Ένα όνομα κι ένας τόπος άγνωστος στους περισσότερους Έλληνες. Οι Λίμνες Ζερέλια βρίσκονται στο Νομό Μαγνησίας, πολύ κοντά στον Αλμυρό, σε υψόμετρο 130 μέτρα πάνω από την επιφάνεια της θάλασσας και το ιδιαίτερο χαρακτηριστικό τους είναι ο τρόπος δημιουργίας τους.
Έως πριν περίπου μία δεκαετία θεωρείτο ότι οι λίμνες αυτές είχαν ηφαιστειογενή προέλευση. Τότε οι ερευνητές Ευάγγελος Λάγιος -καθηγητής Γεωλογίας και Γεωπεριβάλλοντος στο Καποδιστριακό Πανεπιστήμιο Αθηνών- και Dietrich Volker -καθηγητής στο Ινστιτούτο Ορυκτολογίας και Πετρογραφίας του Πολυτεχνείου της Ζυρίχης- μετά από εμπεριστατωμένη μελέτη με γεωφυσικές έρευνες και ανάλυση των δειγμάτων στο εργαστήριο ανακάλυψαν την αλήθεια για τις λίμνες Ζερέλια.
Οι κρατήρες τους δημιουργήθηκαν από πρόσκρουση μετεωρίτη στη Γη. Η πρόσκρουση αποδίδεται χρονολογικά στην εποχή του Ολόκαινου και συγκεκριμένα εκτιμάται ότι έλαβε χώρα πριν από 12.500 έως 8.000 χρόνια. «Κλειδί» για να καταλήξουν σε αυτό το συμπέρασμα ήταν η εύρεση πετρωμάτων που δεν θα βρίσκονταν εκεί αν οι λίμνες ήταν ηφαιστειογενείς.
Οι δίδυμοι κρατήρες πιστεύεται πως προϋπήρχαν του νερού, το οποίο θα πρέπει να συγκεντρώθηκε αρκετά χρόνια αργότερα –λόγω της υδατοστεγούς φύσεως των πετρωμάτων από τα οποία θα πρέπει να αποτελείται μέρος του πυθμένα και τα οποία πιστεύουμε ότι δημιουργήθηκαν κάτω από πολύ υψηλές θερμοκρασίες που αναπτύχθηκαν κατά την πρόσκρουση των μικρών αστεροειδών στην περιοχή της Μαγούλας-Αλμυρού.
Πρόκειται για τις μοναδικές λίμνες που δημιουργήθηκαν από πτώση μετεωριτών στην Ελλάδα. Σε όλο τον κόσμο υπάρχουν 178 τέτοιες λίμνες, οι 40 βρίσκονται στην Ευρώπη.
Η ομάδα της Up Drones κατέγραψε τις δίδυμες λίμνες από ψηλά:
Η μεγαλύτερη λίμνη, που βρίσκεται στα δυτικά καλύπτει επιφάνεια 42 στρεμμάτων, έχει διάμετρο 250 μέτρων και βάθος περίπου 8 μέτρων. Η μικρότερη λίμνη σε απόσταση 200 μέτρων, καλύπτει επιφάνεια 25 στρεμμάτων, έχει διάμετρο 150 μέτρων και βάθος περίπου 6 μέτρα.
Οι λίμνες Ζερέλια βρίσκονται στη μέση ενός κάμπου, κάτι που τις μετατρέπει αυτομάτως σε πόλο έλξης για πολλά ζώα και πουλιά. Το καλοκαίρι θα δει κανείς εδώ πελαργούς. Στα νερά τους ζουν επίσης και υδρόβια ζώα όπως νερόκοτες και πρασινοκέφαλες πάπιες, αλλά και πιο κοινά, όπως βατράχια, φρύνοι, νερόφιδα και άλλα υδρόβια ερπετά.
H ευρύτερη περιοχή έχει προκαλέσει το ενδιαφέρον και των αρχαιολόγων. O γειτονικός λόφος Μαγούλα Ζερέλια ανασκάφηκε στις αρχές του 20ου αιώνα από τον Ολλανδό C. W. Vollgraff, ο οπoίος μάταια αναζήτησε εκεί τον ναό της Ιτωνίδος Αθηνάς. Λίγο αργότερα οι Βρετανοί αρχαιολόγοι A. J. B. Wace και M. S. Thompson ανέσκαψαν συστηματικά την τοποθεσία και εντόπισαν οικισμό, βρίσκοντας ίχνη κατοίκησης μέχρι τον 4ο αι. μ.Χ.
Το 1992, η Ολλανδική Αρχαιολογική Σχολή υπό τον καθηγητή Η. Reinder Reinders, διεξήγαγε επιφανειακή έρευνα κατά την οποία εντοπίστηκαν κεραμικά θραύσματα της εποχής του Χαλκού, καθώς και λίγα βυζαντινά του 12ου αι. μ.Χ. Τελικά, η έρευνα αυτή επιβεβαίωσε τα συμπεράσματα των Wace, Thompson και Volgraff.
