Είτε από τη Χώρα της Χίου είτε από τα απέναντι Ψαρά, μπορείτε εύκολα να προσεγγίσετε ένα υπέροχο λιμάνι, που διαθέτει παραλίες για βουτιές και ηλιοβασιλέματα με ατμόσφαιρα γαλήνης, αλλά και επιλογές για καλό φαγητό, ποτό και καφέ σε λογικές τιμές.
Στις πρώτες ημέρες του φθινοπώρου, ανάμεσα στις αποδράσεις που συνεχίζονται και στις συναντήσεις με φίλους μακρινούς που δίνουν νέο νόημα στη σεζόν, υπάρχει πάντα η ευκαιρία να ανακαλύψουμε κάτι διαφορετικό. Έτσι, ενώ είχα σχεδιάσει να μείνω για λίγες ημέρες στα Ψαρά, μια απροσδόκητη και πολύ ευχάριστη πρόσκληση της στιγμής, από μια καινούργια φίλη, ανακάτεψε δημιουργικά το πρόγραμμά μου. Στις επτά το πρωί, μια μέρα, πήρα το παλιό καράβι Psara Glory και έφτασα, μετά από μιάμιση ώρα, στα Λιμνιά της Χίου, με σκοπό να πάρω το καράβι των 20:00 και να επιστρέψω στη βάση μου και στη συντροφιά των Ψαρών.
Τα Λιμνιά βρίσκονται 39 χιλιόμετρα από την πόλη της Χίου, στα βορειοδυτικά της. Όταν το έμαθα από ντόπιους, συνειδητοποίησα το πραγματικό μέγεθος του νησιού. Χωρίς αυτοκίνητο δύσκολα θα είχα τη δυνατότητα να γνωρίσω τη χιώτικη ενδοχώρα, με τη σπουδαία της κουλτούρα και το άρωμα της μαστίχας που διαπερνά τους κάμπους. Τα Λιμνιά είναι ουσιαστικά το λιμάνι του χωριού της Βολισσού, από το οποίο απέχουν μόλις 2 χιλιόμετρα. Πρόκειται για τόπο μαγεμένο, σαν ξεχασμένο ελαφρώς από το σαρωτικό πέρασμα του χρόνου, με μια αύρα σχεδόν ονειρική, που θα μπορούσε να είχε επινοηθεί από έναν Χρήστο Βακαλόπουλο ή μια Ζυράννα Ζατέλη για τις ανάγκες κάποιου μυθιστορήματός τους. Λιγοστές καφετέριες, μερικές ταβέρνες με φρέσκο ψάρι και θαλασσινά, μαζί με λίγα ενοικιαζόμενα δωμάτια, συγκροτούν τον ανθρώπινο ιστό των Λιμνιών. Την υπόλοιπη εικόνα τη διαμορφώνει η φύση, που μοιάζει να έχει τον πρώτο λόγο.
Η ομώνυμη παραλία των Λιμνιών είναι μικρή, με στρογγυλά βότσαλα, και δίπλα της απλώνεται το γραφικό λιμάνι. Χάρη στη ντόπια φίλη Καλλιρόη, ανακάλυψα ότι η περιοχή διαθέτει πολλές ακτές με ξεχωριστή γοητεία, άλλες ήσυχες και άλλες πιο ζωντανές, όλες με εκείνο το φως που γίνεται ακόμη πιο ατμοσφαιρικό στις αρχές του φθινοπώρου. Με το που πάτησα το πόδι στα Λιμνιά ένιωσα αμέσως αίσθημα φιλοξενίας. Ήπια καφέ στο Hook με τέσσερις ηλικιωμένους ντόπιους και αντάλλαξα μαζί τους κουβέντες περί ανέμων και υδάτων, απολαμβάνοντας το ιδιαίτερο χιώτικο ιδίωμα, γεμάτο αρχαιοπρεπείς εκφράσεις. Ήταν από τις στιγμές που καταλαβαίνεις ότι η αληθινή γοητεία ενός τόπου κρύβεται συχνά στους ανθρώπους του. Λίγα βήματα μετά το λιμάνι, μια μικρή δανειστική βιβλιοθήκη, στεγασμένη μέσα σε ένα παλιό επαγγελματικό ψυγείο (!), με περίμενε σαν έκπληξη. Από εκεί προμηθεύτηκα τα βιβλία που θα με συντρόφευαν στις παραλίες και στα απογεύματα της εκδρομής μου. Για μένα, η ανάγνωση δίπλα στη θάλασσα είναι πάντα το πιο πολύτιμο ενθύμιο ενός ταξιδιού.
Με την Καλλιρόη ξεκινήσαμε από τα Λευκάθια. Πήραμε καφέ από το μικροσκοπικό, διακριτικό beach bar και καθίσαμε στην άλλη άκρη της παραλίας, κάτω από την παχιά σκιά ενός αρμυρικιού. Μια δροσερή βουτιά, λίγη κουβέντα, άλλη μία βουτιά, το νερό μάς έδινε τον ρυθμό. Όταν πεινάσαμε, επιλέξαμε το Λιμανάκι για το μεσημεριανό μας. Τι έκπληξη ήταν αυτή! Όλα όσα παραγγείλαμε (αμπελοφάσουλα, σαρδέλες, ντοματοσαλάτα με ντομάτες ζουμερές και πεντανόστιμες, το κλασικό τσίπουρο «Ψυχής» της Χίου) ήταν εξαιρετικά, μα η γαριδόπιτα ήταν αποκάλυψη. Έμαθα επιτόπου ότι οι Χιώτες έχουν για σπεσιαλιτέ τη μαριδόπιτα (ψάρι, κρεμμύδι, κουρκούτι), την οποία παραλλάσσουν με γαρίδα ή άλλα θαλασσινά. Το αποτέλεσμα; Από τα πιο νόστιμα πιάτα που έχω δοκιμάσει -λιτό, ταπεινό, γεμάτο γεύση, ταιριαστό με την ιδιαίτερη όρεξη που ξυπνά η θάλασσα.
Η θέα στη θάλασσα, καθώς τσουγκρίζαμε τις μαστιχούλες που μας κέρασαν στην ταβέρνα, μάς έβαλε σε διάθεση για ένα τελευταίο ποτό δίπλα στο κύμα. «Θα σε πάω εκεί που μου αρέσει να βλέπω τον ήλιο να δύει», μου υποσχέθηκε η Καλλιρόη. Λίγο περπάτημα αρκούσε και βρεθήκαμε στον μαγευτικό, άγριας ομορφιάς Μάναγρο. Η παραλία απλώνεται τεράστια, σχεδόν ανέγγιχτη από την ανθρώπινη παρουσία, με νερά πεντακάθαρα και διάφανα. Τα νερά της Χίου, όπως και των Ψαρών, είναι πάντα δροσερά, χαρίζοντας μια αίσθηση αναζωογόνησης και τόνωσης. Καθίσαμε στις λιγοστές ξαπλώστρες ενός μικρού beach bar και τσουγκρίσαμε μαργαρίτες. Όταν χαλάρωσε η ένταση της ημέρας, περπατήσαμε και πλατσουρίσαμε στα ρηχά. Το φως έπαιζε με τις αποχρώσεις του μπλε και του ασημί, η μέρα έγερνε αργά και το πλοίο πλησίαζε για να με επιστρέψει στα Ψαρά. Όσο κι αν η Ολόμαυρη Ράχη των Ψαρών κουβαλά τη δική της ηρωική ενέργεια, τα Λιμνιά με ηρέμησαν αλλιώτικα, με μια γλύκα που δύσκολα αφήνεις πίσω. Η αίσθηση του αποχωρισμού ήρθε βαριά, δεν ήθελα να φύγω.
Του χρόνου, ανανέωσα ραντεβού με τους Χιώτες φίλους. Και σαν επισφράγιση αυτού του ταξιδιού, στο λιμάνι συνάντησα έναν παλιό, αγαπημένο φίλο που οι συγκυρίες της ζωής είχαν απομακρύνει τα τελευταία χρόνια. Η αγκαλιά του επανενωμένου μας σμιξίματος ήταν ό,τι χρειαζόμουν για τον μελαγχολικό αποχαιρετισμό. Μέσα στο Psara Glory, το βλέμμα μου καρφώθηκε στη θάλασσα που βάραινε σιγά σιγά με το σκοτάδι. Το 2026 εύχομαι να απολαύσω ξανά όχι μόνο τα Λιμνιά, αλλά και τη Χίο ολόκληρη, να την περιδιαβώ και να την χορτάσω όπως της αξίζει.
Διαβάστε ακόμα:
Βρουλίδια: Η παραλία της Χίου με τα λευκά βράχια που αντικρίζει το απέραντο γαλάζιο
Χίος: Ένα γαστρονομικό οδοιπορικό στο νησί των αρωμάτων
Δίδυμα: Η διπλή, ήσυχη παραλία της Χίου, με τα καθαρά, γαλαζοπράσινα νερά
