«Ξέρεις από Τήνο;» Με αυτό το σλόγκαν, τα αδέρφια Μαρίνος, Πετρίνα και Ελένη Σουράνη φιλοδοξούν να μυήσουν κάθε επισκέπτη της Τήνου στα μυστικά της: στις γεύσεις της, στις φυσικές ομορφιές της, στα μονοπάτια και στα γραφικά χωριά της.
Αξιοποιώντας το ανθρώπινο δυναμικό του νησιού με γνώσεις και εμπειρία, ντόπιους που ξέρουν την Τήνο απ’ έξω κι ανακατωτά, επιδιώκουν να δημιουργήσουν τις προϋποθέσεις εκείνες, ώστε Έλληνες και ξένοι επισκέπτες, μέσα από τις περιηγήσεις τους, να γνωρίσουν την αληθινή Τήνο: να μάθουν για τις παραδόσεις και την ιστορία της, και φυσικά, να γευτούν τα καλούδια της τηνιακής γης και της κουζίνας της.
Βρεθήκαμε, λοιπόν, λίγες μέρες πριν στο νησί, φιλοξενούμενοι των αδερφών Σουράνη, για να διαπιστώσουμε πώς η ιδιωτική πρωτοβουλία, όταν υλοποιείται με σεβασμό στον άνθρωπο, στη φύση και στην παράδοση, μπορεί να φέρει υπέροχα αποτελέσματα. Η περιήγησή μας ξεκίνησε από το πολύ ιδιαίτερο χωριό του Βώλακα, με τα γρανιτένια αγκωνάρια, και το οινοποιείο Volacus, όπου γευτήκαμε κρασιά της τηνιακής γης, ρεβιθάδα στη γάστρα, τοπικά τυριά και αλλαντικά. Παράλληλα, κάναμε και συγκριτική γευσιγνωσία μικρόσπερμων φασολιών και ρεβιθιών (τοπικές ποικιλίες Τήνου) με όσπρια του εμπορίου, με τη βοήθεια του κριτικού γεύσης Δημήτρη Αντωνόπουλου. Το βράδυ μας βρήκε στην πολύ cozy αίθουσα του εστιατορίου «Μαραθιά» για ένα ξεχωριστό δείπνο με τίτλο «Ιχθυοσφάγια». Το δείπνο περιλάμβανε διαφορετικές κοπές από ένα μεγάλο ψάρι, αλλαντικά από το κρέας του και παρασκευές ξηράς και νωπής ωρίμασης που αποτελούν τη μεγάλη καινοτομία του εστιατορίου.
Από τον Πύργο, μεταφερθήκαμε στο χωριό Ταραμπάδος: εκεί μας περίμενε ο κος Νικηφόρος, πολιτικός μηχανικός και πρώην δήμαρχος της περιοχής, για να μας μιλήσει για τους περιστεριώνες, τη μακρά ιστορία τους και τη σύνδεσή τους με το νησί. Μαζί με τον κ. Νικηφόρο, περπατήσαμε ένα μικρό μονοπάτι γεμάτο φύση, για να δούμε από κοντά αυτά τα πανέμορφα κτίρια -υπέροχα δείγματα λαϊκής αρχιτεκτονικής, κληρονομιά των Ενετών.
Στον γυρισμό, κάναμε μια στάση στο μικρό καθολικό εκκλησάκι-νεκροταφείο του χωριού, όπου οι τάφοι βρίσκονται εντός της εκκλησίας, κάτι που συναντάς πραγματικά πολύ, πολύ σπάνια.
Λίγο πιο κάτω, σε μια γωνιά όπου η φύση πραγματικά οργίαζε, πάνω από ένα παλιό υδραγωγείο και δίπλα σε ένα μικρό πέτρινο γεφύρι, ο Ευριπίδης Αποστολίδης, συνεργάτης των αδερφών Σουράνη, είχε στήσει ένα υπέροχο πικνίκ γεμάτο ντόπια καλούδια: καταπληκτικές πρώιμες ντομάτες -φουλ ζουμερές-, βολάκι, καρίκι, παλαιωμένη γραβιέρα, τα διάσημα αγκιναράκια της Τήνου, άγρια και ήμερα, πικλαρισμένα αλλά και φρέσκα, και φυσικά, άφθονη ρακή και κρασί.
Επιστρέψαμε στο ξενοδοχείο για ξεκούραση, αλλά και για να προετοιμαστούμε για ένα δείπνο με βάση το ψάρι και επίκεντρο τη φιλοσοφία του no food waste. Εκεί, για πρώτη φορά δοκίμασα πατέ από συκώτι ψαριού, που ήταν πραγματικά υπέροχο, τηγανητές μπουκιές από στομάχι ψαριού -και συγκεκριμένα «Βλάχου»- ραβιόλι με αλεύρι από κόκκαλα ψαριών, και άλλα.
Την τελευταία μέρα επισκεφθήκαμε το μοναστήρι των Αδελφών Ουρσουλίνων, στα Λουτρά. Ένα καταπληκτικό κτήριο, που σε μεταφέρει απευθείας στον προηγούμενο αιώνα. Το φαρμακείο, τα μαγειρεία, το υφαντήριο, όλα βγαλμένα από το παρελθόν. Ένα μέρος που αντανακλά την ιστορία του νησιού, τον πολιτισμό του και την οικονομία της εποχής εκείνης, και που θα έπρεπε πάση θυσία να συντηρηθεί.
Αποχαιρετώντας τις ξεναγούς μας στη Μονή, κατευθυνόμαστε προς τον Φαλατάδο. Εκεί έχουμε δώσει ραντεβού, στη μικρή πλατεία της Αγίας Τριάδας, με τον Μάρκο, έναν καθηγητή φιλολογίας, γεννημένο στο Παγκράτι, με καταγωγή από το νησί, ο οποίος παράτησε τη ζωή του στην Αθήνα για να επιστρέψει στην Τήνο και να ασχοληθεί με τα μονοπάτια της.
Μπροστάρης, μας βάζει στη σειρά και ξεκινάμε να περπατάμε μέσα στην υπέροχη φύση του νησιού, κάτω από βελανιδιές, ανάμεσα σε παπαρούνες και γαϊδουράγκαθα. Περνάμε από ένα γεφυράκι και μια παλιά πέτρινη βρύση, κάτω από γερά πλατάνια, με προορισμό αρχικά το χωριό Μυρσίνη και, κάνοντας ένα πέρασμα από τη Στενή, καταλήγουμε στην Ποταμιά.
Εκεί, οι ντόπιοι, με τη βοήθεια του Μάρκου και της «Μαραθιάς», μας είχαν στήσει ένα λουκούλλειο γεύμα κάτω από έναν τεράστιο πλάτανο, μπροστά από έναν μεγάλο περιστεριώνα, έναν υπέροχο χώρο που ανήκει στον Σύλλογο του χωριού.
Δίπλα, ακριβώς σε ένα καμαράκι με ξυλόφουρνο, ο Μάρκος και η κυρία Τερέζα ετοίμασαν την ομελέτα, τους πατατοκεφτέδες, τα μαραθοπιτάκια, το κατσικάκι στον φούρνο με τις πατάτες, και πολλά, πολλά ακόμη. Σε μια καρέκλα, στα ριζά του πλατάνου, ο κύριος Αντώνης, αυτοδίδακτος μουσικός, έπαιζε ακορντεόν και τραγουδούσε με μια ιδιαίτερα μελωδική φωνή, που μας ξεσήκωσε και ρίξαμε και τη στροφή μας, πριν αποχαιρετήσουμε το νησί.
Όλο αυτό το εγχείρημα που επιδιώκουν να υλοποιήσουν οι άνθρωποι του εστιατορίου «Μαραθιά», το οποίο αξιοποιεί τους ανθρώπους του νησιού και αναδεικνύει, με ήπιο και ουσιαστικό τρόπο, τις ομορφιές του -μπορεί να αποτελέσει παράδειγμα για πολλούς ακόμη. Αν μπορώ να εκφράσω και μια προσωπική άποψη, είναι πως έχουμε πλέον υπεραρκετές πολυτελείς ξενοδοχειακές μονάδες με πριβέ πισίνες, οι οποίες μάλιστα έχουν κατακλύσει κάθε εκατοστό της φύσης των νησιών. Έχουμε επίσης υπεραρκετές πανάκριβες ξαπλώστρες, κατασκευές που αλλοιώνουν κάθε ομορφιά των παραλιών μας.
Νομίζω ότι ήρθε η ώρα να επενδύσουμε στον άνθρωπο, στη φύση, στην παράδοση και στη γεύση, για να ξεχωρίσουμε. Να εκπαιδεύσουμε τουρίστες και ντόπιους σε ένα πιο ουσιαστικό τουριστικό προϊόν. Σουίτες με πισίνες υπάρχουν παντού στον κόσμο.
Διαβάστε ακόμα:
To dry aging των ψαριών από έναν πρωτοπόρο, στην Τήνο
Εξερευνώντας τα Υστέρνια: Μοναδικές εμπειρίες σε νέα και παλιά στέκια
