Περπατάμε στα στενά του ιστορικού κέντρου της Καλαμάτας. Σε αυτή την πόλη με τη βαθιά γαστρονομική παράδοση και την έντονη κοινωνική ζωή, ο άνθρωπος δίπλα μου κάθε λίγα μέτρα έχει και από έναν εγκάρδιο χαιρετισμό. «Είστε στα καλύτερα χέρια», ακούω επανειλημμένα από τους ανθρώπους που μας συναντούν. Είναι ο Πέρι Παναγιωτακόπουλος, μια προσωπικότητα που έχει σφραγίσει την οινική και γαστρονομική ταυτότητα αρχικά αυτής της πόλης αλλά και του κλάδου της εστίασης και του κρασιού γενικότερα.
Λίγες μέρες νωρίτερα, ο φίλος και συνεργάτης φωτογράφος, Κωνσταντίνος Σοφικίτης, μού είχε μιλήσει για αυτόν. Γνώριζα αρκετά για τον Πέρι, τη βαθιά του γνώση για τα κρασιά, ιδιαίτερα εκείνα της ήπιας παρέμβασης, την εμπλοκή του με εμβληματικά projects της εστίασης, αλλά τον είχα δει μόνο μία φορά, και αυτό για λίγο. Το θρυλικό Luna της Καλαμάτας και η μετέπειτα Kantoina στην αγορά, αποτελούν κομμάτια της επαγγελματικής του διαδρομής που άφησαν το στίγμα τους στην πόλη και όχι μόνο. Το Pharaoh σήμερα στην Αθήνα, ένα άλλο project στο οποίο συμμετέχει, είναι επίσης ένα εστιατόριο που έχει καταφέρει στο σύντομο χρόνο της ύπαρξής του να αποτελέσει σημείο συνάντησης και αναφοράς. Από την τελευταία μας συνάντηση, -αυτή τη σύντομη που ανέφερα παραπάνω-, είχαν περάσει σχεδόν δέκα χρόνια. Ήταν στο Luna, όταν είχαμε ανταλλάξει ιστορίες για ταξίδια. Θυμάμαι πως την επόμενη μέρα εκείνος έφευγε για κάποιον εξωτικό προορισμό. Όταν τον ρωτάω τώρα, χαμογελά και παραδέχεται πως δεν θυμάται -είναι εξάλλου τόσα πολλά τα ταξίδια εμπειρίας που έχει πραγματοποιήσει σε μακρινούς προορισμούς όλα αυτά τα χρόνια.
Μια βραδιά μύησης
Καθόμαστε στο κέντρο της Καλαμάτας μαζί με φίλους, απολαμβάνοντας ένα εξαιρετικό κρασί από την Κεφαλονιά, δημιούργημα του περίφημου και σημαντικού οινοποιού Σκλάβου. Οι συζητήσεις μας εκτείνονται για ώρες, με τον Πέρι να μοιράζεται γνώσεις για τον κόσμο του κρασιού με έναν τρόπο που συνδυάζει την επιστημονική ακρίβεια με το πάθος ενός συλλέκτη. Είναι σχεδόν έντεκα το βράδυ όταν πλέον η περιέργεια δεν αντέχεται: «Πάμε στο Wine Kiosk», προτείνω, και σηκωνόμαστε από το τραπέζι. Βρισκόμαστε σε ένα από τα κεντρικότερα σημεία της πόλης, σε ένα στενό πίσω από την Αριστομένους, στην οδό Ψάλτη.
Για να είμαι ειλικρινής, δεν ξέρω ακριβώς τι πάμε να δούμε. Γνωρίζω μόνο ότι είναι ο χώρος που διατηρεί ο Πέρι, από όπου τροφοδοτεί τα κρασιά των οινοποιείων με τα οποία συνεργάζεται σε εστιατόρια και ιδιώτες σε όλη την Ελλάδα και όχι μόνο. Ξέρω επίσης, ότι ένας άνθρωπος που πριν από τόσα χρόνια συνέλαβε, σχεδίασε και υλοποίησε ένα εμβληματικό μαγαζί όπως το Luna, το οποίο σήμερα λειτουργεί χωρίς να έχει αλλάξει το παραμικρό, δεν θα μπορούσε να έχει μια απλή αποθήκη για τα κρασιά του.
Η αποκάλυψη ενός κρυμμένου θησαυρού
Καθώς ο Πέρι πατά το κουμπί και η μεταλλική πόρτα αρχίζει να ανοίγει αργά, αποκαλύπτεται μπροστά μας ένας ολόκληρος κόσμος -ένα παράλληλο σύμπαν όπου το κάθε μπουκάλι κρασιού μοιάζει με πολύτιμο αναμνηστικό που φέρει τη δική του ιστορία. Το Wine Kiosk του Πέρι Παναγιωτακόπουλου είναι μια αποκάλυψη -ένα οινικό σύμπαν που αντανακλά την προσωπικότητα του δημιουργού του: διακριτικά εκλεπτυσμένο και ταυτόχρονα γεμάτο χαρακτήρα και αυθεντικότητα. Οι φιάλες στέκονται σε απόλυτη τάξη στα ξύλινα ράφια, κατηγοριοποιημένες ανά περιοχή και οινοποιείο -μια χαρτογράφηση του ελληνικού αμπελώνα που μαρτυρά τη μεθοδικότητα και το πάθος του Πέρι. Κάθε ετικέτα είναι τοποθετημένη με σχολαστική φροντίδα, σαν έκθεμα σε γκαλερί τέχνης και όχι απλώς ράφι κάβας.
«Προσπαθούμε να δημιουργήσουμε έναν χώρο όπου κάθε κρασί αφηγείται την ιστορία του τόπου του, του οινοποιού του, της χρονιάς του», μας εξηγεί ο Πέρι καθώς περιηγούμαστε στον χώρο. Το βλέμμα μου πέφτει αμέσως στην εντυπωσιακή συλλογή magnum, μία από τις μεγαλύτερες στην Ελλάδα. Οι μεγάλες αυτές φιάλες, δημιουργούν έναν επιβλητικό χώρο, μια δήλωση πως εδώ το κρασί λαμβάνεται με τη σοβαρότητα που του αξίζει.
Η χαρτογράφηση της ελληνικής οινικής κληρονομιάς
«Εδώ έχουμε κάποια από τα τελευταία κρασιά του Χαρίδημου Χατζηδάκη», μας λέει δείχνοντας μια συγκεκριμένη συλλογή του εκλιπόντος οινοποιού από τη Σαντορίνη. «Η οικογένειά του συνεχίζει το έργο του, διατηρώντας τη φιλοσοφία και την ποιότητα που τον έκαναν θρύλο». Ο χώρος διατηρείται σε σταθερή θερμοκρασία, κάτω από τους 18 βαθμούς Κελσίου -ιδανικές συνθήκες συντήρησης και παλαίωσης. Από το πικάπ στη γωνία ακούγεται διακριτικά τζαζ, μια μουσική υπόκρουση που συμπληρώνει την vintage αισθητική του χώρου, δημιουργώντας μια ατμόσφαιρα που σε προσκαλεί να εξερευνήσεις, να ανακαλύψεις, να γευτείς.
Το βλέμμα αιχμαλωτίζει μια τεράστια αφίσα του Μαραντόνα σε κεντρικό σημείο του τοίχου. «Ήρωας», σχολιάζει ο Πέρι με ένα μειδίαμα όταν με βλέπει να την παρατηρώ. Γύρω της, άλλες αφίσες συνδέουν τον χώρο με διαφορετικές εποχές -παλαιά φεστιβάλ κρασιού, συναυλίες, καλλιτεχνικές εκδηλώσεις- κάθε μία με τη δική της ιστορία, δημιουργώντας μια αίσθηση συνέχειας, μια γέφυρα ανάμεσα στο παρελθόν και το παρόν.
Η κόκκινη πόρτα της μύησης
«Τι κρύβεται πίσω από αυτή την κόκκινη πόρτα;» ρωτώ, δείχνοντας στο βάθος του χώρου. Ο Πέρι χαμογελά, σαν να περίμενε την ερώτηση. «Αυτή είναι η επόμενη έκπληξη», απαντά και μας οδηγεί προς τα εκεί. Η κόκκινη πόρτα ανοίγει σε έναν δεύτερο χώρο, που αποκαλύπτεται να είναι το διπλανό μαγαζί που κάποτε λειτουργούσε επίσης ως μπαρ. «Όταν έκλεισε, αποφάσισα να το εντάξω κι αυτό στο Wine Kiosk», εξηγεί. «Είναι τώρα ο χώρος γευσιγνωσίας μας». Αυτό που εντυπωσιάζει είναι η διακριτική παρέμβαση του Πέρι στον χώρο. Έχει διατηρήσει σχεδόν άθικτη την προηγούμενη ταυτότητά του, προσθέτοντας απλώς το δικό του αποτύπωμα. Το παλιό μπαρ στέκει ακόμα στη θέση του, αλλά τώρα φιλοξενεί σειρές από ποτήρια γευσιγνωσίας και επιλεγμένες φιάλες. Δύο παλιά μηχανάκια, κλασικά 50άρια «παπάκια», στέκονται σαν γλυπτά στον χώρο, μια αναπάντεχη νότα νοσταλγίας που κάπως ταιριάζει απόλυτα με την ατμόσφαιρα.
«Εδώ κάνουμε τις γευσιγνωσίες και τις παρουσιάσεις των οινοποιών», εξηγεί ο Πέρι, δείχνοντας το κεντρικό τραπέζι. «Αυτό που με ενδιαφέρει είναι να δημιουργήσω μια εμπειρία γύρω από το κρασί, όχι απλά να πουλήσω φιάλες. Θέλω οι άνθρωποι να καταλάβουν την ιστορία πίσω από κάθε μπουκάλι, τον μόχθο του αμπελουργού, τις ιδιαιτερότητες της κάθε χρονιάς».
Ένας θεματοφύλακας της οινικής κουλτούρας
Η αφοσίωση του Πέρι στις ελληνικές ποικιλίες, στους μικρούς παραγωγούς και στα ήπιας παρέμβασης κρασιά δεν είναι απλώς μια επιχειρηματική επιλογή, αλλά μια στάση ζωής που αντανακλάται σε κάθε πτυχή του Wine Kiosk. «Η Ελλάδα έχει έναν αμπελώνα με ιστορία χιλιάδων ετών και γηγενείς ποικιλίες που δεν συναντάς πουθενά αλλού στον κόσμο. Αυτή την κληρονομιά προσπαθώ να αναδείξω», μου εξηγεί με πάθος. Καθώς περιηγούμαστε, ο Πέρι μοιράζεται ιστορίες για τους οινοποιούς με τους οποίους συνεργάζεται -προσωπικές σχέσεις που έχει καλλιεργήσει με χρόνια επισκέψεων στα αμπέλια και τα οινοποιεία τους. Μιλά για τους αγώνες τους να διατηρήσουν παραδοσιακές πρακτικές σε έναν κόσμο που πιέζει για τυποποίηση και μαζική παραγωγή.
«Ο καταναλωτής σήμερα είναι πιο ενημερωμένος, πιο απαιτητικός», παρατηρεί. «Αναζητά την αυθεντικότητα, και αυτό είναι κάτι που προσπαθούμε πάντα να προσφέρουμε -κρασιά με ταυτότητα, με προσωπικότητα, που αφηγούνται την ιστορία του τόπου τους». Γύρω μας, κούτες κρασιών και επιλεγμένες φιάλες συνυπάρχουν αρμονικά με τα διακοσμητικά στοιχεία. Δεν υπάρχει τίποτα περιττό ή επιτηδευμένο -κάθε στοιχείο του χώρου εξυπηρετεί έναν σκοπό, είτε λειτουργικό είτε αισθητικό. Είναι ένας χώρος που αντανακλά την προσωπικότητα του δημιουργού του: ουσιαστικός, χωρίς επιτήδευση, με βάθος και χαρακτήρα.
Καθώς αποχαιρετούμε το Wine Kiosk, κατανοώ απόλυτα γιατί τόσοι άνθρωποι χαιρετούν τον Πέρι με τέτοια θέρμη και οικειότητα. Γιατί τόσοι επιχειρηματίες από όλη την Ελλάδα και όχι μόνο, εμπιστεύονται τον Πέρι, για να δημιουργήσουν την λίστα κρασιών, ή για να κάνουν τις σωστές οινικές επιλογές. Έχει δημιουργήσει κάτι πολύ περισσότερο από ένα κελάρι ή μια κάβα -έχει δημιουργήσει έναν θεσμό, έναν χώρο όπου η οινική κουλτούρα συναντά την αυθεντικότητα και τη φιλοξενία. Το Wine Kiosk του Πέρι Παναγιωτακόπουλου είναι ένας τόπος συνάντησης -ανθρώπων, ιδεών, γεύσεων και αναμνήσεων. Είναι ένας φάρος για όσους αναζητούν την ποιότητα και την αυθεντικότητα σε έναν κόσμο που συχνά συμβιβάζεται με το μέτριο.
Καθώς βγαίνουμε στον νυχτερινό αέρα της Καλαμάτας, μεταφέρω μαζί μου όχι μόνο τη γεύση εξαιρετικών κρασιών, αλλά και την αίσθηση πως συναντήσαμε έναν άνθρωπο που έχει αφιερώσει τη ζωή του στην υπηρεσία μιας παθιασμένης αποστολής: να διαφυλάξει και να μοιραστεί τον πλούτο του ελληνικού αμπελώνα. Και σε μια χώρα με τόσο βαθιά γαστρονομική και οινική παράδοση, αυτό είναι ένα επίτευγμα που αξίζει τον απόλυτο θαυμασμό.
Διεύθυνση: Ψάλτη 4, Καλαμάτα, Τηλ: 2721021122
Διαβάστε ακόμα:
Περιήγηση στη λαϊκή αγορά της Καλαμάτας -Ένα πολύχρωμο σταυροδρόμι Ανθρώπων και αγαθών
The Dragonfruit Farm: Μία πειραματική καλλιέργεια τροπικών φυτών στην Καλαμάτα
