Λίγα τοπία στην ορεινή Ελλάδα μπορούν να θυμίσουν στον επισκέπτη κάτι από Άλπεις. Ένα από αυτά, όμως, είναι σίγουρα η μαγευτική Δρακόλιμνη του Σμόλικα, που ειδικά την άνοιξη περιβάλλεται από καταπράσινο φυσικό τοπίο σπάνιας ομορφιάς, φέρνοντας πράγματι κατά νου τις εξοχές της Ελβετίας.
Η Δρακόλιμνη του Σμόλικα ανήκει σε ένα σύνολο υποαλπικών λιμνών κρυμμένων στις ψηλότερες βουνοκορφές της Ηπείρου. Είναι μάλιστα η δεύτερη μεγαλύτερη ανάμεσά τους, μετά από την αντίστοιχη της Τύμφης.
Ο Σμόλικας, με τη σειρά του, είναι το δεύτερο ψηλότερο βουνό της Ελλάδας μετά τον Όλυμπο, έχοντας την κορυφή του στα 2.637 μέτρα. Αν και συχνά θεωρείται τμήμα της βόρειας Πίνδου, ορεογραφικά αυτό δεν είναι σωστό: τη συνεχίζει μεν, μα δεν ανήκει σε εκείνη. Ορθώνεται απέναντι ακριβώς από την Τύμφη, καταλαμβάνοντας το βόρειο τμήμα της περιφερειακής ενότητας Ιωαννίνων και το δυτικό των Γρεβενών.
Σχηματισμένος από οφιόλιθους και πλουτώνια πετρώματα, ο Σμόλικας έχει έδαφος πρόσφορο για την ανάπτυξη ιδιαίτερης χλωρίδας με αρκετά σπάνια είδη φυτών, που συμπληρώνει ιδανικά την αίσθηση ομορφιάς που αποπνέει η Δρακόλιμνη. Τον χειμώνα το όλο τοπίο είναι παγωμένο και απλησίαστο, αλλά την άνοιξη πρασινίζει και γεμίζει από πανέμορφα άνθη, τα οποία δίνουν ξεχωριστή χάρη στις όχθες της Δρακόλιμνης. Ανάμεσά τους πρωταγωνιστούν οι άγριες ορχιδέες, θα δείτε όμως και κρίνους, αγριομενεξέδες και σαξιφραγκιές.
Η Δρακόλιμνη του Σμόλικα είναι γνωστή και ως Λύγκα, όμως οι βλαχόφωνοι κάτοικοι των γύρω περιοχών τη λένε και Λάκου-Βίνιτου, που μεταφράζεται σε «Γαλάζια Λίμνη». Αιτία βέβαια γι’ αυτό το όνομα είναι τα γαλανά της νερά, τα οποία εντυπωσιάζουν σταθερά τους επισκέπτες. Μάλιστα, ένα μικρό άνοιγμα στη μια της πλευρά δημιουργεί ρυάκι, το οποίο πέφτει εντυπωσιακά στον γκρεμό.
