Οι καλύτερες ελληνικές παραλίες που πραγματικά… δεν υπάρχουν

Διότι μια παραλία δεν είναι μονάχα μια εικόνα. Είναι ένα μωσαϊκό από δεκάδες κόκκους χαρακτηριστικών, συναισθημάτων και εμπειριών, κάθε ένας από τους οποίους έχει ειδικό βάρος στην αξιολόγηση μιας παραλίας πέρα από τα διαπιστευτήρια της γαλάζιας σημαίας και τo ενδιαφέρον φωτογραφικό κάδρο.

Είναι το πόσες φορές θα τη βρείτε ακύμαντη σε ένα καλοκαίρι. Ποιος θέλει να κολυμπάει με τα θεόρατα κύματα και για πόσο; Ποιος δεν θέλει τη θάλασσα να ‘ναι σαν λίμνη, και ποιος μπορεί να στρώσει πετσέτα σε μια αμμουδιά που τη μαστιγώνει ο άνεμος των Κυκλάδων;

Είναι το πόσο ψιλή είναι τελικά η άμμος. Σαν πούδρα; Τόσο που όσο και αν την καθαρίσετε θα επιστρέφει πάντα μαζί σας στο δωμάτιο και θα κρύβεται στο λαβύρινθο του αυτιού και στην κόρη του ματιού σας; Ή χοντρή σαν βότσαλο που ενώ βυθίζεστε απαλά μέσα της, βαδίζοντας, δεν μένει ούτε ίχνος;

Είναι η θερμοκρασία του νερού. Εντάξει, ορισμένοι το προτιμούν ζεστό, αλλά με τις θερμοκρασίες που επικρατούν στη χώρα οι περισσότεροι θέλουν τα νερά δροσερά, για να σβήνουν την κάψα της ηλιοθεραπείας με μια γρήγορη βουτιά. Ψυχρολουσία το λέγαμε παλιά και είναι κάτι σαν ιεροτελεστία για τους μύστες.

Είναι η αίσθηση που αφήνει το έδαφος στο πέλμα. Πόσο «ειδυλλιακές» είναι οι παραλίες που δεν μπορείτε να τις περπατήσετε ξυπόλητοι; Και αν έχει βότσαλα, πόσο ενοχλητικά είναι αυτά; Μερικές φορές είναι καλύτερα από άμμο, σας δίνουν σταθερότητα και σας επιτρέπουν να περπατάτε γρήγορα, χωρίς να βουλιάζετε. Άλλες φορές, πάλι, είναι σαν να βαδίζετε πάνω σε καρφιά.

Είναι η ευκολία της και η δυσκολία της. Είναι must να ανέβεις 300 σκαλοπάτια για να βρεθείτε στο ιστορικό Ζάλογγο ή στο Παλαμήδι. Αλλά, όταν ανεβοκατεβαίνετε προς και από την καλύτερη παραλία των Επτανήσων με τα μπανιερά στην πλάτη, τα καρεκλάκια και την ομπρέλα επ’ ώμου, είναι πιο πιθανό συναντήσετε τη δισκοπάθεια παρά τον επίγειο παράδεισο.

Είναι οι άνθρωποι που την επιλέγουν. Είναι αυτή η αύρα που δημιουργούν οι επισκέπτες της και που σας κάνει να χαλαρώνετε ή σας τσιτώνει επικίνδυνα. Που σας κάνει να αφήνεστε ή να αμύνεστε. Είναι η σχέση τους με το περιβάλλον. Είναι εκείνοι που δεν θέλουν να ξέρουν τις «γόπες» ούτε ως είδος ψαριού και οι άλλοι που τις θάβουν στην άμμο.

Είναι το πώς βαθαίνει. Εκνευριστικά αργά ή απότομα, όπου με δυο βήματα βρίσκεστε πάνω από το χείλος της αβύσσου; Και ποιο είναι το ιδανικό βάθος σε μια παραλία; Η απάντηση είναι διαφορετική αν έχεις παιδιά. Για μένα, είναι τα 2 με 2μιση μέτρα σταθερά, για αρκετές δεκάδες μέτρα, κάτι που σου δίνει την αίσθηση ότι κολυμπάς σε φυσική πισίνα.

Μια παραλία είναι πολλά ακόμη. Η πολυκοσμία ή η ερημιά της. Τα beach bars και οι τιμές που χρεώνουν. Η μουσική που παίζουν και η έντασή της. Το πόσο εύκολα ή δύσκολα μπορείτε να βρείτε πάρκινγκ, το πόσο ευρύχωρη ή στενή είναι. Αν έχει δέντρα και φυσική σκίαση ή αν είναι εντελώς φαλακρή. Είναι το χρώμα των νερών αλλά και η διαύγειά τους. Είναι το background της, οι γεωλογικοί σχηματισμοί και τα γύρω – γύρω από αυτήν: το γραφικό ταβερνάκι ή το ξωκλήσι στην άκρη της που θα ξαποστάσεις. Φυσικά, η καθαρότητα και η καθαριότητά της. Ασφαλώς, η αυθεντικότητά της και η ιστορία της. Είναι, όμως, και ο βυθός της και τα ψάρια που θα σας συντροφεύσουν στις καταδύσεις σας. Είναι η ενέργεια του σημείου. Το πώς δύει ή ανατέλλει ο ήλιος στον ορίζοντά της.
Όλα αυτά είναι κρίσιμα αλλά και απαραίτητα στοιχεία για να αποκαλέσουμε μια παραλία ως «καλύτερη» ή «κορυφαία». Και τότε, οι παραλίες που είναι «πρώτες», ίσως υποχωρήσουν λίγο.

Γιατί, καλές οι φωτογραφίες που κόβουν την ανάσα, αλλά μια παραλία δεν είναι μονάχα η εικόνα της. Ούτε τα likes ούτε τα βίντεο τραβηγμένα drones. Ούτε τα φωτοσοπορίσματα και τα φίλτρα. Είναι και ο εσωτερικός της κόσμος. Κάθε παραλία έχει συγκεκριμένη ταυτότητα, έχει χαρακτήρα ·αφήνει μια ιδιαίτερη αίσθηση σε εκείνους που την επισκέπτονται. Μερικές φορές αρνητική, όπως αυτή που περιγράφει ένας χρήστης του trip advisor για μία από τις παραλίες – τοτέμ του Ιονίου: «Εκατοντάδες εκδρομείς να συνωστίζονται σε λίγα τετραγωνικά και για ελάχιστο επιτρεπόμενο χρόνο. Καπετάνιοι να κορνάρουν και να φωνάζουν ώστε να βρούνε λίγα μέτρα να δέσουν. Ελάχιστος χώρος για κολύμπι καθώς αυτό γίνεται απαγορευτικό σε απόσταση άνω των πέντε μέτρων από την ακτή (το βάθος, τα καραβάκια, και ο αναπόφευκτος κυματισμός που προκαλούν δημιουργούν συνθήκες μη ασφαλείς). Βάλτε στην εξίσωση και την οσμή των καυσίμων συν τις αναπόφευκτες βρωμιές των μηχανών και αναλογιστείτε τι έζησα».

Άλλες φορές, βέβαια, αναπάντεχα θετική, για παραλίες που δεν βρίσκονται σε περίοπτες θέσεις στις σχετικές λίστες ή παραμένουν εν πολλοίς άγνωστες στο ευρύ κοινό. Και που δεν τις συζητάμε και πολύ ή όταν το κάνουμε (καθώς ουδέν κρυπτόν από τον ελληνικό ήλιο), περνούν κάπως απαρατήρητες.

Διαβάστε ακόμα:

Άπελλα: Η μαγευτική παραλία της Καρπάθου με το καταπράσινο πευκοδάσος και τα αστραφτερά νερά

Αγία Άννα: Η παραλία της Αμοργού που ενέπνευσε το «Απέραντο Γαλάζιο»

Σταυρός: Η διπλή παραλία της Κρήτης με τα κυανοπράσινα νερά και το παλιό βενετικό λατομείο