Καλές φίλες τυχαίνει να ταξιδεύουν τις μέρες που ενδιαφέρομαι να πάω. Μου προσφέρουν μια θέση στο αυτοκίνητο. Για τέσσερα άτομα, η διαδρομή γίνεται άνετα -ναι, κάπως ακριβά τα διόδια και οι βενζίνες, αλλά έχεις εξασφαλισμένη τη γρήγορη μετάβαση, ακούγοντας μουσικές της επιλογής σου και ανταλλάσσοντας και καμιά κουβέντα. Το αυτοκίνητο της Α. με αφήνει έξω από το Airbnb που ανακάλυψα ακριβώς απέναντι από το γνωστό και αγαπητό στους νεαρότερους Θεσσαλονικείς καφέ-μπαρ Ελέφαντας.
Αντικρίζω ένα υπέροχο, μικρό διαμερισματάκι ανακαινισμένο, με μεγάλα παράθυρα που μπάζουν φως και θεσσαλονικιώτικη αρχιτεκτονική με το παραπάνω. Τακτοποιούμαι γρήγορα – είναι κιόλας Παρασκευή απόγευμα. Έχω δύο νύχτες και τρεις ημέρες μπροστά μου. Κυριακή βράδυ φεύγουμε πίσω για Αθήνα. Οι φίλες θα κάνουν τα δικά τους πλάνα, εγώ τα δικά μου -οκ, ένα ποτό στον Ελέφαντα θα το πιούμε Σαββατόβραδο.
Το μέρος που μένω είναι κοντά στα Λαδάδικα και, οριακά, προλαβαίνω μια γρήγορη επίσκεψη στο Harara Hammam, στην Κατούνη 33. Μετά την εμπειρία στον ατμό και ένα απολαυστικό full body massage, κάνω ντους στα αποδυτήρια, ντύνομαι, στολίζομαι και αναζητώ νόστιμο, ζεστό φαγάκι. Ως αμετανόητη Κρητικοπούλα και φαν των κρητικών γεύσεων -άλλωστε, στη Θεσσαλονίκη ανεβαίνω τακτικά- πάω στο Χαρούπι, όπου ο σεφ Μανώλης Παπουτσάκης δίνει πραγματικά ρέστα: νοστιμότατος ντάκος, χόρτα του ονείρου με μπόλικο λεμόνι και απάκι carpaccio είναι ό,τι πρέπει για ένα υγιεινό, χορταστικό δείπνο. Στο δωμάτιο έχω και λίγη μπουγάτσα που αγοράσαμε με τα κορίτσια το πρωί από τον Φυλλαδόρο -αν λιγουρευτώ μες στη νύχτα, δεν θα τη λυπηθώ καθόλου!
Το πρωί του Σαββάτου ξυπνάω νωρίς για τα δεδομένα μου, γύρω στις 9, φτιάχνω ένα γρήγορο καφεδάκι στο δωμάτιο και βουρ για Άνω Πόλη. Την αγαπώ τόσο πολύ: πλακόστρωτα σοκάκια, πολύχρωμα σπίτια και μια θέα που κόβει την ανάσα. Επισκέπτομαι τη Μονή Βλατάδων και συνεχίζω προς τα Κάστρα για την απόλυτη πανοραμική φωτογραφία της πόλης. Κατεβαίνοντας ξανά προς το κέντρο, κάνω την απαρέγκλιτη στάση μου στο Estrella για το θρυλικό τους μπουγατσάν -τέλεια συνοδεία του σκέτου καπουτσίνο μου.
Στη Θεσσαλονίκη, λέει, οι θερμίδες δε μετράνε. Τις ρουφά ο Θερμαϊκός και γυρίζεις στην Αθήνα κορμάρα! Επιστρέφω στο δωμάτιο για ένα φρεσκάρισμα και, ίσως, και λίγη σιέστα -δεν διανοούμαι απόδραση χωρίς ύπνο και χαλάρωση. Νωρίς απογευματάκι, πια, κάνω μια βόλτα στη Ροτόντα και την Καμάρα – μέσα μου σιγοπαίζει το άσμα του Δεληβοριά από τον δίσκο Anime με τίτλο «Ένα Σάββατο που μοιάζει Κυριακή». Φοιτητής στη Θεσσαλονίκη υπήρξε και, στο εν λόγω τραγούδι, περιγράφει τον έρωτά του με μια φοιτήτρια. Εγώ δεν μασάω και έχω όρεξη να φτάσω μέχρι βράδυ (για να ξαναπεινάσω κιόλας), οπότε κόβω με τα πόδια όλο το κέντρο, μέχρι που προσεγγίζω την Αριστοτέλους και την παραλία.
Αναπόφευκτη η βόλτα μέχρι τον Λευκό Πύργο, μια εικόνα αμετάκλητα θεραπευτική για το βλέμμα μου. Παρέες νέων παιδιών ακούν μουσικές -πολύ Λεξ!0 από τα ηχεία τους και μοναχικοί Θεσσαλονικείς βολτάρουν με τα σκυλάκια τους. Γυρίζοντας προς το διαμέρισμα, κάνω στάση στο bar-resto To Ligo, όπου πίνω ένα καταπληκτικό Merlot και το συνοδεύω με το αριστουργηματικότερο hot dog ever. Ο φιλόξενος ιδιοκτήτης με κερνάει χαλβά με λεμόνι και αλάτι. Έπος.
Η βότκα λεμόνι που παραγγέλνω λίγη ώρα μετά στο bar Elephantas ήταν απόλαυση. Ανεβαίνω στο δωμάτιο και κλείνω ραντεβού με έναν αγαπημένο φίλο Σαλονικιό για ένα ακόμα ποτό στο Le Cercle de Salonique -αυτό το signature μέρος, στο οποίο φτάνεις ανεβαίνοντας πρώτα κάτι μαγικές πέτρινες σκάλες και σε περιμένει, εντός, ατμόσφαιρα μοντέρνου καμπαρέ, με όμορφη μπάρα και πολύ groovάτα vibes. Σα να νύσταξα.
Κυριακή, λοιπόν. Ξυπνάω δέκα και μισή, ελέω ξενυχτιού, και ανυπομονώ να βρεθώ για brunch στο Ergon Agora, ένα από τα πιο γνωστά all-day spots της πόλης. Αγαπώ ιδιαίτερα και το αθηναϊκό, ενώ στο θεσσαλονικιώτικο είχα βρεθεί μόνο για ένα μεσημεριανό – σε άλλη κατάσταση τότε, ερωτευμένη και με καλή παρέα. Οι γεύσεις αναλλοίωτες.
Με τα κορίτσια έχουμε δώσει ραντεβού γύρω στις εφτά το απόγευμα για να ξεκινήσουμε το νυχτερινό μας ταξίδι. Προλαβαίνω να πάω στο Αρχαιολογικό Μουσείο Θεσσαλονίκης, που φιλοξενεί απίστευτους θησαυρούς από τη Μακεδονία, και στη λατρεμένη μου Αγορά Μοδιάνο, τη Βαρβάκειο της συμπρωτεύουσας. Από τον Diagonios, τσιμπάω ένα σουβλάκι (το μπάτζετ έχει λιγοστέψει επικίνδυνα!) ένα από τα καλύτερα της πόλης. Μια άλλη φορά, είχα τιμήσει το Φουλ του Μεζέ, ωραίο μπιφτέκι.
Επιστρέφω στο δωμάτιο, μαζεύω τα λιγοστά πράγματα, ελέγχω τα πάντα και κάνω check-out. Κουβαλώ το βαλιτσάκι μου στωικά μες στην πόλη και γουστάρω που νιώθω τουρίστρια και ταξιδιώτισσα. Τελευταίος καφές, λοιπόν, στο Thermaikos Bar, ακριβώς πάνω στη θάλασσα. Η ώρα έξι παρά. Προλαβαίνω και παραπρολαβαίνω να διαβάσω ένα ακόμα διήγημα του Γιώργου Ιωάννου, που κρατώ στα χέρια μου -η σύνδεσή μου με τη Σαλόνικα, εννοείται ότι περνά μέσα από τον δρόμο των ποιητών του διαμετρήματος του Ιωάννου και του Χριστιανόπουλου. Χωρίς τις λέξεις και τις ιστορίες, δεν με αφορούν οι γεωγραφίες.
Έπειτα, βλέπω έναν από τους αγαπημένους μου συγγραφείς να περνά απ’ έξω κατά τύχη: τον Κυριάκο Αθανασιάδη. Είπαμε, την επόμενη φορά, να κανονίσουμε. Όταν ξανανέβω – που λέμε εμείς οι Αθηναίοι- θα πάω μαζί του στο πολυαγαπημένο μου μπαρ Wagon Lit, να ακούσουμε Buika και να πιούμε ποτό. Να θυμηθώ, την επόμενη φορά, να κάτσω για μεζεδάκια -και, αν είμαι τυχερή, πενιές- στην Τζαμάικα. Πάνε χρόνια από τότε που είχα ζήσει εκεί πέρα μια απίστευτη after theatre βραδιά με πολύ αγαπημένα μου πρόσωπα.
Τα κορίτσια μου τηλεφωνούν -πλησιάζουν. Πληρώνω βιαστικά, σηκώνω το βαλιτσάκι που είχε πλαγιάσει κάπως και πέσει, και χαιρετώ από μέσα μου τη Σαλούγκα*. Κάθε φορά που την επισκέπτομαι, νιώθω διαφορετικά συναισθήματα. Ποιος ξέρει τι θα αισθανθώ στην επόμενη βόλτα…
*σλανγκ λέξη, εισαχθείσα από τον Θεσσαλονικιό ράπερ ΛΕΞ
Διαβάστε ακόμα:
Τα κορυφαία εστιατόρια στο κέντρο της Θεσσαλονίκης
Περιήγηση στα υπόγεια αξιοθέατα της Θεσσαλονίκης
Αρχαιολογικοί χώροι γύρω από τη Θεσσαλονίκη που πρέπει να επισκεφθείτε έστω μια φορά
