριο τοπίο, φτάνουμε στο τέλος του λόφου. Αριστερά μας ορθώνονται οι καμινάδες, μπροστά μας ένας ατέρμονος αλπικός κόσμος και δεξιά μας ο ορεινός όγκος Paterno, προς τον οποίο και θα κατευθυνθούμε.

Εκεί, μέσα από σήραγγες και σπηλιές που είχαν διαμορφωθεί από τους αλπίνους στον πόλεμο, ζήσαμε μια διαφορετική διάσταση της ιστορίας. Περάσαμε με προσεκτικό βηματισμό στενές υπόγειες στοές, υγρές και σκοτεινές, για να οδηγηθούμε στην άλλη πλευρά και να φτάσουμε στη δημοφιλή σπηλιά που με την κυκλική μορφή της πλαισίωνε σαν κάδρο τις τρεις κορυφές. Από εκεί το μονοπάτι συνεχίζεται μόνο με χρήση εξοπλισμού Via Ferrata, κάτι που δίνει στους έμπειρους την ευκαιρία συναρπαστικών αναμνήσεων.

Eπιστρέφουμε με το δειλινό να μάς χαρίζει στιγμές που θα φυλάμε για πολύ καιρό μετά: τα πράσινα λιβάδια τώρα έλαμπαν όσο οι βραχώδεις πλαγιές φάνταζαν να φλέγονται – ένα φαινόμενο που μόνο εδώ μπορείς να ζήσεις τόσο έντονα.

Tip: Ο χρόνος παραμονής εξαρτάται από τη διαδρομή που θα διαλέξει κανείς όμως σίγουρα συστήνεται να αφιερώσετε τουλάχιστον 6 ώρες για να βιώσετε αληθινά αυτό το μέρος.

Η εμπειρία του Rifugio

Αν υπάρχει μια εμπειρία που πρέπει να ζήσει κανείς στους Δολομίτες, αυτή είναι μια διανυκτέρευση σε κάποιο από τα αναρίθμητα καταφύγια. Τα rifugios, όπως ονομάζονται, είναι κομμάτι της ίδιας της ορεινής κουλτούρας. Είναι ένας χώρος που θα μοιραστείς ιστορίες με άλλους ταξιδιώτες και ορειβάτες, θα δοκιμάσεις τοπικές γεύσεις μαγειρεμένες με απλότητα και ζεστασιά, και πάνω απ’ όλα θα νιώσεις ότι βρίσκεσαι στο κέντρο μιας εμπειρίας που δεν μοιάζει με καμία άλλη.

Εκείνη η ξάστερη νύχτα μας βρήκε μακριά από τα φώτα της πόλης στη βεράντα του καταφυγίου Lavaredo να αγναντεύουμε τις σιωπηλές κορφές καθώς βυθίζονταν στο σκοτάδι και το βουνό να αποκτά άλλο νόημα κάτω από το φεγγαρόφωτο.

Το κόστος της διαμονής σε αυτό το πολύ περιποιημένο καταφύγιο ήταν περίπου 100 ευρώ το άτομο και περιλάμβανε δείπνο με πλήρες μενού, πρωινό μπουφέ, κουκέτα σε κοιτώνα έξι ατόμων, καλύπτοντας κάθε μας άνεση. Όμως η αξία αυτής της εμπειρίας ξεπερνά κατά πολύ τα πρακτικά.

Extra Tip: Σε τουριστικά περίπτερα αλλά και σε αρκετά καταφύγια μπορείτε να προμηθευτείτε το «Διαβατήριο των Δολομιτών». Πρόκειται για ένα μικρό βιβλιαράκι για το οποίο κάθε καταφύγιο διαθέτει τη δική του σφραγίδα. Σε κάθε στάση μπορείτε να τη ζητήσετε και να το σφραγίσετε δημιουργώντας έτσι ένα προσωπικό ημερολόγιο του ταξιδιού σας. Ένα αναμνηστικό που θα σας θυμίζει για πάντα τις στιγμές που ζήσατε στα βουνά των Άλπεων.

5η μέρα Lago di Sorapis

Την τελευταία μας μέρα στους Δολομίτες κατευθυνθήκαμε προς τη Lago di Sorapis. Ύστερα από περίπου μισή ώρα οδήγησης από το Αuronzo, αφήσαμε το αυτοκίνητο αρκετά μακριά από το σημείο έναρξης του μονοπατιού, λόγω πολυκοσμίας, και ξεκινήσαμε την πεζοπορία.

Στην αρχή το μονοπάτι θύμιζε περίπατο σε πάρκο, με τη σκιερή και στρωτή διαδρομή να έδινε την εντύπωση πως η ανάβαση θα ήταν ξεκούραστη. Σιγά σιγά όμως άλλαζε χαρακτήρα, γινόταν ολοένα και πιο βραχώδες, πιο στενό, με αρκετά σημεία να περνούν κυριολεκτικά δίπλα από γκρεμούς. Συνεχίζοντας, τον προσεκτικό βηματισμό, ξέραμε ότι κάθε βήμα μάς έφερνε όλο κι πιο κοντά σε έναν προορισμό που θα αντάμειβε όλη την προσπάθεια.

Κι έτσι, 2,5 ώρες αργότερα, η Lago di Sorapis αποκαλύφθηκε μπροστά μας. Απλωμένη σαν εικόνα ζωγραφισμένη με το πιο λεπτό πινέλο. Μια λίμνη όμοια με καμία άλλη. Όψη ονειρική και σπανιότητα συγκλονιστική, μοιάζει πλασμένη από υλικά κάποιου άλλου κόσμου. Το έντονο τυρκουάζ χρώμα της, αποτέλεσμα των νερών που κυλούν από τους γύρω παγετώνες μεταφέροντας μεταλλικά στοιχεία, έδινε στην επιφάνειά της μια απόκοσμη λάμψη. Στο φόντο, το βουνό Punta Sorapis στεκόταν σαν αιώνιος προστάτης της ομορφιάς της, όσο το πυκνοδομημένο δάσος γύρω της συμπλήρωνε κάθε γωνιά με το αχανές πράσινο. Οι επισκέπτες είχαν σκορπίσει περιμετρικά, χαζεύοντας σαν σε αμφιθέατρο αυτό το φυσικό μεγαλείο.

Καθίσαμε κι εμείς σιωπηλοί, απολαμβάνοντας εκείνες τις στιγμές που δεν χρειάζονται λόγια και η σιωπή μοιάζει ο καταλληλότερος τρόπος να απολαύσεις το θέαμα. Ο γύρος της κράτησε περίπου μισή ώρα, όμως η εικόνα της θα μείνει χαραγμένη για πολύ περισσότερο. Ήταν το ιδανικό κλείσιμο ενός ταξιδιού που μας γέμισε εμπειρίες: η Lago di Sorapis έβαλε την τελευταία πινελιά σε έναν καμβά αναμνήσεων, θυμίζοντάς μάς για άλλη μια φορά πως η φύση έχει τη δύναμη να μας αλλάζει.

Tip: Η Lago di Sorapis είναι μια από τις πιο δημοφιλείς τοποθεσίες των Δολομιτών, γι’ αυτό και το μονοπάτι γεμίζει καθημερινά με πλήθος επισκεπτών. Η κίνηση συχνά καθυστερεί και η διαδρομή γίνεται πιο κουραστική. Αν θέλετε να την απολαύσετε πραγματικά, ξεκινήστε την ανάβαση πριν την ανατολή, ώστε να φτάσετε στη λίμνη με ησυχία, ή συνδυάστε την επίσκεψή σας με διανυκτέρευση στο καταφύγιο Rifugio Alfonso Vandelli, που βρίσκεται ακριβώς δίπλα της. Η διαδρομή απαιτεί εμπειρία, είναι περίπου 11 χιλιόμετρα, χρειάζεται γύρω στις 6 ώρες για να ολοκληρωθεί ενώ δεν συστήνεται σε όσους έχουν ακροφοβία.

Tι πρέπει να ξέρεις πριν το ταξίδι σου στις Δολομίτες:

• Οργανώνοντας το ταξίδι μας παρατηρήσαμε πως πολλοί ιστότοποι και οδηγοί αναφέρουν ότι πέντε μέρες είναι αρκετές για να γνωρίσει κανείς τους Δολομίτες. Στην πραγματικότητα, αυτός ο χρόνος φτάνει μόνο για μια πρώτη (μικρή) γεύση. Κάθε τοποθεσία κρύβει αμέτρητα μονοπάτια, δραστηριότητες και εμπειρίες, και για να ζήσεις τα πιο δημοφιλή σημεία στο έπακρο χρειάζεσαι τουλάχιστον 8–10 μέρες. Ακόμη κι έτσι, θα φύγεις με την αίσθηση ότι έμειναν πράγματα να ανακαλύψεις. Σίγουρα λοιπόν οι Δολομίτες δεν είναι προορισμός των 5 ημερών.
• Η ποδηλασία είναι κάτι που πρέπει να συμπεριλάβεις στο πρόγραμμά σου. Θα συναντήσεις ποδηλάτες σε κάθε διαδρομή, ενώ σε πολλά χωριά και σημεία εκκίνησης υπάρχουν καταστήματα ενοικίασης εξοπλισμού. Το ποδήλατο σου επιτρέπει να κινηθείς σε διαδρομές που το αυτοκίνητο δεν έχει πρόσβαση, αλλά και να απολαύσεις τα εντυπωσιακά τοπία με διαφορετικό ρυθμό.
• Tο φαγητό, στους Δολομίτες είναι χορταστικό και οικονομικό, ενώ βρίσκω απίθανο να δοκιμάσει κανείς αποτυχημένο καφέ. Η ιταλική πίτσα δύσκολα ξεπερνά τα 12 ευρώ, ενώ στα καταφύγια θα βρεις τοπικές γεύσεις με λογικές τιμές.
• Ιδιαίτερη προσοχή χρειάζεται στην οργάνωση του παρκινγκ. Σχεδόν σε κάθε τοποθεσία υπάρχουν συγκεκριμένοι χώροι στάθμευσης, με περιορισμένες θέσεις που γεμίζουν πολύ νωρίς, ειδικά τους καλοκαιρινούς μήνες. Η κράτηση online σε πολλές περιπτώσεις είναι μονόδρομος αν θες να προσεγγίσεις μια δημοφιλή τοποθεσία.
• Δεν συστήνεται η πραγματοποίηση του trip με campervan. Oι δρόμοι στους Δολομίτες είναι αρκετά στενοί και συχνά απότομοι, ενώ το παρκάρισμα μπορεί να γίνει πολύ δύσκολο, καθώς σε αρκετές περιοχές υπάρχουν αυστηροί περιορισμοί για campervans. Καλύτερα να επιλέξεις αυτοκίνητο που μπορεί να σε εξυπηρετήσει για κάποια βράδια και να το συνδυάσεις με διανυκτερεύσεις σε ορεινά καταφύγια.
• Τέλος, θυμήσου ότι οι Δολομίτες δεν είναι ένας προορισμός για «να δεις». Είναι τόπος που σε προκαλεί να τον ζήσεις: να πεζοπορήσεις, να κάνεις ποδήλατο, να δοκιμάσεις τις γεύσεις του, να βυθιστείς στη σιωπή του. Γι’ αυτό, αν πάρεις ένα πράγμα μαζί σου ας είναι μπόλικη διάθεση για εξερεύνηση – α και τις ορειβατικές σου μπότες!

Αφήνοντας πίσω τον κόσμο των βουνών

Οι Δολομίτες καταφέρνουν με έναν ξεχωριστό τρόπο μέσα από τα τοπία τους να σε γεμίζουν συναίσθημα: άλλοτε να νιώθεις δέος για το μεγαλείο τους και άλλοτε να αισθάνεσαι κομμάτι τους. Από τις λεπτές, με την σχεδόν εύθραυστη ομορφιά, λίμνες και την ανοικτή αγκαλιά ενός λιβαδιού που σε κάνει να νιώθεις πως ο κόσμος είναι απεριόριστος, μέχρι τη δυναμική των ορεινών συστάδων γεμάτων μυστήριο, κρατώ τα συστατικά αυτού του τόπου σαν φυλαχτό ώσπου να έρθει η στιγμή να βρεθώ ξανά κοντά τους.

Διαβάστε ακόμα:

Cortina d’Ampezzo: Η βασίλισσα των Ιταλικών Δολομιτών

Σκι στους Δολομίτες -Joie de vivre και παγωμένες καταβάσεις στις ιταλικές Άλπεις

4 ιταλικές λίμνες για ονειρεμένες ανοιξιάτικες αποδράσεις